"ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ" (της Μάντυ Τσιπουρα)

Πού κρύφτηκε η Ποίηση;
Οι λέξεις σα νεκρές
ερμητικά περιπλανώνται
ψάχνοντας ψυχή ν' αναστηθούν,
δημιουργό για ν' ανασάνουν
και ν' αναδομηθούν.
Να γίνουν μέλι στις καρδιές
βροχή στη χώρα των ονείρων
πνοή στις άνευρες κραυγές
δύναμη στη γραφίδα της ζωής.

Κι οι στίχοι;
Άναυδοι κι αυτοί
δίχως λαλιά,
δεν πρόλαβαν να δουν το φως
έμμετρες κι άμετρες σειρές εικόνων
δίχως παλμό,
φυγοδικούν στο ποίημα
από συναισθημάτων έλλειψη
αμέτοχοι ευθύνης
στα δρώμενα της στιγμής.
Μουντοί και μουδιασμένοι
στην άκρη της στροφής,
παγώνουν
πέφτοντας στο τέλμα της γραφής.

Πού κρύφτηκε η Ποίηση;
Αδύναμη, νωθρή και ξεπεσμένη
το πέπλο της τινάζει
να παραμείνει ζωντανή.
Βαριά και προδομένη
πληγώθηκε απ' του κομπασμού το τέλι
κι έμεινε κενή.
Χωρίς ταπεινοφροσύνη, 
έχει ευνουχηθεί.

Μάντυ Τσιπουρα

Άτιτλο (της Αντριανας Περικλέους Ονουφρίου)

 

Έλα απόψε που τα σύννεφα 
μπλέκουν αιώνια όνειρα. 
Ο ουρανός ένα φωτεινό 
χαλί, κλίνη αγάπης. 
Το θρόισμα του ανέμου 
σκορπάει ήχους μυστικής 
διέγερσης.
Οι λέξεις λικνίζονται 
νωχελικά κάτω από το 
σκέπασμα του ονείρου. 
Έλα απόψε που τ αστέρια 
στήνουν τρελλό χορό 
μέσα στο φως της νιότης. 
Απόψε που ο ήχος της
καρδιάς ευθυγραμμίζεται 
με τις αισθήσεις.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

Άτιτλο (της Αγγέλας Ντέλια)

 

Αφήνω πίσω μου τα του εαυτού μου σαρκαστικά και ξανοίγομαι στα πιο γνώριμα πέλαγα των λέξεών μου...
Σαν νυχτολούλουδο προσμένω και τούτη τη νύχτα...
Να απλώσω τα άνθη μου στην αδιαφορία της Φθινοπωριάτικης αρμύρας...
Κοινή η αδιαφορία της, όπως και των ανθρώπων, όπως και η δική μου...
Σα βράχος στη μεσοθάλασσα που δεν ταράζει τα χωμάτινα σύνορα καμίας γης...
Τόσο μακρινός όσο και τ' άστρα και συνάμα τόσο μέσα μου, στην μέσα αγνωσιά της ψυχής...
Ένας φεγγίτης λίγο πιο μακριά από μένα, σιγοψιθυρίζει στην αυλή μου λόγια κλεμμένα...
Λίγες ευχές απ' τ' απομεινάρια της εσπερινής προσευχής, κάποιες αόριστες παραβολές περί ενοχής, κάποια τελευταία νανουρίσματα σε άννοιους γέροντες γεμάτα στριγγλιές...
Αδιάφορα προσπέρασαν τον δρόμο για να φτάσουν ως την αυλή μου...
Και 'κει...
Αδιάφορα, ξόδεψα την ακοή μου στη σιωπή...
<<Η σιωπή λέξη ακριβή>>...
Και πολύτιμη σαν πετράδι, ή σαν μέταλλο πιο σπάνιο κι απ' την ίδια την αστραποβολή της γλώσσας που μπορεί, κάποτε και να κοπεί από τον μίσχο, ή πιο πιο κάτω, από τη ρίζα στο λάρυγγα που όλος ζητά κάποτε να ουρλιάξει..
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
Η νύχτα εικάζει και εμβαθύνει την αδιαφορία της για τη "λογική"...
Πιο λουλούδι της δεν περιμένει το ξεψύχισμά του την αυγή;
Πιο κήπος της δεν θα πεθάνει, σαν πάνω του ξαπλώσει ο πάγος της καρδιάς της για να κοιμηθεί; ( κι ο ύπνος τούτος αιώνες μπορεί να πάρει)
Πια θάλασσα θα νοιαστεί να χαιδέψει τον δικό της βράχο;
Ποιος άνθρωπος θα τολμήσει να αγγίξει ανθρώπινη ψυχή; (ούτε τη δική του)
- Τόσο σπάνια η αληθινή σιωπή...
(τόσο μαζωμένα τα κρωξίματα της ολούθε αδιαφορίας)

Αγγέλα Ντέλια

Άτιτλο (του Μιχάλη Ευαγγελινού)

Αναζητώ τόπους κι άλλους χρόνους
Εκεί που η ψυχή κρατά ψηλά τους πόθους
Εκεί που η ματιά η θολή 
καρφώνεται σε μια κρυφή του μυαλού κορυφογραμμή
Κι όλα τα θελήματα του νου σε υπέρτατη υποταγή
Στην πονεμένη ψυχή που σέρνεται σαν τρύπια σκιά
Στα σοκάκια της ζωής που ελίσσεται στα σκοτεινά.
Στενεύουν τα περιθώρια χωρίς της ματιάς σου τα όρια. 

 Μιχάλης Ευαγγελινός

Το Πέρασμα…(της Αμαλίας Τραβασαρου)

 

Το Πέρασμα απ’ τη Ζωή πρέπει να το περάσεις,
μ’ αντρειοσύνη, με τιμή… να μη το προσπεράσεις,
σαν να ’ναι κάτι ανούσιο, κάτι μηδαμινό,
αλλά κάτι που σίγουρα σε πάει στον Ουρανό!

Να το λογιάσεις, να το δεις σα μία ευκαιρία,
σαν ένα μάθημα ζωής και όχι αγγαρεία…
Από νωρίς να ασκηθείς εις την ευδαιμονία,
να αποφύγεις σθεναρά την κάθε ασωτία…

Να παίρνεις πάντα το καλό, για βόλτα, απ’ το χέρι,
γιατί του κόσμου το κακό είν’ δίκοπο μαχαίρι…
Για συνοδό σου στη χαρά να έχεις ένα ταίρι,
που θα συμπαραστέκεται, θα λάμπει σαν αστέρι!

Μαζί διαβείτε της Ζωής το Πέρασμα, μ’ Αγάπη,
η μοναξιά είν’ δύσκολη και μοιάζει με σατράπη…
Μόνο η Αγάπη δύναται στήριγμα να σου γίνει,
όταν σε βρουν τα δύσκολα και η Κυρά Ευθύνη…

Τα λόγια τούτα μην ξεχνάς, τα άκουσα απ’ άλλους,
πιο άξιους και πιο τρανούς του κόσμου μας μεγάλους…
Σε κάθε βήμα σκέψου τα, μη χάνεις την Ουσία,
είναι όλα αυτά που δίνουνε στα Πράγματα αξία… 
Και πιο πολύ στον Άνθρωπο… Ψυχής Αθανασία

Αμαλία Τραβασαρου
 

-