Σώσε με (της Τόνιας Κοσμαδακη)

 

Ο έρωτάς σου με σκοτώνει

λίγο λίγο χάνομαι

με στόμα μέλισσας με αφανίζει

με υπνωτίζει και με εκτελεί.

Το πρωί έκλαιγα στο μπάνιο

βίασα ένα χαμόγελο

και πέθανα από υπερβολική δόση ζωής

δίπλα στο νιπτήρα σου.

Έχω σηκώσει ένα κάστρο

φτιαγμένο από σκέψεις ανθρώπων τρελών

και μελάνια.

Είμαι η μαύρη βασίλισσα.

Πυρίτιδα εσύ.

Κι όταν γίνεσαι βεγγαλικός

το μέσα μου λιώνει στο άνισο φως

βίαιος φόβος με ποτίζει

γίνεται τοίχος στο δρόμο μου.

Σώσε με.

Να πέσω πάνω σου να με ρουφήξεις

να στάξουμε σαν μέταλλα

να γίνουμε ένα κράμα

να μπει ένα τέρμα σ’ αυτήν τη φυγή.

Η δύναμή μου μου στέρησε, δε μου ’δωσε.

Δες τη φθορά μου και αγάπα την.

Είναι αντρειοσύνη να αγαπάς ρωγμές

να χωράνε στην καρδιά σου τα παράταιρα.

Νιώθω κουρασμένη

θέλω να ξαπλώσω.

Έλα κάθισε δίπλα μου

κι αν δεν ξυπνήσω μη με φιλήσεις.

Τόνια Κοσμαδακη

ΣΒΗΣΕ

Εκδόσεις Apopeira 2017

Μητέρα (της Συλιας Χαδουλη)

Μητέρα

Κάρφωσες αστέρια

στο μέτωπο του ουρανού

για να φωτίζουν τις νύχτες μου

Κέντησες με τις ακτίνες του ήλιου

τις ωρες της ζωής μου

Έριξες ροδοπέταλα

στους δρόμους της ψυχής μου

Μάτωσες τα χέρια σου

ποτέ μην με αγγίξουν αγκάθια

Φώτισες τις λύπες μου

με τις διαμαντένιες στάλες

στις άκρες των ματιών σου

Άπλωσες τα μεταξένια φτερά

της στοργής σου και με έκρυψες

Χάραξες τους δρόμους της αγάπης

μέσα απο την αθωότητα των ματιών σου

Μηνυμα αγάπης Θεού

ο Αγγελος της ζωής μας

Συλια Χαδουλη

Τα Ονειρα της Θάλασσας

2015

ΕΡΩΤΙΚΟ (του Παντελή Χατζηκυριάκου)

 

Και τώρα που ξάπλωσες δίπλα της· τώρα που έγειρες στο προσκεφάλι της και μεθάς από τη μυρωδιά της, τώρα που σου ζεσταίνει το στήθος και σου παίρνει τον καημό, πες μου, θυμάσαι άλλη ανάσα να σε χαϊδεύει πιο γλυκά;

Τώρα που τα πυρακτωμένα σας κορμιά έσμιξαν· τώρα που συντονίστηκες στο καρδιοχτύπι της και εναρμονίστηκες με τους αναστεναγμούς της, τώρα που αφουγκράζεσαι και μαντεύεις κάθε της αναπνοή, πες μου, ήχησε ποτέ άλλη καρδιά πιο μελωδικά;

Τώρα που ξαγρυπνάς στο πλάι της· τώρα που απολαμβάνεις την πιο ευάλωτη και ανεπιτήδευτη πτυχή της, τώρα που χάνεσαι σε αυτές τις παιδικές εκφράσεις του προσώπου της και θαμπώνεσαι από την ομορφιά της, πες μου, ένιωσες άλλη φορά τόσο έντονα την ανάγκη να προστατεύσεις κάποιον;

Τώρα που έκλεισες το χέρι της στην παλάμη σου· τώρα που σφράγισες τα χείλη σου τελετουργικά στο μέτωπό της, τώρα που μεταλαμβάνεις τη γεύση της και της φιλάς τον πυρετό, πες μου, εξαρτήθηκε ποτέ ξανά η ζωή σου από ζωή;

Τώρα που τράβηξες την πόρτα πίσω σου και κάθε λεπτό μετρά αντίστροφα για να ξαναβρεθείτε· τώρα που αντλείς δύναμη από τη θύμησή της για να αντέξεις το απρόβλεπτο και να υπομείνεις τη ρουτίνα, τώρα που το βλέμμα σου σκάλωσε στους δείκτες του ρολογιού, πες μου, βίωσες ποτέ σου πιο γλυκιά προσμονή;

Τώρα που πλημμυρίζει τη σκέψη σου και μονοπωλεί το μυαλό σου· τώρα που όλες σου οι έγνοιες επικεντρώνονται στο χαμόγελό της, την ώρα αυτή που ένα της γέλιο ανάγεται στο μεγαλύτερο στοίχημά σου, πες μου, είχες ποτέ σου πιο ευχάριστο προβληματισμό;

Τώρα που αφήνετε πίσω σας μια αναποδιά· τώρα που σπάτε τα όρια και υπερβαίνετε τον εαυτό σας, την ώρα αυτή που τσακίζετε τον εγωισμό σας και παρακάμπτετε μια δυσκολία κοιτάζοντας κατάματα την επόμενη ημέρα, πες μου, διαγράφηκε ποτέ το αύριο στα μάτια σου πιο γλαφυρά;

Τώρα που σπαρταράει και φλέγεται στην αγκαλιά σου· τώρα που σου διατίθεται και σου αποκαλύπτεται, την ώρα αυτή που σου παραδίνεται και σου αφιερώνεται, πες μου, σου δόθηκε ποτέ άλλο πλάσμα πιο ολοκληρωτικά;

Τώρα που χάνεσαι μέσα της· τώρα που κάθε σου κύτταρο πλημμυρίζει από την ύπαρξή της, την ώρα αυτή που ρέει στις φλέβες σου, εξαϋλώνεστε και ξαναγεννιέστε, πες μου, ένιωσες ποτέ σου πιο δικαιωμένος για μια απόφαση ζωής;

Παντελής Χατζηκυριακου

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑΣ ΜΑΣ (της Κυριακής Δράκου)

 

Το δάκρυ της ανάσας μας, 

ποτίζει τα νεκρά κορμιά.

Ξεχώρισε το φως 

απ’ την ανάμνηση του χρόνου.

Σκηνές του πόνου, του χαμού, 

σε οργισμένη θάλασσα.

Προσφυγικοί συνοικισμοί, 

μα η σκέψη πίσω καρτερεί.

Τίποτα δεν έχει απομείνει, τα σπίτια μας 

και οι καρδιές μας ραγισμένα.

Μοιάζουμε σκιές με όνειρα, 

που τριγυρνούμε σαν τα πουλιά,

ψάχνουμε δροσιά από τη βροχή.

Το δάκρυ της ανάσας μας, 

γέμισε με αναστεναγμό.

Σκηνές του πόνου του χαμού

στα γκρεμισμένα σκαλοπάτια της αυλής μας.

Η ανάμνηση φουντώνει τα δάκρυα, 

γέμισε η αλμύρα το ξερό ψωμί.

Κυριακή Δράκου

Η ψυχή (της Δέσποινας Αποστολάκη)

 

Τι ειναι η ψυχη μου λες;

Ποσο καλα την γνωριζεις;

Ποσο καλα την αισθανεσαι;

Ποσο εχεις ασχοληθει μαζι της;

Ποσο θελεις να την νιωσεις;

Ποσο ξερεις να της φερεσαι;

Ποσο χρονο της δινεις;

Ποσο την εχεις κρατησει μεσα στα χερια σου;

Μην ειναι αορατη;

Μην ειναι ορατη;

Μην ερχεται τα γυμνα βραδια μουρμουριζοντας;

Μην σκαρφαλωνει τα πρωινα πρωτη απ'το χαραμα;

Μην τρωει απο τη σαρκα σου;

Μην αρρωσταινει μαζι σου;

Μην χαιρεται με τη χαρα σου;

Μην ερωτευεται τις στιγμες σου;

Τι ειναι επιτελους αυτη η ψυχη ρε φιλε;

Ξερεις για μενα ειναι πανω απ'την καρδια

αυτη σε παρασυρει στα γραναζια της

αυτη ειναι που κανει την καρδια να νιωθει..

Αυτη της δινει την εντολη κι εκεινη ακολουθει

Η ψυχη μπορει να ειναι 21 γραμμαρια ...

Ομως ειναι το περισσοτερο βαρος πανω σου...

Εχει θεμελια τετοια που κανενας σεισμος δεν την ριχνει..

Η ψυχη ξερει να ειναι κυρια τη μερα και πορνη τη νυχτα.

Η ψυχη ξερει να γουσταρει και να σμιλευει τις στιγμες..

Η ψυχη μωρε αυτη η τοση δα λεξουλα εχει μεσα της ολα τα γραμματα

Η ψυχη μωρε γεννιεται, πεθαινει...ανασταινεται μονο οταν ερωτευεται

Γι'αυτο κοιτα να την κερνας ερωτα μεσα στη ζωη που την εφερες

Μην την αφησεις να φυγει χωρις να ξεδιψασει..

Δέσποινα Αποστολάκη