Η μάνα μου (της Ιωάννας Κανελλοπούλου)

 

Η μάνα, μου 'μαθε να κοιτάζω ψηλά.

 Να χω καθαρή ψυχή και καρδιά επιλεκτική. Ορθάνοιχτα τα μάτια και αετίσιο το βλέμμα... να ρουφάω εικόνες.

 Να μην ακολουθώ τον άνεμο, μα πάντα κόντρα να κρατάω... πατώντας γερά στη γη ποτέ να μη με παρασύρει.

Να μη ζηλεύω τίποτα και κανέναν... η ζήλια θα είναι η υποτίμηση του εαυτού μου...

Εκεί που θα με μειώσουν, να μην ρίξω το κεφάλι... 

Πότε να μη πέσω πιο κάτω απ' τις σόλες των παπουτσιών μου... κι αν πέσω να χω το θάρρος να το δείξω.

Ότι θα κρύψω, αυτό θα είναι εχθρός μου... Κι ότι μου κρύψουν εκείνο θα γίνει δύναμή μου

"Να συνεχίσεις να περπατάς κοιτώντας ψηλά. Εσύ ξέρεις τι είσαι και κανείς δε χρειάζεται να μάθει... 

Πάντα να κάνεις τη νύχτα, να προσκυνά τη κάθε σου μέρα... γιατί οι σωστές πριγκίπισσες όλα τα κάνουν στο φώς και δε τις νικά μήτε το σκοτάδι"...

 Έτσι μου είπε η μάνα... Έτσι με έμαθε.

Ιωάννα Κανελλοπούλου

ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ (της Ρένας Γερονταρα)

 

Η Ποίηση 

Είναι ανθοφορία και καρπός αγάπης. 

Λίθος πολύτιμος 

και άρτος ιερός. 

Αντίδωρο για τα δεινά της ζωής

και λύτρωση και βάλσαμο για τις πληγές.

Πως να χωρέσει σε δοσοληψίες;

Πως να στηθούν αργύρια ως αντίτιμο;  

Πως να εκποιηθεί η ουτοπία και τ' όνειρο;

Μπορείς να αγοράσεις μια ψυχή;

Πιάνεται το άυλο, το ανεκτίμητο;

Πως να καλλιεργήσεις έπειτα τον αγρόν του κεραμέως;

Το ανέφικτο.

Ρένα Γερονταρα

Είσαι εσύ ο καπετάνιος της ζωής σου(της Κατερίνας Καραμπαρη Πανταλέων)

 

Δε θα σου πω 

πώς τη ζωή σου να ορίσεις.

Είσαι εσύ ο μπούσουλας της

κι ο καπετάνιος της μαζί.

 

Δε θα σου δείξω

ποιο για μένα είναι

το καλό και το κακό.

Έχεις δικές σου αντοχές,

βιώματα δικά σου

κι άλλα θαρρώ τ’ αγκάθινα τα βάτα, 

στο μονοπάτι που ματώνει

τη δική σου ξεχωριστή περπατησιά.

 

Μια χάρη μόνο 

θα τολμήσω να ζητήσω… 

Χάρη και ικεσία,

παράκληση κι απαίτηση μαζί…

 

Τον εαυτό σου σε καλώ 

ποτέ μην αφορίσεις.

Όλα αυτά που είσαι

ποτέ μην τ’ αρνηθείς.

Θέλω στα μάτια σου

ψυχή να αντικρύζω! 

Θέλω της σκέψης σου

ν’ ακούω την ατίθαση φωνή! 

 

Γιατί αν τύχει και μια μέρα σ’ αγαπήσω, 

να ξέρεις πως σκληρά αν χρειαστεί, 

για σένα εγώ θα πολεμήσω.

 

Αρκεί να νιώθω 

πως είσαι κάτι αυθεντικό.

Αρκεί να ξέρω πως αξίζει, 

εγώ για σένα να τραβήξω

της ζωής το επικίνδυνο σχοινί! 

Κατερίνα Καραμπαρη Πανταλέων

Άτιτλο ( της Στέλλας Σουραφη)

 

Δεν έχω χέρια δεν έχω πόδια 

μόνο σταθμούς με μύρια εμπόδια. 

Δεν έχω χείλη δεν έχω σώμα 

μόνο ανάσα δίχως το στόμα.

Δεν έχω αφή δεν έχω μέλη 

μόνο κεντρί χωρίς το μέλι. 

Μα έχω φλέβες και αρτηρίες 

όσες δε μού 'κοψαν οι εμπειρίες.

 

Στέλλα Σουραφη

Απόγνωση (της Πολυς Μίλτου)

 

(Αν δεν περάσει η ψυχή όλα τα στάδια, γαλήνη δε βρίσκει.)

Είμαι τόσο λυπημένη!

Ο κόσμος έγινε μια μαύρη πίσσα.

Στένεψαν οι τοίχοι να με συνθλίψουν.

Βγήκα να περπατήσω στον άνεμο.

Πόση ερημιά!...

Η γη άδειασε από Aνθρώπους.

Κάτι σκιές τρομακτικές που συνάντησα,

ήταν μόνο εφιάλτες φρίκης.

Οι καρδιές άκαρδες. Χωρίς ζωή.

Ρίχτηκαν με μανία να φάνε σάρκες.

Απειλούσαν να καταπιούν τα σύμπαντα.

Η ψυχή μου μετέωρη έψαχνε ουρανό.

Κάτι σύννεφα θύελλας μακριά.

Μια θάλασσα από δάκρυα και πόνο,

ξέσχιζε τα νερά της με μανία στα βράχια.

Οι πόλεις χάθηκαν στην ομίχλη του φόβου.

Απόγνωση!

Λείπει ο δρόμος ο ομαλός να περάσω.

Έκλεισαν τα πορθμεία για απέναντι.

Δε φτάνει ο φτωχός, άχρωμος οβολός μου.

Σιωπή τύλιξε τη νύχτα μου.

Όλα περιμένουν τον Ήλιο.

Μα Εκείνος ακόμα ταξιδεύει στη δύση.

Πότε θα γίνει ανατολή; Σου φωνάζω.

Είμαι γεμάτη πληγές! 

Στάζουν αίμα!

Εσύ... Μόνος, Εσύ! 

Λυπήσου με! 

Πόλυ Μιλτου