Η ορχήστρα παίζει το τραγούδι σου, και συ κλείνεις τα μάτια και στενάζεις... Σηκώνεις το ποτήρι, άσπρο πάτο και σηκώνεσαι στητός στην πίστα με τα χέρια απλωμένα... Η μουσική φέρνει στροφές στα βήματα, και μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια δείχνει τον καημό σου... Άγγελος με τις φτερούγες σου ανοιχτές, δεν βρίσκεις ουρανό για να πετάξεις... Πατάς δεξιά...πατάς ζερβά τινάζεσαι, λες σφαίρα να σε βρήκε κατάστηθά σου... Κι ύστερα σκύβεις και λυγάς, σαν να προσεύχεσαι σ' ένα θεό, που έχεις μέσα στο μυαλό σου... Και' γώ, στην άκρη σε κοιτώ, κι έχω ένα κόμπο στο λαιμό μου... Θεέ μου! Τι ομορφιά! τα χέρια μου χτυπάω στο ρυθμό σου... Και ξέρω πως εκεί που ξημερώνει, η Μάνα στέκει και σε καμαρώνει...
Ελένη Ταϊφυριανού
Έλεγχος καταχώρησης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή