Η ζωή της.. (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Όταν φώλιασε στη μήτρα της μάνας της,
ο ουρανός είχε ανοίξει τους κρουνούς του
κι η καταιγίδα μαίνονταν τριγύρω...
Έτσι γνώρισε από το κύτταρο της
τους κεραυνούς και τις αστραπές της ζωής της...

Όταν γεννήθηκε ήταν μεγάλη Παρασκευή,
μια θλίψη ασάλευτη απλωμένη στη μέρα
κι η καμπάνα να χτυπάει πένθιμα...
Έτσι δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή της
ο πένθιμος ήχος...κατ' ουσίαν...

Μεγάλωνε μ' ένα φευγάτο απόμακρο βλέμμα,
Φορές μοναχική, σκεφτική, κι αμίλητη,
της το καταλόγισαν ακαταδεξία...
Έτσι έμαθε πολύ νωρίς στη ζωή της
πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η γλώσσα...

Όταν θα φύγει...θέλει να ‘ναι καλοκαίρι,
ένα αυγουστιάτικο ηλιόλουστο πρωινό
αθόρυβα να περάσει τον Αχέροντα...
Κι εκεί, στην αντίπερα όχθη
να στήσει της άλλης ζωής της το γλέντι....

Ελένη Ταϊφυριανού.