Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021

Σ' όλη τη γη (της Ιωαννεττας Δοκαναρη)

 


Τα μάτια θάλασσα παρακολουθούν το πέταγμα των γλάρων.
Τα μάτια νύχτα καρφώνουν τα ίχνη της επιθυμίας.
Τα μάτια φθινόπωρο ξαπλώνουν στα πεσμένα φύλλα.
Τα μάτια χλόη παίζουν με τ' αφρισμένα κύματα.
Το δέρμα νύχτα αφήνει τα πινέλα κάτω και χορεύει στη στοργή.
Το δέρμα σύννεφο συνοφρυωμένο, άπληστα, καταπίνει μαλάματα.
Το δέρμα ηλίανθος ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, ήχους και γιορτές.
Το δέρμα παπαρούνα, σταυροπόδι, στέλνει σήματα καπνού για την πλημμύρα που έρχεται.
Η βία, τρελός στρατιώτης, κάνει τα μάτια να δακρύζουν. 
Βάφει τα δέρματα με οδύνη.
Η αγάπη έχει άρωμα έρωτα σ' όλη τη γη


Ιωαννέτα Δοκανάρη






Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2021

Ο Φόβος (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 


Ο Φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και  των αγίων πνεύμα.
Ο Φόβος είναι ταραχή
μα φεύγει με την προσευχή
με ένα  και μόνο νεύμα.
 Ως ο καπνός θα διαλυθεί
σαν θα φυσήξει στην ψυχή
της μετανοίας ρεύμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και των ηρώων αίμα.
Θέλει να είμαστε αριθμοί
και η λευτεριά να 'χει χαθεί
να ζούμε με το ψέμα.
Θέλει ανθρώπους δουλικούς
να υπηρετούν τους αυλικούς
να έχουν όλοι θέμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και της ψυχής το στέμμα.
Θέλει και επανάσταση
για να ' χεις την Ανάσταση
με Σώμα και με Αίμα.
Θέλει να είσαι μαχητής
της Μασονίας αρνητής
να μην πνιγείς στο ρέμα.

Ο Φόβος είναι υποταγή!!
Κάλλιο μιας ώρας ελεύθερη ζωή...



Κώστας Ζαϊκιδης




Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2021

ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΕΣ? (της Αντριανας Αρβανιτιδου)


 

Τα γιατί, που χωρίς να το θέλεις μπαίνουν στην ζωή σου.
Σαν παιδί και σαν έφηβος δεν αναρωτήθηκα ποτέ το γιατί αυτός και όχι εγώ. Τα χρόνια πέρασαν, πολλά μαθήματα δόθηκαν, λύπες και χαρές γεύτηκα. 
Ήρθε όμως και η δική μου ώρα να ρωτήσω, γιατί τώρα. Ίσως γιατί κουράστηκα να δέχομαι το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Ίσως γιατί περίμενα χρόνια για να συναντήσω τις δύο αδερφές ψυχές μου. Τον έρωτα και την αληθινή φιλία. Τους μόνους ανθρώπους που κατάλαβαν κάθε γωνία της ψυχής μου, δεν με έκριναν, δεν μου θύμωναν και δίπλα τους ήμουν ο πραγματικός μου εαυτός. 
Μπορεί να ήρθαν αργά και να έκατσαν λίγο, αλλά αυτό το γιατί καρφώθηκε στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Ένα γιατί που όσο κι αν το ψάχνω, ο χρόνος όσο περνάει σιγά σιγά μου δίνει τις δικές του απαντήσεις.
Είναι μερικοί άνθρωποι που έρχονται μόνο μια φόρα και δεν υπάρχει αντικαταστάτης. Αν είσαι τυχερός θα τους έχεις μια ζωή, αν τα σχέδια είναι διαφορετικά θα έχεις κρατήσεις ότι έζησες σαν φυλαχτό, που σε κάθε δύσκολη στιγμή θα αναπολείς για να παίρνεις δύναμη. Θα βγάζεις την φωτογραφία με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο της στιγμής και θα λες ότι ΕΖΗΣΕΣ!!!


Αντριάνα Αρβανιτιδου

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2021

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)



Σαν θάλασσα έρημη βουβή κι' ακίνητη θα πλέω, στο πλήρωμα μιας απουσίας... ν' αποδέχομαι γλαρούς ακάλεστους και τρομαγμένους μ' ανήμπορα φτερά, ξεθεωμένους σ' ενα ναυαγισμένο μπάρκο, αποστεωμένους μ' εν' αταξίδευτο σκαρί, στην ξεφτισμένη προσδοκία μου! Δίχως τ' ανδρειωμένα κύματα της άψης σου, για να μας πάρουν να μας πάνε...! Την αστραπή στο πείσμα των ματιών, εκεί που έλαμψαν τα όνειρα στα αμοιβαία τα ξενύχτια! Την άφαντη φλέβα της προσμονής στυγνά σαν θα με καίει την ντύθηκα σαν έλλειψη! Στεγνώσανε ακοίταχτοι οι πανσέληνοι... στο δάκρυ μου το βλέμμα σου αχνό, με τους ανέμους των στόχων δειλά να μας χτυπούν ...στο πέρασμα μας ξέφυγαν! Μ' αυτά να λείπουν... ο καθένας μπορεί να είναι ευτυχέστερός μου πια!


Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος


Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2021

Άτιτλο (της Ρούλας Κτενά)



Στέκεσαι δίχως να μιλάς
με τον αέρα στα μαλλιά σου
έφερα δάκρυα στην ματιά σου.

Δραπέτης του κόσμου δίχως σπίτι
σκονισμένη καρέκλα σε σαλούν
Έχω για φίλο τον αποσπερίτη.

Θα μιλήσω ή θα σωπάσω
κόκκος της άμμου περιπλανιέμαι
τα κύματα πώς να δαμάσω.

Στίχος που ψάχνει να πλαγιάσει
πάνω σε μια χορδή σπασμένη
παλιά κιθάρα ξεβαμένη.

Τα πόδια σου ακουμπούν την άμμο
χάδι ονειρεύομαι πως είναι
ας ήμουν σ'ένα αεροπλάνο.

Νούφαρο αμίλητο στη λίμνη
ψυχρό λευκό κρίνο της άμμου
δεν σε χαιρέτησα καρδιά μου.

Αθόρυβα στην νύχτα θα χαθώ
θα τραγουδώ ώσπου να φέξει
αδιάβροχη η ψυχή μου στον βυθό...


Ρούλα Κτενά