Μαζί (της Αδελαϊδας Παπαγεωργιου)

Από κοντά μου περνάνε όλοι
ζούνε μέσα στη ζωή μου
ακούω τους καημούς 
τους έρωτες και τη ζωή 
που κυλά μέσα στο εγώ τους
Εγώ, δεν έχω σημασία,
τα ζητήματα μου μικρά και μεγάλα
τα έκλεισα μέσα στους στίχους μου
σηκώνω το βάρος του Σταυρού μου
σαν να ανήκω σε άλλο κόσμο,
 όμως στολίζω με πεταλούδες τον ουρανό τους
στο κόρφο τους κρεμάω ένα λουλούδι,
δεν έχει σημασία
 αν είναι μαργαρίτα ή τριαντάφυλλο,
αρκεί να τους κάνω να νοιώσουν
πως η ζωή έχει χρώμα και ανθίζει
κι ας τρέχουμε, κι ας πονούμε
το εγώ μου μαζί με το δικό τους 
χέρι με χέρι
μαζί να διώξουμε την μοναξιά μας
μαζί να νικήσουμε τη ζωή
μαζί  γιατί όχι, και τον θάνατο…..

Αδελαϊδα Παπαγεωργιου

Άτιτλο (της Αναστασίας Κορινθίου)

 

Κάποιες φορές συμβαίνει κι αγρίμια συναντιούνται. 

Από αυτά που έγλειφαν μόνα τους τις πληγες τους... 

Τους παίρνει χρόνο να μάθουν να γλείφει το ένα την πληγή του άλλου, δυσκολεύονται να βρουν την υπομονή να "ακούσουν"  το ποιοι ήταν αυτοί που τους λάβωσαν και δεν ξέρουν πως να διηγηθούν ιστορίες για τα βράδια που ουρλιάζαν μόνα τους στην πανσέληνο! 

Κάποιες φορές συμβαίνει και δυο αγρίμια να βρουν την δύναμη να παραδεχτούν πως πιο άγρια από όλα σε τουτη τη ζωή είναι η μοναξιά. 

Μαθαίνουν να εμπιστευονται το χάδι, συνηθίζουν να κοιμούνται μαζί, να μοιράζονται, να κυνηγούν τα ίδια όνειρα. 

Κάποιες φορές συμβαίνει και δυο αγρίμια καταλαβαίνουν πως το μόνο που από πάντα λαχταρούσαν ήταν να τα μερεψει αγάπη κι όχι ανάγκη. 

Θαρρώ πως προτιμώ τ ' αγρίμια από τον γητευτή. 

Θαρρώ πως έχει πιότερη αλήθεια αυτή η περηφανη λάμψη στα μάτια τους από σβηστά δάκρυα. 

Κάποιες φορές ναι, συμβαίνει κι αγρίμια συναντιούνται. 

Οχι... Δεν κλείνουν πληγες, κλείνουν λογαριασμους με το χθές τους και αποφασίζουν να ορκιστουν στο Σήμερα, στο Τώρα. 

Κι αυτό είναι ελευθερία! 

Κι αυτό είναι έρωτας. 

Αναστασία Κορινθιου

Πορεία στο Χρόνο (της Μαρίας Γκουτζαμάνη)

Απομυθοποιώ 

την πραγματικότητα

μέσα από τη θεωρία

της φθοράς.

Αντιστέκομαι 

στη μνήμη 

να αποτυπώσει

μέσα της 

τα σκοτάδια

του χθες.

Συγχωρώ 

τα δεινά του 

παρελθόντος

που σαν φθηνές

πόρνες λιμανιού

προκαλούν την 

ψυχή μου να 

τις προσέξει.

Ικετεύω το Φως

να μου προσφέρει  

απλόχερα

το πάθος να 

απολαμβάνω 

τη λάμψη του 

στα εσώψυχά μου.

Ιερή η στιγμή

της ένωσης... 

με μόνο μάρτυρα  

το φέγγος της πανσελήνου,

σιωπηλός χαμογελαστός συνωμότης των πάντων...

Κι εγώ διεκδικώ  

να δαμάσω το μέλλον.

Μαρία Γκουτζαμάνη

Ατιτλο (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

 

Η ζωή μας ένα Ποίημα!

Γεννιέται κάθε λεπτό που περνάει.

Γράφουμε στίχους με το κόκκινο του αίματος  μας.

Μερικές φορές θέλουμε να τους δώσουμε 

το χρώμα της ελπίδας, ψάχνοντας για την απόχρωση.

Γράφουμε και ελπίζουμε ότι ο επόμενος στίχος 

θα είναι αυτός που θα μας στιγματίσει 

μέσα στον χρόνο, μέσα από μια έκρηξη χαράς. 

Ακόμη και με το αίμα μας δείχνουμε τις αδυναμίες μας,

τους πόνους μας, δείχνουμε ο,τι κουβαλάμε.

Ποιητής θα πει να γράφεις στίχους

και να βυθίζεσαι μέσα τους 

ή με την λαμπρότητα των λέξεων

να μαλακώνεις όλους τους πόνους που τονίζουν 

τις αδυναμίες σου...

Κωνσταντίνος Μήλιος

ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ (της Μάντυς Τσιπούρα)

Τα λόγια γίναν σύννεφα 

σ' ανταριασμένο ουρανό

η αύρα τους απλώθηκε 

βαριά πάνω στη σκέψη,

ενέργεια αρνητική 

στα νεφελώματα της κρίσης

η λήψη άκυρη, χωρίς αντίκρισμα

να λυτρωθούνε ψάχνουνε

ανταπόκριση να βρούνε.

Ανεξερεύνητοι οι δρόμοι του μυαλού

ακατανόητοι και δύσβατοι

παράλληλες διόπτρες

ανέπαφες κι ασυμπτωματικές

με απορία στέκουν

αντίληψη απαξίωσης, λανθάνουσα

βουίσματα άσκοπων αντιθέσεων

σημείο σύγκλισης απόν

άτοπος ο διάλογος

ανούσιος, απολογητικός.

Σχοινοβατούν οι λέξεις

σε αντιφατικές προτάσεις

με δόση ειρωνείας κι εγωισμού,

αιωρούνται τα νοήματα

κάποια πέφτουν στο κενό

άλλα σε λήθαργο, πολλά στο πουθενά.

Αλλοιώνονται, καταπονούνται

η ερμηνεία τους αβάσιμη

λικνίζεται ενοχικά

ακροβατώντας σ' ένα σχοινί φθαρτό.

 Έτσι άστοχα μια παρεξήγηση

απ' το κουκούλι της προβάλλει.

Μάντυ Τσιπούρα