Της Ανδρομέδας λύχνος (του Δημήτρη Λαγοπάτη)

Ερωτηματα θετει η απελπισία!
Και χωρίς λογικη ενιοτε.
Η απωλεια υποθεσεις γεννα.
Αγνωστοι πλεον οι δρόμοι σου
Κι εμεινε ο Έρωτας γυμνος,
στις αναμνησεις εκθετος.
Ρεκαζει,αναθυμιεται.
Σε σένα ελπίζω αγερι μου
και στο Βορια προσμενω.
Ελα και παρεμε απο δω,
για να την συνοδεψω.
Παναλαφρος χωρις κορμι,
αυλος εχω γινει.
Το μονο βαρος πανω μου,
οι σκεψεις μου για εκεινη
και μια ψυχή που κλαιει.
Λιγνομεσατη μου θωρια,
μακραινεις, αλαργευεις,
χανεσαι, σβυνεις.
Κι αφηνεις μια μοσχοβολια,
μια πικρα και εναν αχο,
απ τη λαλια την αηδονολαλουσα.
Που ξαποσταινεις;
Που λουζεσαι;
Που χτενισες τα σταχυα τα μαλλια σου;
Ποια ξενιτια θα σε δεχτει;
Ποια πορτα θα ανοιξει;
Το εμπα σου να το καλωσορισει;
Την νύχτα ρωτησα ξανα,
μήπως και πάλι σ ειδε.
Μα εκείνη μου απάντησε,
Εγω σκοταδια φερνω!
Ματια δεν εχω για να δω
και τ άστρα εχω οδηγο.
Ρωτα αυτο το κοντινο,
το πλουμιστο το λαμπερο!
Την είδα μου απάντησε.
Αναλαφρη, αερικο,ιδια η χαρα,
μ αγάπη ηταν ντυμένη!
Απομακρη,αμιλητη,
Πορεία είχε χαραξει,
περα, μακριά στην Ανδρομεδα!!!

Δημήτρης Λαγοπάτης