Το όνειρο (της Λιλής Βασιλάκη)

Σε μια πλαγιά του νου,
στον ήσκιο του μυαλού,
ένα όνειρο κοιμάται...
Ότι' ναι ξύπνιο ονειρεύεται,
στην πλάση πως διαβαίνει,
μ' ελπίδες το διάβα ραίνει...
Άυλο, όμορφα πλασμένο,
με όλα τα "θέλω"φορτωμένο.
Τη μια στα ουράνια ανεβαίνει,
την άλλη σε δάση μεταβαίνει.
Το ανάστημά του όλο ψηλώνει,
και σαν σταχυόκαμπο μεστώνει...
Να σβήσει την όψη τη θλιμμένη
τη γκρίζα ν' αλλάξει ειμαρμένη...
Ωιμέ... σε ουτοπίας γη,
άρδην, σε όνειρο παρμένο ζει...
Γιατί,
σαν της αλήθειας μια χορδή,
την άκρη του , έστω, αγγίζει,
ξυπνάει έντρομο, σαστίζει.
Το φως της μέρας δεν αντέχει.
Το φως σημαίνει αλήθεια
και τ' όνειρο απ' την αλήθεια απέχει...
Ω, τι κρίμα..., τι αυταπάτη! 
Απ' την ανθόσκαλα της ρέμβης πέφτει.
Κατρακυλά σαν πέτρα από βαλσάτη,
σαν ατυχήσαντα, αδέξιο ορειβάτη...

Λιλή Βασιλάκη 
Από τη συλλογή ροές ψυχής

Ατιτλο (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Κλειδώσαμε τις ψυχές μας 
σε κάτι βαγόνια ξεχασμένα. 
Πόσο αλήθεια να  πονάνε ;
Ξεχασμένες ψυχές στου χθες την ελπίδα 
να ψάχνουν στο αύριο το φως .
Σάπισαν τα όνειρα τους 
Κρεμάστηκαν στους ιστούς 
μιας ξεχασμένης αράχνης ,
να τα υφαίνει στου σκοταδιού 
το τούνελ. 

Σωτηρουλλα Τζιαμπουρή

Άτιτλο (της Βασιλικής Σταθοπούλου)

 

Μέσα μου έχω  κάπου κρυμμένο λίγο κόκκινο...
Μα δεν θυμάμαι που...
Η πένα μου είναι λευκό φτερό μα στάζει μαύρο...
Δεν φταίω εγώ κι ευθύνες μην μου ρίχνετε...
Κι αυτό το κόκκινο της φωτιάς το παθιασμένο, ακόμα να θυμηθώ που το' χω βάλει...
Ρε, μπας και το' χω σκοτώσει τελικά και ούτε αυτό θυμάμαι?
Κι ούτε νοιάστηκα κηδεία να του κάνω?

Βασιλική Σταθοπουλου

Κάποια μέρα (της Εύας Κοτσικου)

 Θα έρθει κάποια μέρα που θα ξυπνήσεις ήρεμη από το φως του ήλιου που θα μπαίνει από τις γρίλιες του παντζουριού. Δεν θα πεταχτείς σαν ελατήριο από το κρεβάτι, απότομα και γρήγορα και με την καρδιά σου να βροντοκοπάει σαν τρελή μέσα στο στήθος σου από την ταχυκαρδία. Θα παραμείνεις στη θέση σου και θα κοιτάς τη σκόνη που χορεύει ανέμελη μέσα σε μια αχτίδα φωτός. Θα ψιθυρίσεις σιγανά έναν ρυθμό. Θα παραμείνεις με τις πυτζάμες. Ένας λεκές από παγωτό σοκολάτα που θα δεσπόζει περίτρανα στο πάνω μέρος της, θα μαρτυρά τι όμορφα που πέρασες την προηγούμενη νύχτα! Τίποτα σπουδαίο, είχες χαλαρώσει στον καναπέ με ταινία, λιχουδιές και ένα αγαπημένο πρόσωπο ώστε να μοιραστείτε το γέλιο από τις κωμικές σκηνές και τη γεύση του παγωτού.

Κάποια μέρα οι τοίχοι στο χρώμα της ώχρας στο σπίτι που ζεις δεν θα μοιάζουν απειλητικοί μα θα θυμίζουν γλυκιά κρέμα σαν εκείνη που σου έφτιαχνε η μαμά σου μωρό! Θα νιώθεις ασφάλεια και θαλπωρή και δεν θα κάνεις πια δεύτερες σκέψεις για τους ανθρώπους. Θα βάζεις το κλειδί στην πόρτα σου και θα απελευθερώνεις το «αχ» της ανακούφισης και όχι το «ωχ» της θλίψης.

Κάποια μέρα θα εξορίσεις τη λύπη μακριά και ελεύθερη πια θα βρεθείς σε μια παραλία ένα απόγευμα Ιουνίου, θα είσαι με κόσμο που σε αγαπά, θα χορέψεις μπροστά στο ηλιοβασίλεμα ανάλαφρη και απελευθερωμένη από βάρη περιττά.

Κάποια νύχτα θα σε πάρει ο ύπνος γλυκά ενώ ένα χέρι θα κρατάει το δικό σου τόσο απαλά ώστε να νιώθεις το χάδι, τόσο σφιχτά ώστε να νιώθεις σιγουριά. Το βράδυ θα κυλήσει χωρίς κρίσεις πανικού και κομμένες ανάσες, χωρίς βάρος στο στήθος και φόβους και άσχημες σκέψεις.

Κάποια στιγμή θα πας να πάρεις το κοριτσάκι που έχεις ξεχάσει σε ένα παλιό, κλειστό και σκοτεινό σπίτι και θα του πεις «Τέρμα τα σκοτάδια, φύγαμε για το φως!» κι εκείνο θα χαμογελάσει, θα σκάσει στα γέλια, θα χοροπηδάει από τη χαρά του.

Κάποια στιγμή κάποιος θα σου πει: «Ετοιμάσου, φεύγουμε, πάμε ταξίδι» και δε θα σε νοιάζει τι θα αφήσεις πίσω σου γιατί πίσω σου θα είναι όλα στη θέση τους και τακτοποιημένα, μέσα σου θα είναι όλα στη θέση τους και τακτοποιημένα.

Κάποια στιγμή θα γελάς, θα χαμογελάς. Θα αλλάξουν όλα. Εσύ θα τα αλλάξεις. Κάποια στιγμή. Όχι αυτή. Όμως, να είσαι σίγουρη, την αμέσως επόμενη...

                       
Εύα Κοτσικου

          

Οι μεγαλύτεροι έρωτες (της Έλενας Κορινιωτη)

 

Οι μεγαλύτεροι έρωτες
έζησαν τη νύχτα.
Σε λαμπερά κοιτάγματα 
που ανταλλάχθηκαν 
ξανά και ξανά.
Σε συνωμοτικά χαμόγελα.
Και σ’ εκείνη
την αγαπημένη μου ανάσα, 
λίγο πριν το 
πολυπόθητο φιλί 
που πάντα συγκρατεί 
εντός της θραύσματα
από τόλμη και φόβο.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
έγιναν ποιήματα.
Κουβέντες που έφτασαν 
στην άκρη της γλώσσας,
μα γλίστρησαν 
ντροπιασμένες στο λαιμό. 
Σχεδόν αναπόφευκτα 
σκορπίστηκαν
σε γαλάζιες γραμμές 
παλιών τετραδίων.
Από τον καημό τους 
στοίχειωσαν 
τις μουτζουρωμένες σελιδες
προσμένοντας 
να βρουν τον αποδέκτη τους.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
έγιναν «παλιές υποθέσεις» 
στις παρέες.
Ακούστηκαν σαν διηγήσεις.
Νοθεύτηκαν 
με μπόλικο οινόπνευμα
και βλέμματα συμπόνιας.
Κάηκαν σαν 
ισχνά τσιγαρόχαρτα.
Σφραγίστηκαν 
ως «περασμένα, ξεχασμένα» 
κι ας ξέρεις, 
καλύτερα απ’ όλους, 
πως δεν σβήστηκαν ποτέ, 
μένοντας σαν 
κατεστραμμένα αρχεία 
στη μνήμη.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
κοιμούνται σε 
χωριστά κρεβάτια, 
σφιχταγκαλιάζοντας 
υποκατάστατα.
Δεν υπάρχουν 
σε όραση, όσφρηση, 
γεύση, ακοή, αφή.
Έχουν εγκλωβιστεί 
στο μυαλό μας.
Ζουν στην ακυβέρνητη 
φαντασία μας.
Και καμιά φορά, 
χωρίς να το θέλω
φορούν τ’ όνομα σου.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες 
πορεύτηκαν γυμνοί.
Έσβησαν πληγωμένοι.
Κατέληξαν ανολοκλήρωτοι.
Αρκεί ένα λεπτό 
για να αναφλεχθούν 
και μια αιωνιότητα 
για να καταλαγιάσουν.

Όλοι χρωστάμε 
σ' έναν μεγάλο έρωτα 
μια συγγνώμη,
μια ημέρα της ζωής μας, 
ένα φινάλε.

Έλενα Κορινιωτη