ΖΩΕΣ ΑΡΑΔΙΑΣΜΕΝΕΣ ΣΕ ΦΑΣΟΝ (της Νίκης Γκριζανοφσκι)

Απίστευτα μικρή, πικρή, η ζωή,

προσπάθησε τον πόνο να γλυκάνεις,

σε ρόκα να μαζεύεις την κλωστή

το παραμύθι μ’ ένα κλότσο να υφάνεις

 Ήτανε μόνο διαβατάρικα πουλιά

σαράκι στο κρυφό σου βασανάκι

άναψαν κάτι όνειρα παλιά,

φλόγες στο χειμωνιάτικό σου  τζάκι

Κρασί σερβιρισμένο μες στα τάσια

ένταση μουσικής στη διαπασών

μέσα σ όλου του κόσμου τα γινάτια

ζωές αραδιασμένες σε φασόν.

Στριμμένο ένα τσιγάρο ν’ απολαύσεις

για να γεμίσουν οι άδειες σου στιγμές,

ξόδεψες χίλιες προσπαθώντας να ξεχάσεις

αυτές που άφησαν στο σώμα σου ρωγμές.

Να μην σκαλίζεις άλλα περασμένα

κλειστά σεντούκια μες τη λησμονιά,

όσα περάσανε ας μείνουν ξεχασμένα

κάπου θα βρεις για σένα μια γωνιά…

Νίκη Γκριζανοφσκι

Χωρίς πουκάμισο (του Πάτροκλου Σεφεριάδη)

 

Όσο καταλαβαίνεις φεύγεις 
Τα ερωτηματικά στοιβάζονται 
Έχεις ευθύνη στα γεγονότα 
Στη ζωή η δημιουργία έχει τον πρώτο λόγο
Το καμένο δέντρο φέρνει λύπη
Ενα ζωντανό που έμεινε εκεί.
Διαδρομές που δεν οδηγησες
Ψεύτικα λόγια
Πριν τη γιορτή δεν ξεκινούν οι χοροί
Υποσχέσεις η λαίλαπα παρέσυρε
Πρόσωπα χωμάτινα δίχως βλέμμα
Θέλουν να πιστέψεις
Αναρωτιέμαι γιατί δεν σε ρώτησαν
Μήπως ο μύθος προϊδεάζει το ναυάγιο
Ίσως το καράβι  άραξε σε ξερά
Ο Καπετάνιος έχασε τα λόγια του
Οι ναύτες έπεσαν στη θάλασσα 
Το κύμα πήρε όσους βρήκε
Τα σωσίβια έμειναν στη πρυμνη...

Πάτροκλος Σεφεριάδης
Λέξεις από τη συλλογή
Ανοιχτό παράθυρο

ΤΡΕΝΑ (του Γιώργου Τζιβελέκου)

Περνούν αβέρτα τα τρένα

και παίρνουν μαζί τους

κομμάτι-κομμάτι

την υπόστασή μου

στην αντανάκλαση των τζαμιών τους

αφήνοντάς με περισσότερο λειψό

και καταντώντας με μια θολούρα

Εγώ γίνομαι τ’ αντικαθρέφτισμά.

 

Δεν αντιπαρέρχομαι στην αποβάθρα.

Περιμένω να με ψάξεις εσύ

μέσα στο ενοχλητικό βουητό

του ανώνυμου πλήθους

και να φύγουμε μαζί

ή απλώς να σταθείς στο πλάι μου

και να στείλουμε ταξίδι

τη ζευγαρωμένη αντανάκλασή μας

να βρει τα υπολείμματα ζωής

που ΄κρυψα στα παρερχόμενα βαγόνια.

Γεώργιος Τσεβελέκος

Χαρακιές (του Δημήτρη Καρπετη)

 

Οι χαρακιές στο σώμα 
 εισπνέουν ένα φως αμυδρό, 
ο κόσμος της σήψης
αρχίζει να σμικραίνει.
 
 Μια απόκοσμη χαρά μεσουρανεί 
στις σκέψεις.
Ο ιριδισμός καταστρέφει 
τα μαύρα φύλλα της καρδιάς.
Στις παρυφές των δακρύων
διακρίνω την ισχνή παρουσία των ονείρων.
Τρέχω, οι ανταύγειες της αδρεναλίνης
σκόρπισαν στον ορίζοντα.
Μια ζωή μέσα στην ψευδαίσθηση,
οι όμορφες στιγμές ξεμακραίνουν. 
Οι χαρακιές στο σώμα 
εισπνέουν ένα φως αμυδρό, 
ο κόσμος της σήψης
αρχίζει να σμικραίνει.

Δημήτρης Καρπέτης
   

Μνήμες (της Αναστασίας Κουτσούκου Κλεάνθη)

Τον βλέπω, εκεί να κάθεται,

  πνιγμένος στη σιωπή του.

 Μια φράση πάνω στο σκαλί,

  τη σκέψη του απέσπασε,

   βρίσκεται στα χαμένα.

  Είδε καρδιά, με αρχικά,

 μ' αγάπη ήταν γραμμένα

 και το μυαλό του έτρεξε,

   σε χρόνια λατρεμένα.

Τα σμαραγδένια μάτια της

      ακόμη τα θυμάται.

Γλυκά τα χέρια της ποθεί,

  στα χείλη του να φέρει.

Των γιασεμιών την ομορφιά,

   είχε στο προσωπό της,

 την ευωδιά στο σώμα της,

   στον κύκνειο λαιμό της.

  Δεν έβγαλα όμως... μιλιά,

     μη και τον ετρομάξω.

  Όταν ο νους μακριά πετά..

    πρέπει να μένεις... έξω!

Αναστασία Κουτσουκου Κλεάνθη