Το Ταξίδι της Αθωότητας (της Χριστίνης Σκουλούδη)

Καθώς η απρόσμενη φύση των λέξεων
ξεναγεί τους νεόφερτους ήχους
στις πρωτόγνωρες διαδρομές τους...
το ασυνήθιστο του καιρού χαμόγελο
κρεμάει τα ρούχα του στο σούρουπο
της ευτυχίας και της ευγνωμοσύνης
ανάμεσα στις συζητήσεις των αρωμάτων
ενός μενεξέ και μιας βιολέτας που ερωτοτροπούν ...
κάθε αυγή και κάθε δείλι.....
Ο Εσπερινός απλώνει τα χρώματα στο θόλο του..
μα.... αίφνης και πριν τα μικρά της φώτα ανάψει η νύχτα...
το γοερό κλάμα της αθωότητας ραγίζει τη γλυκειά
ξεκούραση της αυλής.........
σκοντάφτοντας...και με τη κορδέλα λυμένη πάνω στο λερωμένο 

το όμορφο το μοναδικό παιδικό της φόρεμα,
ξέπνοη τρέχει να κρύψει το κλάμα της η Αθωότητα
κάτω απ'τη τεράστια της Θλίψης ποδιά
ακουμπώντας τα αναφιλητά
των σπασμένων παιχνιδιών της ,
στις μεγάλες της τσέπες.
Σώπασαν τα κοτσύφια ,πάνω στη μεγάλη της αυλής βελανιδιά
ο μενεξές κι η βιολέτα σταμάτησαν του διαλόγους
έγειραν τα κεφαλάκια τους κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά
μεσ''τη σιωπή των θαυμάτων να ονειρευτούν...
Παράξενη αστρολουζμένη κατέβηκε απόψε
η νύχτα , την Αθωότητα αγκάλιασε
...Πάμε της λέει.. αστέρι της
εδικής μου άδολης αυλής .... της σκούπισε τα ματάκια της ίσιωσε 

το φόρεμα και τη κορδέλα ..και με το βελούδινο χέρι της
έπιασε το δικό της το μικρούλικο ....
για τις αυλές των άστρων να πετάξουν ....
πέρα, επάνω,αλλούθε
στων Ουρανών τις απλωσιές
το παιχνίδι της η Αθωότητα...να συνεχίσει.....
............................................................
...λερώνουν εδώ .....
της Μνήμης το γελαστό παιχνίδι .....
"..... στη γη της ΟΥ ΤΟΠΙΑΣ.....πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια .. 

πρωτεύουσα έχουν την Αθωότητα...... . "

ΧΡοή Χριστίνη Σκουλούδη