Άτιτλο (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

Έμαθα να μετρώ τα ολόκληρα φεγγάρια. 
Και να σε ψάχνω στα μισοφέγγαρα.
Να χαράζω τις νύχτες με τα νύχια μου
φωνάζοντας τ' όνομά σου. 
Σε ποθώ όπως την πρώτη φορά. 
Κι εσύ το νοιώθεις. 
Το ξέρω. 
Δεν γίνεται να μην το νοιώθεις. 
Τόσα μισοφέγγαρα 
δε μπορεί να μου λένε ψέματα. 
Κι ύστερα να...
Όταν δροσίζει σε γεύομαι στο ημίγλυκο. 
Μέχρι την τελευταία σταγόνα. 
Μαζί μ' εκείνες τις μαλακές καραμέλες
που μοιάζουν με σύννεφα. 
Κάθε φορά, σαν πρώτη φορά. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Μπορούν να πετάξουν ελεύθερα τα πουλιά. 
Όμως κι εμάς ένα βήμα μας χωρίζει από τον ουρανό.
Όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι είναι σα να πετούν...
Όλοι κάτι έχουμε χάσει...
Εχουν τον καιρό τους οι λυπες και οι στεναγμοι... 
Μα όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι είναι σα να πετούν...
Σα να γυρίζουν μετά από πολλά χρόνια πίσω στην πατρίδα τους...
Πίσω στην αρχή... 
Και πάρα πολλοί εύχονται να πέθαιναν τότε...
Εκείνη τη στιγμή
που βλέπουν την λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο π' αγαπούν... 
γιατί μόνο εκεί ζουμε. 
Εκεί και πουθενά αλλού. 
Γιατί τώρα καταλαβαίνουν 
ότι πιο πριν δεν έζησαν... 
Γιατί το μέλλον έχει 
τον πόνο του τέλους
Και μαθαίνουν τώρα
πως δεν υπάρχει ένα πιόμορφο τέλος...
Παρόταν είναι  μια αρχή το τέλος.

Ιωάννης Τουμπας

 

Σ' όλη τη γη (της Ιωαννεττας Δοκαναρη)

 

Τα μάτια θάλασσα παρακολουθούν το πέταγμα των γλάρων.
Τα μάτια νύχτα καρφώνουν τα ίχνη της επιθυμίας.
Τα μάτια φθινόπωρο ξαπλώνουν στα πεσμένα φύλλα.
Τα μάτια χλόη παίζουν με τ' αφρισμένα κύματα.
Το δέρμα νύχτα αφήνει τα πινέλα κάτω και χορεύει στη στοργή.
Το δέρμα σύννεφο συνοφρυωμένο, άπληστα, καταπίνει μαλάματα.
Το δέρμα ηλίανθος ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, ήχους και γιορτές.
Το δέρμα παπαρούνα, σταυροπόδι, στέλνει σήματα καπνού για την πλημμύρα που έρχεται.
Η βία, τρελός στρατιώτης, κάνει τα μάτια να δακρύζουν. 
Βάφει τα δέρματα με οδύνη.
Η αγάπη έχει άρωμα έρωτα σ' όλη τη γη

Ιωαννέτα Δοκανάρη

Ο Φόβος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Ο Φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και  των αγίων πνεύμα.
Ο Φόβος είναι ταραχή
μα φεύγει με την προσευχή
με ένα  και μόνο νεύμα.
 Ως ο καπνός θα διαλυθεί
σαν θα φυσήξει στην ψυχή
της μετανοίας ρεύμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και των ηρώων αίμα.
Θέλει να είμαστε αριθμοί
και η λευτεριά να 'χει χαθεί
να ζούμε με το ψέμα.
Θέλει ανθρώπους δουλικούς
να υπηρετούν τους αυλικούς
να έχουν όλοι θέμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και της ψυχής το στέμμα.
Θέλει και επανάσταση
για να ' χεις την Ανάσταση
με Σώμα και με Αίμα.
Θέλει να είσαι μαχητής
της Μασονίας αρνητής
να μην πνιγείς στο ρέμα.

Ο Φόβος είναι υποταγή!!
Κάλλιο μιας ώρας ελεύθερη ζωή...

Κώστας Ζαϊκιδης

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕΣ? (της Αντριανας Αρβανιτιδου)

 

Τα γιατί, που χωρίς να το θέλεις μπαίνουν στην ζωή σου.

Σαν παιδί και σαν έφηβος δεν αναρωτήθηκα ποτέ το γιατί αυτός και όχι εγώ. Τα χρόνια πέρασαν, πολλά μαθήματα δόθηκαν, λύπες και χαρές γεύτηκα. 

Ήρθε όμως και η δική μου ώρα να ρωτήσω, γιατί τώρα. Ίσως γιατί κουράστηκα να δέχομαι το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Ίσως γιατί περίμενα χρόνια για να συναντήσω τις δύο αδερφές ψυχές μου. Τον έρωτα και την αληθινή φιλία. Τους μόνους ανθρώπους που κατάλαβαν κάθε γωνία της ψυχής μου, δεν με έκριναν, δεν μου θύμωναν και δίπλα τους ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός. 

Μπορεί να ήρθαν αργά και να έκατσαν λίγο, αλλά αυτό το γιατί καρφώθηκε στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Ένα γιατί που όσο κι αν το ψάχνω, ο χρόνος όσο περνάει σιγά σιγά μου δίνει τις δικές του απαντήσεις.

Είναι μερικοί άνθρωποι που έρχονται μόνο μια φόρα και δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Αν είσαι τυχερός θα τους έχεις μια ζωή, αν τα σχέδια είναι διαφορετικά θα έχεις κρατήσεις ότι έζησες σαν φυλαχτό, που σε κάθε δύσκολη στιγμή θα αναπολείς για να παίρνεις δύναμη. Θα βγάζεις την φωτογραφία με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο της στιγμής και θα λες ότι ΕΖΗΣΕΣ!!!

Αντριάνα Αρβανιτιδου