Ατιτλο (της Πηνελόπης Τσούνη)

Κάθε φορά που φεύγεις μακριά
Παίρνεις από τον εαυτό μου κάτι
Από τον ήλιο μου, από τη σελήνη,
Από το αστέρι που με οδηγεί

Ο ήλιος μου μικραίνει κατά τι
Η σελήνη μου σκοτεινιάζει κατά τι
Το αστέρι μου σβήνει κατά τι
Κοίταξε πόσα κομμάτια έχουν μαζευτεί ...

Κι όμως είσαι το φως
Το πρώτο, το τελευταίο, το παντοτινό
Είσαι η απάντηση στα όνειρά μου
Δεν υπάρχει δεύτερος ήλιος, άλλη σελήνη, τέτοιο αστέρι
Είσαι αυτό για το οποίο ζω
Είσαι η αγάπη που θα κρατήσω για πάντα
Μια αγάπη τόσο νέα μόνο εσύ μπορούσες να φέρεις
Δεν μπορεις να το δεις;
Είσαι η πραγματικότητα
Είσαι το όνειρο
Το πρώτο, το τελευταίο, το παντοτινό
Είσαι η πραγματικότητα
Κι εγώ στο όνειρο θα χαθώ ...


Πηνελόπη Τσούνη