Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2022

ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ (της Σοφίας Κοντεογεώργου)



Σαν αδέσποτες σφαίρες
οι πικρές λέξεις μοιάζουν
σαν σπαθί, το θηκάρι που αφήνει
κι απειλεί τη ζωή
Ο θυμός δεν αφήνει
το μυαλό να ξεφύγει
το σωστό και το λάθος
μπερδεμένο κουβάρι
και η άκρη χαμένη
Την αγάπη μπροστάρη ορίσαμε
σε αναίτιους λόγους
θολωμένο ζητάει
το εγώ να βρεί δίκιο
στους στενούς του ορίζοντες
Μα σαν έρθει η στιγμή
η ζωή να σου δείξει
πως το δίκιο σου
άδικο ήταν
να προσεύχεσαι μόνο
η συγγνώμη να μην εχει αργήσει
Γιατί, αν δεν προλάβεις
η αδέσποτη σφαίρα
κατευθείαν το στόχο της βρίσκει.
                                                                        
Σοφία Κοντογεώργου



Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2022

Το όνειρο (της Λιλής Βασιλάκη)



Σε μια πλαγιά του νου,
στον ήσκιο του μυαλού,
ένα όνειρο κοιμάται...
Ότι' ναι ξύπνιο ονειρεύεται,
στην πλάση πως διαβαίνει,
μ' ελπίδες το διάβα ραίνει...
Άυλο, όμορφα πλασμένο,
με όλα τα "θέλω"φορτωμένο.
Τη μια στα ουράνια ανεβαίνει,
την άλλη σε δάση μεταβαίνει.
Το ανάστημά του όλο ψηλώνει,
και σαν σταχυόκαμπο μεστώνει...
Να σβήσει την όψη τη θλιμμένη
τη γκρίζα ν' αλλάξει ειμαρμένη...
Ωιμέ... σε ουτοπίας γη,
άρδην, σε όνειρο παρμένο ζει...
Γιατί,
σαν της αλήθειας μια χορδή,
την άκρη του , έστω, αγγίζει,
ξυπνάει έντρομο, σαστίζει.
Το φως της μέρας δεν αντέχει.
Το φως σημαίνει αλήθεια
και τ' όνειρο απ' την αλήθεια απέχει...
Ω, τι κρίμα..., τι αυταπάτη! 
Απ' την ανθόσκαλα της ρέμβης πέφτει.
Κατρακυλά σαν πέτρα από βαλσάτη,
σαν ατυχήσαντα, αδέξιο ορειβάτη...

Λιλή Βασιλάκη 
Από τη συλλογή ροές ψυχής

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2022

Ατιτλο (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Κλειδώσαμε τις ψυχές μας 
σε κάτι βαγόνια ξεχασμένα. 
Πόσο αλήθεια να  πονάνε ;
Ξεχασμένες ψυχές στου χθες την ελπίδα 
να ψάχνουν στο αύριο το φως .
Σάπισαν τα όνειρα τους 
Κρεμάστηκαν στους ιστούς 
μιας ξεχασμένης αράχνης ,
να τα υφαίνει στου σκοταδιού 
το τούνελ. 


Σωτηρουλλα Τζιαμπουρή

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2021

Άτιτλο (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

 

Μέσα μου έχω  κάπου κρυμμένο λίγο κόκκινο...
Μα δεν θυμάμαι που...
Η πένα μου είναι λευκό φτερό μα στάζει μαύρο...
Δεν φταίω εγώ κι ευθύνες μην μου ρίχνετε...
Κι αυτό το κόκκινο της φωτιάς το παθιασμένο, ακόμα να θυμηθώ που το' χω βάλει...
Ρε, μπας και το' χω σκοτώσει τελικά και ούτε αυτό θυμάμαι?
Κι ούτε νοιάστηκα κηδεία να του κάνω?



Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2021

Κάποια μέρα (της Εύας Κοτσικου)



 Θα έρθει κάποια μέρα που θα ξυπνήσεις ήρεμη από το φως του ήλιου που θα μπαίνει από τις γρίλιες του παντζουριού. Δεν θα πεταχτείς σαν ελατήριο από το κρεβάτι, απότομα και γρήγορα και με την καρδιά σου να βροντοκοπάει σαν τρελή μέσα στο στήθος σου από την ταχυκαρδία. Θα παραμείνεις στη θέση σου και θα κοιτάς τη σκόνη που χορεύει ανέμελη μέσα σε μια αχτίδα φωτός. Θα ψιθυρίσεις σιγανά έναν ρυθμό. Θα παραμείνεις με τις πυτζάμες. Ένας λεκές από παγωτό σοκολάτα που θα δεσπόζει περίτρανα στο πάνω μέρος της, θα μαρτυρά τι όμορφα που πέρασες την προηγούμενη νύχτα! Τίποτα σπουδαίο, είχες χαλαρώσει στον καναπέ με ταινία, λιχουδιές και ένα αγαπημένο πρόσωπο ώστε να μοιραστείτε το γέλιο από τις κωμικές σκηνές και τη γεύση του παγωτού.

Κάποια μέρα οι τοίχοι στο χρώμα της ώχρας στο σπίτι που ζεις δεν θα μοιάζουν απειλητικοί μα θα θυμίζουν γλυκιά κρέμα σαν εκείνη που σου έφτιαχνε η μαμά σου μωρό! Θα νιώθεις ασφάλεια και θαλπωρή και δεν θα κάνεις πια δεύτερες σκέψεις για τους ανθρώπους. Θα βάζεις το κλειδί στην πόρτα σου και θα απελευθερώνεις το «αχ» της ανακούφισης και όχι το «ωχ» της θλίψης.

Κάποια μέρα θα εξορίσεις τη λύπη μακριά και ελεύθερη πια θα βρεθείς σε μια παραλία ένα απόγευμα Ιουνίου, θα είσαι με κόσμο που σε αγαπά, θα χορέψεις μπροστά στο ηλιοβασίλεμα ανάλαφρη και απελευθερωμένη από βάρη περιττά.

Κάποια νύχτα θα σε πάρει ο ύπνος γλυκά ενώ ένα χέρι θα κρατάει το δικό σου τόσο απαλά ώστε να νιώθεις το χάδι, τόσο σφιχτά ώστε να νιώθεις σιγουριά. Το βράδυ θα κυλήσει χωρίς κρίσεις πανικού και κομμένες ανάσες, χωρίς βάρος στο στήθος και φόβους και άσχημες σκέψεις.

Κάποια στιγμή θα πας να πάρεις το κοριτσάκι που έχεις ξεχάσει σε ένα παλιό, κλειστό και σκοτεινό σπίτι και θα του πεις «Τέρμα τα σκοτάδια, φύγαμε για το φως!» κι εκείνο θα χαμογελάσει, θα σκάσει στα γέλια, θα χοροπηδάει από τη χαρά του.

Κάποια στιγμή κάποιος θα σου πει: «Ετοιμάσου, φεύγουμε, πάμε ταξίδι» και δε θα σε νοιάζει τι θα αφήσεις πίσω σου γιατί πίσω σου θα είναι όλα στη θέση τους και τακτοποιημένα, μέσα σου θα είναι όλα στη θέση τους και τακτοποιημένα.

Κάποια στιγμή θα γελάς, θα χαμογελάς. Θα αλλάξουν όλα. Εσύ θα τα αλλάξεις. Κάποια στιγμή. Όχι αυτή. Όμως, να είσαι σίγουρη, την αμέσως επόμενη...
                       
Εύα Κοτσικου