Σβήσε φεγγάρι μου (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

Κάθε σου βήμα πάνω σ' αγκάθια. 

Με πληγωμένα πόδια γυρνάς. 

Μα στην καρδιά σου ψηλά κατάρτια. 

Όλα τ' αντέχεις, όπου περνάς. 

Κάνει ένα κρύο πάλι απόψε. 

Σφίγγω τα χέρια ολόγυρά μου.

Σβήσε φεγγάρι μου, τη νύχτα κόψε.

Άδεια είναι πάλι η αγκαλιά μου. 

Μα έχω αντέξει...

Έχω αντέξει τη μοναξιά. 

Δίνεις τα πάντα για ένα εντάξει. 

Όλα πως είναι ν' ακούσεις καλά. 

Κλείνεις τα μάτια σου κι όλα σε τάξη. 

Μα στο μυαλό σου γυρνούν σαν τρελά. 

Κάνει ένα κρύο πάλι απόψε. 

Σφίγγω τα χέρια ολόγυρά μου. 

Σβήσε φεγγάρι μου,  τη νύχτα κόψε. 

Άδεια είναι πάλι η αγκαλιά μου. 

Μα έχω αντέξει...

Έχω αντέξει τη μοναξιά. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Άτιτλο (της Άννας Γεωργαλή)

Η τελευταία μέρα του χτες

με τα σημάδια του χειμώνα στο κορμί

με γκρίζα ελαφρότητα

άντεξε το βάρος της εποχής που απαρνιέται

ακούμπησε τις σκέψεις στο περιθώριο

μια ανάσα

ένας στεναγμός 

και μπήκε στο ράφι

σε χρόνο αναχωρητικό

με βήματα απαλλαγμένα από φόβους και παράπονα,

η νέα μέρα ήρθε στη σωστή στιγμή

με ανοιγμένα τα βλέφαρα του καιρού 

να διεκδικήσει τη δική της απλωσιά στον ήλιο

την νομοτέλεια του γαλάζιου

νεραντζένιες μυρωδιές

χελιδονοτιτιβίσματα

κοσμήματα ακριβά να στολίσουν

τις μελλούμενες μέρες που θα βγουν μπροστά 

καταργώντας την εσωστρέφεια

να κανακέψει το φως του κόσμου 

που ρέει με προσδοκία στη γη

αναπνέοντας το πράσινο των δέντρων 

το μπλε της θάλασας

στης ελπίδας την φλόγα

προοίμιο της Άνοιξης.

Άννα Γεωργαλη

Κάτω απ' τις μάσκες (του Νίκου Σουβατζη)

 

Στην αρχή απαγορεύτηκαν

οι άσκοπες μετακινήσεις

και οι συναθροίσεις

Ο εχθρός ήταν αόρατος

και έπρεπε να είμαστε ενωμένοι

Μετά απαγορεύτηκε η μνήμη

Στη συνέχεια απαγορεύτηκε η αλληλεγγύη

Ύστερα απαγορεύτηκαν 

οι δυνατές συζητήσεις

και τα γέλια 

και οι βόλτες στις πλατείες

Τέλος, απαγορεύτηκαν ο πόνος

και η αλήθεια

Ο εχθρός στο μεταξύ

μεταλλάχθηκε και έγινε ορατός

Έχει την όψη του χωροφύλακα

Μα κάτω απ' τις μάσκες 

καραδοκεί ένα χαμόγελο

που φέρνει τον κόσμο ανάποδα

Νίκος Σουβατζης

Όταν (του Κώστα Ζαϊκιδη)

 

Όταν του κόσμου ο πλούτος δίκαια διανεμηθεί.

Κι όταν των ανθρώπων η φροντίδα δεν επαρκεί.

Όταν οι κάμαρες της γης δεν φτάνουν να στεγάσουν.

Κι ούτε νερό και τρόφιμα το πλήθος να χορτάσουν.

Όταν σε φτωχούς και πένητες υστέρημα προσφέρω.

Όταν στον πόνο του αλλουνού το ίδιο υποφέρω.

Κι όταν η αγάπη μου σύνορα δεν γνωρίζει,

μήτε φυλές και χρώματα διόλου δεν ξεχωρίζει.

Όταν αντί για πόλεμο, ειρήνη διαδηλώνω.

Όταν αντί για υλικά, το πνεύμα μου υψώνω.

Κι όταν το δικό μου συμφέρον δεν κοιτάω,

μήτε αν αδικηθώ εκδίκηση δεν ζητάω.

Όταν κάποιου ή κάπου ατιμία ανακαλύψω

κι όταν για να μην μπλεχτώ δεν την συγκαλύψω.

Κι ενώ έχω τη δύναμη, δεν δωροδοκηθώ

ή ανθρώπους στην ανάγκη τους δεν εκμεταλλευτώ.

Κι όταν λοιπόν όλα αυτά μπορέσουν και συμβούν.

Όταν παρόλα αυτά τα πράγματα δεν διορθωθούν.

Όταν φυλακή βρεθώ και αίμα για άλλους χύσω.

Τότες μονάχα απ’ το Θεό, λόγο θε να ζητήσω.

Κώστας Ζαϊκιδης

Άτιτλο (της Δέσποινας Αυγουστινακη)

Κι όλο εφύλαγες την πέτρα τ’ άδικου

Στα μέσα της καρδιάς για να μερώσεις

Να πνίξεις το κακό στο φυλλοκάρδι σου

Μάγος, θαρρείς, κι εσύ να το σκοτώσεις

Μία ημέρα, αλήθεια, νιώθω πως κατάλαβες

Ό,τι κι αν πνίγεις στην καρδιά θα σου θυμώσει

Θα γίνει μέσα σου τυφώνας άφοβος

Με ένα του πέρασμα τα πάντα θα ματώσει.

Έτσι θαρρώ πως ξέρεις το καλύτερο

Μην κρύβεις τ’ άδικο ποτέ μες στην ψυχή σου

Θα γίνει μέσα σου μαχαίρι το ταχύτερο

Άνθρωπε, δες, για τούτο αφυπνίσου 

Δέσποινα Αυγουστινακη