Στον αστερισμό των παιδιών με τα λαμπερά μάτια (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Βγαίνω στο κατώφλι της νύχτας,
άργησε απόψε ν' ανάψει τα φανάρια της,
τα τρομαγμένα νυχτοπούλια
κράζουν απελπισία στις σταματημένες ώρες...
Μια πικρή δυστυχία
στάζει από τα θλιμμένα Κυπαρίσσια...
Στέκουν ακίνητα, μη θροίσουν και σβήσουν τις μικρές φλογίτσες στα μοναχικά κοιμητήρια...
Στα κλαδιά του κόσμου
κατακάθεται μια πυκνή ομίχλη θλίψης,
Δεν θέλει να κατέβει στη γη...
Συλλογίζεται πως έχει μαζευτεί πολύ υγρασία εκεί από τα δάκρυα των παιδιών,  μη τους προσθέσει κι άλλη...
Και η νύχτα να μην θέλει ν' ανάψει τα αστέρια της...
Δεν θέλει κανείς να δει τα δάκρυα τής,
κι έτσι μες το σκοτάδι,
ξεσπά σε ένα σιγανό κλάμα.
Κι όπως ακουμπά πάνω στα φύλλα των δέντρων, αφήνει ένα μουρμούρισμα σαν μοιρολόι,
σαν τραγούδι πένθιμο λυπητερό
να συνοδέψει τις περιπλανώμενες ψυχές, που βγήκαν τόσο άδικα στο δρόμο του χαμού...
Κρατιούνται από το χέρι και μοιάζουν σαστισμένες...
Δεν ξέρουν πως πέρασαν από τη ζωή στην αιωνιότητα...
Και δεν θα το μάθουν ποτέ.
Βαδίζουν στο δρόμο της λησμονιάς γαλήνιες και ήρεμες,
δεν έχει αεροπλάνα να σφυρίζουν,
βόμβες να σκάνε, φωνές και ουρλιαχτά.
Σιγή μονάχα, και το κλάμα της βροχής
σαν πικρό μοιρολόι τις συνοδεύει...
Και οι μικρές φλογίτσες στα άσπρα κοιμητήρια, τους δείχνουν το μέρος που θα ξεκουραστούν για πάντα...
Νύχτα μου σώπασε το κλάμα σου,
Μούσκεψε το χώμα,
Λάσπωσαν τα πόδια των ξυπόλητων παιδιών,
Δυσκολεύεις το βάδισμα τους
κι είναι κουρασμένα...
Ελάτε αστέρια μου, πλύνετε τους τα πόδια, και οδηγήστε τα στο στερέωμα.
Τα μάτια τους είναι τόσο λαμπερά
που καινούργιους αστερισμούς θα σχηματίσουν στον γαλαξία.
Και τις ξάστερες νύχτες, όταν κοιτάμε τον ουρανό,
Θα δείχνουμε με το δάχτυλο και θα λέμε...
Κοίτα...  Να ο αστερισμός των παιδιών
με τα λαμπερά μάτια....


Ελένη Ταϊφυριανού