ΜΑΣΚΕΣ (της Μάντυ Τσιπουρα)

Μάσκες ολόγυρα στριφογυρίζουν

βγαλμένες απ' αρχαία τραγωδία

ειρωνεύονται, περιπαίζουν

ξεφαντώσουν, αλητεύουν.

Καλύπτουν πρόσωπα

καλύπτουν ψυχές

μειδιάζουν ειρωνικά

περιχαρείς, ατελείς, σαλές.

Αντικαθιστούν ανθρωπιά με ντροπή

λανθάνουσες ουτοπίες με πιθανότητες.

Απεικονίζουν συμβατική πραγματικότητα

σφραγίζουν εικονικές καταστάσεις

παραποιούν γεγονότα

αλλοιώνουν ιδέες

γονατίζουν συναισθήματα.

Μάσκες περίτεχνες, ωραίες

πλουμιστές, ποταπές!

όχι αποκριάτικες

έχουν φορεθεί οι αληθινές

για να θυμίζουν την αλλοτρίωση,

το ψεύδος, το φόβο.

Αποποιούνται γνησιότητας

ψιθυρίζουν ήχους αμφισβήτησης

φωνές συμβιβασμού

παράλογες ανοχές.

Αλλάζουν προσωπικότητες.

Μάσκες οικειοποιούνται ανθρώπους μασκοφόροι αντιλήψεων

εξευμενίζουν τα κακώς πραχθέντα

πνεύματα δόλια

μάσκες ατενίζουν μάσκες

υποκρισίες ντύνονται

όχι προσωρινές, μόνιμες έγιναν

υποσκάπτουν το μέλλον

αδειάζουν ζωές.

Πόσο πολύ ξεγελούν...

Μάντυ Τσιπουρα

Έλειπες (του Κωνσταντίνου Μήλιου)

Έλειπες

Έγινες ποίησή μέσα στις μοναξιά στο πλήθος

 Η Μούσα μου στο παραμύθι μου

 Εγώ σε διάλεξα  στο πάθος του φιλιού

Άνθρωπο έψαχνες

σ΄ αγάπησα  πολύ

Έκλαψα για ένα φιλί πάνω στις σκέψεις σου 

Είμαι η αγάπη σου

Κάθαρμα

Φοβάμαι αλλά οχι εσένα 

Τις Βρώμικες ρίμες φοβάμαι 

Ανάμεσα στις επιθυμίες και στις Λέξεις

Πόρνη στο κρεβάτι έγινες 

πάνω σε σβησμένα όνειρα

Καλώς ήρθες στο χάος που θα ζήσεις

Κραυγάζεις

Πάθος θα είσαι στην πέννα μου

Στο είπα:

Πληγωμένη την  ψυχή

μόνο δεν ηθελα 

Ένα χορό μαζί σου

για να Μισήσω "ότι μου λείπεις"

Ένα Αντίο

Όνειρο ή αλήθεια

..Η Ψυχή μου...Δεν με νοιάζει

Κανένας φόρος

στην ευτυχία

Χιλιάδες λέξεις θα μπορούσαν να ειπωθούν...

Μάθε να μην πνίγεσαι

Ο χρόνος έχει χάσει το νόημά του

Έψαχνα για μια ήρεμη θάλασσα

Τρελός όλες τις ώρες

Πότισε με από τον έρωτα σου

Το δικό σου φιλί περίμενα

Κραυγές άφηνα στη φυγή σου.

Τελευταία πράξη ζωής.

Στον δικό σου κόσμο

μάζευα τις ανάσες σου

μονόλογους χάραζα

Να ζητιανέψω ξανα πριν.....

Καλό ταξίδι

Λύπη, λείπει, χαρά, γέλιο, δάκρυ σε φώναζαν

Σε θέλω ακόμη φωνάζω...

Σε μια στιγμή αληθείας

Οι ανάσες ψάχνονται

Να θυμάσαι πάντα

Κόκκινο φεγγάρι ματωμένο 

Κι όμως πονούσα

Μάτωναν οι λέξεις

-Απλά αδειάζω τις σκέψεις μου

Λείπουν όλα...

Άγγιξε με μέχρι ο θανατος να σβήσει στο ποτο 

Κωνσταντίνος Μήλιος

Δύο μήνες (του Απόστολου Φεκατη)

Σκαλίζω τον καιρό 

μιά αίσθηση αλλοδαρμένη

από ένα κόσμο δίχως ρότα

σ' ένα υπόγειο ακατάλληλο 

με έντομα να τρυγούν τα μηνίγγια μου

τα πρώτα σου γέλια, τα πρώτα αγγίγματα 

εκεί που το θάρρος κομπιάζει 

να βρεί τη γαλήνη του 

μα αρκεί να βλέπω το παρελθόν 

δεμένος σε θολό ποτάμι 

"η νύχτα μας πήρε το όνειρο 

όμηρο

σε κοχύλι θαλασσινό 

να έχει βουή της αγάπης μας, 

το φυλαχτό" 

να γράφεις  σε δέντρα και πέτρες. 

Σκαλίζω σε ανορθόδοξο δρόμο 

τα χαλάσματα μιας σεισμικής διέγερσης.

Τις καταδίκες της οργής σου

που δεν βρήκαν φυλακή 

μα στείρο δωμάτιο να στεγάσουν  τις υποκρισίες.

Σπίτι χτισμένο από πέτρα να φωλιάζουν τα αστέρια κι όσα μου έδωσες καρπούς ερωτικούς 

σε βράδια πολιορκημένα από τα έγκατα της γης, 

αφιερωμένα. 

Σκαλίζω μια δέσμη φωτός με προορισμό,  εσένα 

φωταγωγημένα αυτοκίνητα στο sex drive - in

να μυρίζουν οι μηροί σου τουλίπες και το χάδι τους να μένει στη γεύση μου, ορόσημο 

πληρότητας καθηλωμένο ως το θάνατο. 

Δύο μήνες έζησα με κουκούτσια ήλιο 

στο προσκεφάλι, τα μαγιοβότανα 

επούλωσαν το τραύμα μου.

Καρδιά σκληρή χωρίς τον γυρισμό 

στη πλάτη. 

Δύο μήνες,  Έρωτα. 

Απόστολος Φεκάτης

Από την Ανθολογία 

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ

ΑΚΑΛΕΣΤΗ (της Αγγελας Καραγκούνη)

Ακάλεστη έρχεται 

και πιάνει τόπο ιερό η μοναξιά. 

Σε ιστό τυλίγει τη χαρά 

και την απομυζά. 

Παγώνει τις καρδιές 

και σπάει τα ρολόγια 

να μην κινούνται οι δείκτες 

κι ο χρόνος σιωπηλός να προσπερνά.

Ξενυχτά με σβησμένα φεγγάρια 

εισπνέοντας αρώματα λεβάντας 

και δίνοντας άγριες μάχες 

με αόρατους εχθρούς. 

Ελπίζοντας σε συγκινητικές νίκες

άνευ οξυγόνου.

Και όσοι ανοχύρωτοι μένουν 

σε ανήλιαγα κελιά μελαγχολίας

με σκέψεις πολύπαθες και δειλές, 

βουτιά στην απόγνωση αναπάντεχα κάνουν 

και βυθίζονται στης θλίψης 

το αχνοβέλουδο χάδι. 

Αγγέλα Καραγκούνη

Από παιδί (της Αντριάνας Περικλέους Ονουφρίου)

Ψάχνω να βρώ μια θάλασσα  

να ταξιδεύω όταν οι δρόμοι 

στερεύουν. Κι ένα κήπο, ψάχνω 

να βρω, απ' την ζωή όταν λείπω. 

Ψάχνω να βρω ένα όνειρο 

αδειανό μέσα του να χωθώ 

σαν η αυγή είναι θαμπή, 

κι ο ήλιος στάζει αστραπή. 

Ένα ουρανό ψάχνω 

να βρώ, μέσα του να 

κρυφτώ στην πιο  ακριβή 

μου μοναξιά. 

Ψάχνω να βρώ μέσα το 

θεριό που σκίασε το φως 

κι έσβησε όλα τα κεριά μου.

Κι ένα χείμαρρο γυρεύω 

να βρω να παρασύρει 

λέξεις των στιγμών. 

και στίχους νεκρών. 

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου