Σκορπίζεται η αγάπη; (της Ευδοξίας Γουργιώτη)

Σε ρώτησα πού πήγε όλη η αγάπη που μου είχες. 

Κι η απάντηση που έλαβα από τα χείλη σου που τόσο λάτρευα, ήταν πως σκορπίστηκε! Πώς πέταξε ξαφνικά! Πώς σου έφυγε! 

Και κάθισα να σε κοιτώ στα μάτια να δω μήπως μου κάνεις κάποιο αστείο. Μέχρι χθες ήμασταν ένα. Αυτό πίστευα, γιατί δε δέχομαι πως σου πέρασα έτσι ξαφνικά. Σίγουρα ήταν κάτι που το σκεφτόσουν καιρό.  

Εσύ ακούνητος κι αμίλητος, έψαχνες τρόπο να το σκάσεις από μένα το γρηγορότερο. Έκανες να φύγεις, μα απαίτησα να μάθω το λόγο.

Δε γίνεται να άδειασες απότομα. Η αγάπη δε φεύγει μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Δεν είναι νερό να εξατμίζεται. Συναίσθημα είναι και το πιο μεγάλο. Μα όσο και να περίμενα να μάθω την αιτία, έμεινα να σε κοιτώ όσο έφευγες με ένα νεύμα του κεφαλιού σου.

 Έτσι απλά. Δίχως τύψεις. Δίχως καν να με αποχαιρετήσεις. Δε μου άφησες κανένα περιθώριο. Έδειχνες πως η απόφαση σου ήταν αμετάκλητη.

Άντε τώρα εγώ, να μαζέψω τα σπασμένα μου κομμάτια. Να μην ξέρω γιατί έφτασα ως εδώ. Μια απάντηση να λάβω. Να μάθω το γιατί. Γιατί ξαφνικά, άλλαξε όλη μου η ζωή. 

Πώς πετάει η αγάπη; Πώς ξεαγαπάει κανείς ξαφνικά; Πώς;

Ευδοξία Γουργιωτη

                                                           

Άτιτλο (του Χριστάκη Χαραλάμπους)

 

Πόσες ώρες σπαταλήσαμε σε αχρείαστα ταξίδια 

σε δρόμους σκοτεινούς αναζητώντας το φως

με την αγωνία καθρεφτισμένη στο πρόσωπο μας

Πόσο χρήμα ξοδέψαμε σε εφήμερες ακολασίες

για να πνίξουμε τις αναμνήσεις μέσα μας

περιμένοντας ένα αύριο που εμείς πρέπει να χτίσουμε

Πόσα δάκρυα χύσαμε πίσω από ραγισμένες οθόνες

πάνω σε χαρτιά που πασχίζαμε να γεμίσουμε με λέξεις 

σε ένα κρεβάτι που ανέχεται το κουφάρι μας

Χριστάκης Χαραλαμπους

        

Άτιτλο (της Τζούλιας Παπα)

 

Το πράσινο της πατρίδας μου 

χάθηκε μες το μαύρο της φωτιάς...

Το γαλάζιο του ουρανού της καλύφθηκε από πυκνό καπνό...

Ο καλοκαιρινός χρυσός ήλιος της,

κόκκινος έγινε από ντροπή 

στα έργα των ανθρώπων...

Κι εγώ μια στάλα άνθρωπος 

κλαίω και θρηνώ

τα δάση που έπαιξα παιδί,

το κελάιδημα των πουλιών 

που σώπασε,

την ανάσα που μου πήραν...

 

Σκάλισα στάχτες και αποκαίδια 

λίγη ελπίδα για να βρω.

Καμμένη γη...

Κουφάρια ζώων με τη φρίκη 

και τον πόνο χαραγμένα στα αθώα πρόσωπά τους.

Δακρυσμένα μάτια και 

κόποι μιας ζωής, χαμένα...

Με χέρια καθαρά σκάλισα τη φρίκη, λίγη ελπίδα για να βρω...

Τι κι αν λερώθηκα, τι κι αν άγγιξα 

τη φρίκη του θανάτου...

Βρήκα ελπίδα στο Θεό και άναψα καντήλι...

Δε μου έμεινε τίποτε άλλο πια...

Μια προσευχή, 

θυμίαμα σ' εκείνον, 

να αναστήσει 

την πατρίδα μου ξανά 

μέσα από τις στάχτες...

Τζούλια Παπα

Photo: Giorgos Stamkos.

Άτιτλο ((της Κατερίνας Ηρακλέους)

Την γη δεν την κρατούν τα πόδια της,

σηκώνεται, πέφτει,

παραπατά, 

η όραση της δεν την βοηθά,

και τα χέρια όπου αγγίξει για να στηρίξει το σώμα της καίνε και γεμίζουν στάχτη ,

η γη, 

η γη που ποτέ δεν έκλεισε τα μάτια της σε τόσους αγώνες μάχης,

που την πατούσαν οι ανδρειωμένοι για την λευτεριά της Πατρίδας τους ,

εχουν θαφτεί βαθιά στο χώμα της άξιοι λεβέντες,

άξιες μάνες, μικρά παιδιά και γέροι,

όμως τότε ένιωθε ηρώα γη ,

των ηρώων η στράτα,

σήμερα, χθες, μέρες τώρα τις βγάζει τα σωθικά της η φωτιά, 

δεν έμεινε λίγος ίσκιος να γείρει να ξεκουραστεί, 

παλεύει με την λαίλαπα που δεν παλεύεται,

η φωνή της έκλεισε, 

η γη φοβάται, 

της παίρνουν σιγά σιγά το οξυγόνο της!

Κατερίνα Ηρακλέους

Θέατρο σκιών (της Μαρίας Μηνά)

 

Άπλωσα ένα μπερντέ,

θέατρο σκιών η ζωή μου.

Προστατευμένη πίσω του,

παριστάνω ότι απλώνω μπουγάδα. 

Μα στέλνω μηνύματα με παντομίμα.

Εύκολα ερμηνευμένα,

μα σαφώς παρεννοημένα .

Τέλος παράστασης, υποκλίνομαι. 

Κανείς δεν χειροκροτά.

Α μόνη είμαι, φύγανε όλοι.

Ας διπλώσω το μπερντέ,

μυρίζει μαλακτικό...

Τον βάζω στην λεκάνη, 

ανάβω σίδερο,

στο δυνατό  να τον κάψω...

Ακούω ένα χειροκρότημα...

Α εσύ είσαι  χαχα!!!

Είπα κι εγώ...

   Μαρία Μηνά