Στο παρά πέντε (της Σοφίας Τανακίδου)

Ανέβηκα ψηλά στον ένατο.

Όχι ουρανό.

 Όσο ψηλά και να ανέβηκα στο πάτωμα ήμουν.

Πήγα στην άκρη της ταράτσας και στάθηκα εκεί.

Έπρεπε να ήμουν σίγουρη για αυτό.

Το σιγούρεψα στα 10 λεπτά δεν πήρε παραπάνω.

Τώρα έπρεπε να αποχαιρετήσω.

Ποιον πρώτα;

Ποιος νοιαζόταν για μένα;

Ποιος δεν γνώριζε πως έπρεπε να φύγω;

Άνοιξα το κινητό στις επαφές

σκαλισμένα δύο αρχικά μονάχα,

δεν χρειαζόταν παραπάνω για να σε βρω,

πάτησα την κλήση,

πάντα το σήκωνες με την πρώτη,

χρόνια τώρα που σε ξέρω.

Απόψε όχι!

Πώς θα σε αποχαιρετούσα;

Τζάμπα τόση προετοιμασία!

Τα χάλασες όλα!

Κατέβηκα ένα - ένα τα σκαλιά θλιμμένα,

έφτασα στο τελευταίο ράκος.

Ένιωσα τη δόνηση στα χέρια μου

Στο κινητό ζωγραφισμένα τα αρχικά σου

Το 'φερα στο αυτί να ακούσω τη φωνή σου

"Συγνώμη" είπες  "δεν το άκουγα".

Γιατί ζητάς συγνώμη άραγε;

Που με άφησες πάλι να ζήσω;

"Πώς είσαι"; με ρωτάς και εγώ αποκρίνομαι...

"Καλά... όλα καλά" μη σε λυπήσω

...εξάλλου στο χρωστώ

που με άφησες πάλι να ζήσω.

Σοφία Τανακιδου