Για μια προδοσία.. (του Απόστολου Φεκάτη)

Μου γκρέμισες την θάλασσα!
Γιατί;

Φυσούσε πολύ
τα φύλλα
καρφώνονται σαν βέλη
στο πρόσωπο, στο σώμα..
Τα πόδια μου δεν όριζα..
Γλιστρούσα στη υγρασία του δρόμου..
Προσπαθούσα να βρω μια πειστική
απάντηση..

Έπεσε η στάθμη των θέλω μου..
Και αλήθεια ..σου το λέω..
κρυφά στα σπάργανα ..μου..
πως αναστενάζω...

Τι ξέρεις εσύ από πόνο;
Σ αυτό το δωμάτιο έχω
χρωματίσει τις σκέψεις μου
κάθε σου λέξη
μου ραγίζει το δέρμα
Που να πάω;

Τι ξέρεις εσύ από θάλασσες;
Χρόνια στα χώματα τους φόβους μου
λασπώνω..

Κι εσύ ...στους ορίζοντες
κύματα ψάχνεις
την προδοσία να εξιλεώσεις..

Απόστολος Φεκάτης