Οι μαύρες ερωμένες του μυαλού
Φοράνε τα μικρά κοστούμια
Ασφυκτιούν παράτολμα σαγήνη
Όσο απ τα μεσοφόρια
κρέμονται ξέφτια
από φωλιές φιδιών
Στις περιστάσεις αλλάζουν δέρμα
Χαμογελούν ανάποδα τον πόνο στη χαρά
Παραπλανούν τα σημάδια στο σώμα
Μέχρι που παγιδεύονται
από έναν αλήτη άνεμο
Αυτός, σε ένα σχοινί ισορροπίας
τεντώνει του νου
τα άπλυτα ασπρόρουχα
Αυτά που φώναζαν
χθες και παραπροχθές
για λίγο καθαρό φως.
Ένα όνομα
δεν σημαίνει κάτι
Πέντε πάνω κάτω γράμματα είναι
Κι όμως
άκουσα σήμερα
το όνομά σου στο ταχυδρομείο
Το είπε αιφνιδιαστικά ο υπάλληλος
με χρώμα κι αναστεναγμό
Έκανα να κρυφτώ πίσω απ' τα δέματα
κι έπεσα κάτω στην προσπάθειά μου
Ήμουν γελοία
Με κοίταζαν
Όταν είδα έναν φάκελο ανοιχτό
πήδηξα μέσα
Τώρα είμαι εδώ
και τους ακούω που ψιθυρίζουν
ένα όνομα δεν είναι κάτι
Όταν φύγουν
θα βγω
Μα εσύ δεν θα 'σαι πουθενά
να σου πω τι πέρασα
Σκύλος
Εκδοσεις Apopeira
Κάθε σου βήμα πάνω σ' αγκάθια.
Με πληγωμένα πόδια γυρνάς.
Μα στην καρδιά σου ψηλά κατάρτια.
Όλα τ' αντέχεις, όπου περνάς.
Κάνει ένα κρύο πάλι απόψε.
Σφίγγω τα χέρια ολόγυρά μου.
Σβήσε φεγγάρι μου, τη νύχτα κόψε.
Άδεια είναι πάλι η αγκαλιά μου.
Μα έχω αντέξει...
Έχω αντέξει τη μοναξιά.
Δίνεις τα πάντα για ένα εντάξει.
Όλα πως είναι ν' ακούσεις καλά.
Κλείνεις τα μάτια σου κι όλα σε τάξη.
Μα στο μυαλό σου γυρνούν σαν τρελά.
Κάνει ένα κρύο πάλι απόψε.
Σφίγγω τα χέρια ολόγυρά μου.
Σβήσε φεγγάρι μου, τη νύχτα κόψε.
Άδεια είναι πάλι η αγκαλιά μου.
Μα έχω αντέξει...
Έχω αντέξει τη μοναξιά.
Η τελευταία μέρα του χτες
με τα σημάδια του χειμώνα στο κορμί
με γκρίζα ελαφρότητα
άντεξε το βάρος της εποχής που απαρνιέται
ακούμπησε τις σκέψεις στο περιθώριο
μια ανάσα
ένας στεναγμός
και μπήκε στο ράφι
σε χρόνο αναχωρητικό
με βήματα απαλλαγμένα από φόβους και παράπονα,
η νέα μέρα ήρθε στη σωστή στιγμή
με ανοιγμένα τα βλέφαρα του καιρού
να διεκδικήσει τη δική της απλωσιά στον ήλιο
την νομοτέλεια του γαλάζιου
νεραντζένιες μυρωδιές
χελιδονοτιτιβίσματα
κοσμήματα ακριβά να στολίσουν
τις μελλούμενες μέρες που θα βγουν μπροστά
καταργώντας την εσωστρέφεια
να κανακέψει το φως του κόσμου
που ρέει με προσδοκία στη γη
αναπνέοντας το πράσινο των δέντρων
το μπλε της θάλασας
στης ελπίδας την φλόγα
προοίμιο της Άνοιξης.
Στην αρχή απαγορεύτηκαν
οι άσκοπες μετακινήσεις
και οι συναθροίσεις
Ο εχθρός ήταν αόρατος
και έπρεπε να είμαστε ενωμένοι
Μετά απαγορεύτηκε η μνήμη
Στη συνέχεια απαγορεύτηκε η αλληλεγγύη
Ύστερα απαγορεύτηκαν
οι δυνατές συζητήσεις
και τα γέλια
και οι βόλτες στις πλατείες
Τέλος, απαγορεύτηκαν ο πόνος
και η αλήθεια
Ο εχθρός στο μεταξύ
μεταλλάχθηκε και έγινε ορατός
Έχει την όψη του χωροφύλακα
Μα κάτω απ' τις μάσκες
καραδοκεί ένα χαμόγελο
που φέρνει τον κόσμο ανάποδα
