Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021

Άτιτλο (της Ειρήνης Λεονταρα)



Προσδιόρισε τη λέξη ευαισθησία.

Τι πράγμα είναι αυτό;

Τι αίσθηση έχει;

Τι συναίσθημα προκαλεί;

Σπάνιο είναι.

Ένας Ανίκητος πόνος μοιάζει.

Όλο πας να τον πολεμήσεις με μια δήθεν σκληράδα, αλλά τελικά δεν είναι αήττητος μια μόνιμη πληγή σαν αίμα ασταμάτητο που κοκκινίζει την πλάση είσαι.

Αυτό είσαι. 

Μια αστάθεια θαρρείς μόνιμη στη σκέψη σαν ένας ακατανόητος συλλογισμός.

Σα μια χιαστή πορεία.

 Σαν κάτι αδιανόητο.

 Σαν κάτι που μπορείς να συλλάβεις μόνο με την αναπνοή.

Σου έχουν βάλει μπροστά το χέρι στο στόμα και προσπαθείς να φωνάξεις και να πεις δυνατά είμαι εδώ δεν με ακούς;

Και κανείς δεν σε ακούει. Κανείς δεν σε βλέπει. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Σε συμμερίζεται μόνο συγκαταβατικά σα να έχεις μια αρρώστια. Μια κάποια πάθηση. Και θέλει να σου δείξει τη συμπόνια και χτυπά την πλάτη σου με μια λύπηση. Λες και σε οικτίρει. Οικτρά. Σαν να σου λέει βρε τον κακομοίρη.. Δεν φταις που είσαι έτσι. Σαν να πεθαίνεις κάθε στιγμή και από λίγο. 

Σαν να είναι ένα αστέρι μόνο του στην άκρη του ουρανού.

Σα λίγο ακόμα και να ήταν ένας Αύγουστος με το όμορφο φεγγάρι.

Σαν τη μυρωδιά του πεύκου που καταλήγει στην πράσινη θάλασσα.

Σαν ένα ερημοπούλι που έχει φτιάξει φωλιά και κράζει δυνατά τη φωνή της ευτυχίας.

Τι σε κάνει τόσο ευαίσθητο;

Το συναίσθημα που είναι ανεξάντλητο

Το κλάμα ενός παιδιού.

Το χάδι μιας μάνας

Η αθωότητα του μωρού. 

Το είμαι εδώ για σένα έμπρακτα.

Το θα είμαι πάντα εδώ.

Με κάνει αυτό τόσο ευαίσθητο.

Το ότι αυτό το πάντα δεν υπάρχει  χάθηκε. Κι όσο το αναζητάς τόσο χάνεσαι ακόμα πιο πολύ. Κι έτσι η ευαισθησία δεν έχει όρια είναι σε  κάθε πόρο του σώματος σου.

Μια εικόνα.

Μια μυρωδιά.

Μια σκέψη. Όλα αυτά και άλλα τόσο που τα χαϊδεύω τρυφερά. 

Η ανάσα σου. 


Ειρήνη Λεονταρα

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2021

Αντοχή το έπαθλο μας (της Μαίρης Σουρλη)



Πόσο  αργοπορεί το πολυπόθητο αύριο;

Στήνουμε αυτί στον άνεμο

προσμένοντας ένα μικρό κλαδάκι 

να θροΐσει την αλλαγή.

Αντίρροπο μοιάζει το “είναι” μας.

Πορευόμαστε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια,

στο πρίσμα των παθών

αναμένουμε μια ανάσα

ουρανού οξυγόνο, μονολογώντας 

σε σημαδεμένες σιωπές…

Βιώνουμε ανυπεράσπιστες δυστυχίες

με υποθηκευμένες παρενθέσεις…

Σκιρτήματα ζωής κι αντίδρασης 

κάθε κραυγή κρύβει τη ρωγμή της,

κάθε πληγή κι ένα καινούργιο βλέμμα.

Ας καρφώσουμε 

ένα τριαντάφυλλο αισιοδοξίας,

υποθηκεύοντας μια δυνατότητα ονείρου

να ξαναβρούμε το πνεύμα της ιστορίας.

Η ελπίδα χαροπαλεύει μα αντέχει 

ανοίγοντας δρόμο 

στο φως και την ψυχή μας!


Μαίρη Σουρλη

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2021

Αγαπώ (της Ελένης Κιουπη)



Θα πρέπει να γεννήθηκες μια νύχτα 

με τα θαύματα.

Τότε που το φεγγάρι φίλησε το νυχτολούλουδο

και το γιασεμί έδωσε όλο το αρωμά του να πάρεις ανάσα.

Τότε που η Θάλασσα έγινε δρόμος για να 'ρθείς

 που η νύχτα σ' έντυσε  Ουρανό και ο

Ήλιος φωτιά.

Τότε που σου φύσηξε Ψυχή ο Θεός.

Τότε που έμαθες να κάνεις το λυγμό σιωπή

και το ουρλιαχτό χαμόγελο.

Τότε που το κόκκινο έβαψε την πλάση και τα πουλιά στρώσανε γλυκολαλιές να κοιμηθείς.

Τότε που ο Ωκεανός ακούμπησε στα πόδια σου μαργαριτάρια κοχύλια και αστερίες.

Τότε που τα καράβια ανοίξανε πανιά και οι ανέμοι υποκλιθήκαν.

Τότε που τα δέντρα στήσανε γιορτή και χόρεψαν.

Τότε που το Σύμπαν σου χάρισε αυτή τη ξεχωριστή καρδιά.

Τότε που ξύπνησαν τα όνειρα και θέλησαν νά ζήσουν.

Τότε πού μίλησαν οι εποχές για σένα

και σαλπάραν οι ελπίδες.

Τότε που ξεσηκώθηκε η ποίηση.

Τότε έλαμψε το Άστρο Σου.

Πως να σε κοιτάξω κατάματα που λάμπεις 

και δακρύζω.....


Ελένη Κιουπη


Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2021

ΖΩΕΣ ΑΡΑΔΙΑΣΜΕΝΕΣ ΣΕ ΦΑΣΟΝ (της Νίκης Γκριζανοφσκι)



Απίστευτα μικρή, πικρή, η ζωή,

προσπάθησε τον πόνο να γλυκάνεις,

σε ρόκα να μαζεύεις την κλωστή

το παραμύθι μ’ ένα κλότσο να υφάνεις


 Ήτανε μόνο διαβατάρικα πουλιά

σαράκι στο κρυφό σου βασανάκι

άναψαν κάτι όνειρα παλιά,

φλόγες στο χειμωνιάτικό σου  τζάκι


Κρασί σερβιρισμένο μες στα τάσια

ένταση μουσικής στη διαπασών

μέσα σ όλου του κόσμου τα γινάτια

ζωές αραδιασμένες σε φασόν.


Στριμμένο ένα τσιγάρο ν’ απολαύσεις

για να γεμίσουν οι άδειες σου στιγμές,

ξόδεψες χίλιες προσπαθώντας να ξεχάσεις

αυτές που άφησαν στο σώμα σου ρωγμές.


Να μην σκαλίζεις άλλα περασμένα

κλειστά σεντούκια μες τη λησμονιά,

όσα περάσανε ας μείνουν ξεχασμένα

κάπου θα βρεις για σένα μια γωνιά…


Νίκη Γκριζανοφσκι

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2021

Χωρίς πουκάμισο (του Πάτροκλου Σεφεριάδη)

 


Όσο καταλαβαίνεις φεύγεις 
Τα ερωτηματικά στοιβάζονται 
Έχεις ευθύνη στα γεγονότα 
Στη ζωή η δημιουργία έχει τον πρώτο λόγο
Το καμένο δέντρο φέρνει λύπη
Ενα ζωντανό που έμεινε εκεί.
Διαδρομές που δεν οδηγησες
Ψεύτικα λόγια
Πριν τη γιορτή δεν ξεκινούν οι χοροί
Υποσχέσεις η λαίλαπα παρέσυρε
Πρόσωπα χωμάτινα δίχως βλέμμα
Θέλουν να πιστέψεις
Αναρωτιέμαι γιατί δεν σε ρώτησαν
Μήπως ο μύθος προϊδεάζει το ναυάγιο
Ίσως το καράβι  άραξε σε ξερά
Ο Καπετάνιος έχασε τα λόγια του
Οι ναύτες έπεσαν στη θάλασσα 
Το κύμα πήρε όσους βρήκε
Τα σωσίβια έμειναν στη πρυμνη...

Πάτροκλος Σεφεριάδης
Λέξεις από τη συλλογή
Ανοιχτό παράθυρο