Θέλει κότσια να
κρατήσεις την ευτυχία. Την ποτίζεις, την κανακεύεις, της λες γλυκόλογα για να
την πείσεις να μείνει. Αλλιώς θα πάει αλλού. Δεν είναι δεδομένη. Για να σου
δώσει, πρέπει να προσφέρεις την καρδιά σου. Οχι με άγχος, και εμμονές.
Αυθόρμητα, με αγάπη. Επειδή το αξίζεις και το δικαιούσαι. Η ευτυχία βρίσκεται
παντού, στη μοναξιά, στη συντροφικότητα, απλωμένη στον αέρα. Στον καθένα ανήκει
ένα κομμάτι, έχει χαραγμένο επάνω το όνομά του. Κι όχι σύμφωνα με τις
απαιτήσεις σου, αλλά όπως το ορίζει ο σύμπαν, ο Θεός. Την νιώθεις στα σωθικά σου να
σπαρταράει, αυτή την πληρότητα που τίποτα δε μπορεί να πάρει τη θέση της.
Φουσκώνεις μέσα σου σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει και δε ξέρεις πως να το
διαχειριστείς. Κι όσο το αγαπάς και το ευγνωμονείς, τόσο αυτό γλυκαίνει.
Ευτυχία δεν είναι ο έρωτας, δεν είναι το χρήμα. Αυτά ανακυκλώνονται. Η αγκαλιά
που γίνεται φωλιά, τα μάτια που γεμίζουν απ την ομορφιά της φύσης, η μυρωδιά απ
το βρεγμένο χώμα, τα χέρια που σε κρατάνε σφιχτά για να μοιραστούν τον πόνο
σου, αυτό είναι ευτυχία. Είναι το πρώτο πετάρισμα των βλεφάρων το πρωί. Η
καλημέρα στον εαυτό σου και στο Θεό. Τι όμορφο να είσαι ευτυχισμένος όταν
τίποτα δεν σου ανήκει, μα τα έχεις όλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου