Σε είδα γυναίκα (της Σοφίας Τανακίδου)

 

Σε είδα γυναίκα
στο πρώτο μου κλάμα
τη μήτρα σου αφήνω
και βγαίνω γυμνός
στον κόρφο σου γέρνω από σένα χορταίνω
και γίνομαι άξαφνα γιος!

Σε είδα γυναίκα
μονάχη πλανιέσαι
λες δεν αγαπιέσαι
μα εγώ σε αγαπώ!
Και γίνομαι άντρας για σένα μονάχα
μα μένω συνάμα και γιος!

Σε είδα γυναίκα
στο πρώτο σου κλάμα
απ' το σώμα της βγαίνεις
που τόσο ποθώ
στον κόρφο της γέρνεις από κείνη χορταίνεις
και γίνομαι Πατέρας
μα μένω συνάμα
και άνδρας και γιος.

Σας είδα γυναίκες
γυμνές και ντυμένες
ψυχές κεντημένες
με ήλιο και φως
κι αν έχουμε φύγει κυνηγημένοι
- από τον παράδεισο διωγμένοι -
εγώ νιώθω μαζί σας
πως είμαι Θεός!

Σοφία Τανακίδου

ΘΕΟΦΑΝΙΑ (του Γιώργου Τσιβελέκου)

Τον σταυρό, τον σταυρό
να πέσουμε στα παγωμένα νερά
να πιάσουμε σαν σωστοί ήρωες.
 
Και το παιδί, το παιδάκι,
ο μικρός Χριστούλης,
που πέφτει στα παγωμένα νερά
της Μεσογείου και του Αιγαίου
και πνίγεται
δεν το πιάνει κανένας...
Λες και δε γνωρίζουμε ότι ο Θεός
μόνο μέσω των ανθρώπων πιάνεται.
 
Και του χρόνου πάλι
αγιάζουμε τα νερά,
γιατί πολύ τα βρομίσαμε ξανά.

 
*Τα τελευταία 30 χρόνια πάνω από 30.000 πρόσφυγες 
έχουν πνιγεί διασχίζοντας τη θάλασσα 
στην προσπάθειά τους να βρουν σωτηρία... 
Τόσα χρόνια δεν έχουμε φροντίσει 
να καθαρίσουμε τα νερά με τον καλύτερο τρόπο... 
Αφιερωμένο, λοιπόν, αυτό το ποίημα 
στις πνιγμένες «παράπλευρες απώλειες» των πολιτικών παιχνιδιών...
 
Γιώργος Τσιβελέκος

Ατιτλο (της Γεωργιας Κιτσούκη - Βασιλειάδου)

Συμβαίνει και έτσι κάποιες φορές
Σε κείνα τα σφαλισμένα από δυστυχία παράθυρα
να τραβάει κάποιος την κουρτίνα
και να στέλνει μια αχτίδα χαράς
ίσα για να θυμίσει ότι η ζωή
πιάνει αγκαζέ χαρές και λύπες
άσχημα και όμορφα, καλά και κακά
και πορεύεται, ανήμπορη να ξαποστάσει,
σ ένα αέναο ταξίδι εναλλαγών
Και κάπου κάπου κάνει και μια στάση
για να κατέβουν κάποιοι
Αλλά και για να ανέβουν...
Και έτσι, κάνουμε κουράγιο
και τραβούμε κι άλλο τις κουρτίνες
να προφτάσουν να μπουν 
όσες χαρές προλάβουν
Για να μπορούμε να αντέχουμε 
στα αναπόφευκτα πολλά  δύσκολα
Για να ισορροπεί η ζυγαριά της ψυχής
με τις λίγες αλλά βαρυσήμαντες χαρές

Γεωργία Kιτσουκη

Έρημος (της Πόλας Βακιρλή)

Αέρας και σκόνη πολλή
Τοπίο ξερό, ανεπεξέργαστο
Ούτε ένα πράσινο κλαράκι
δέντρου γελαστού, καρπωμένου
Ούτε μια αυλακιά στη γη, την παρθένα
Καταραμένος τόπος
Τίποτα δε φυτρώνει
Μονάχα το ψέμα κι ο φθόνος
Κι ο θάνατος, ο αλληλοσπαραγμός
ανάμεσα στα κτήνη ή ενίοτε ανάμεσα σε άνθρωπο και 
κτήνος για το τίποτα
Τυφλώθηκαν από τη σκόνη στη θέση 
του σύννεφου που βροχή δεν θα φέρει
Μια απίστευτη ξηρασία σχέσεων
Οι άνθρωποι δεν ανταμώνουν,  απλά
συναντιούνται σαν τις καμήλες στην έρημο

Πόλα Βακιρλή

Στο γείτονα (του Σταύρου Πέτρου)

 

Ο γείτονας απ’ το δίπλα διαμέρισμα

αποφάσισε να μάθει μπουζούκι.

Παίζει γαρίφαλο νύχτα – μέρα

και εγώ θέλω να κλαίω·

όχι επειδή με ενοχλεί

απεναντίας

ταιριάζει τραγικά αυτή η εύθυμη μουσική υπόκρουση.

Όσο να ’ναι δίνει ένα κινηματογραφικό αέρα στην κατάσταση.

Όταν σταματάει να παίζει θέλω να πάω να του χτυπήσω τη πόρτα.

Τι κάνεις!;

Γιατί σταμάτησες;

Δεν ξέρεις ότι η απελπισία δεν έχει διαλείμματα;

 

Σταύρος Ξ. Πέτρου