Σε ένα λευκό χαρτί σκέψεις γράφω που αμέσως χάνονται.
Σκέψεις που εξαφανίζονται σαν ποτέ να μη γράφτηκαν, να μην υπόθηκαν.
Σκεψεις, αναμνήσεις που χάνονται με τη πάροδο του χρόνου.
Μυαλό μου πονεμένο, ψυχή μου κουρασμένη, καρδιά μου πληγωμένη.
Ποιος ρωτάω ποιος εσάς θελει να εξαφανίσει, σαν ποτέ να μην υπήρξατε;
Αναμνήσεις, σκέψεις γυρνούν ξανά και ξανά και δεν αφήνουν να ηρεμήσω.
Θέλουν να θυμάμαι, πότε να μη ξεχνώ τον πόνο, τη χαρά, την απογοήτευση και όλα όσα στιγμάτισαν τη ψυχή και τη καρδιά.
Θέλουν να θυμάμαι όσα πληγωσαν μια αθώα ψυχή!
Όμως εγω;
Λευκό χαρτί σου γράφω για να θυμάμαι, σου γράφω μη ξεχάσω, μη πάψω να υπάρχω σαν χάσω όσα έζησα.
Ένα αψυχο χαρτί παίρνει ζωή γράφοντας ότι έζησα.
Παίρνει ζωή από τη ζωή μου.
Παίρνει ψυχή από τη ψυχή μου.
Σε ένα άψυχο χαρτί γράφω τα θέλω μου.
Σε σένα γράφω τι θα θελα να είμαι, τι θα θελα να γίνω.
Σε ενα λευκό χαρτί ζωή δίνω, τη θέση μου παίρνει στο κόσμο τούτο.
Ένα αντίο ήθελα να πω!
Σε ένα άψυχο χαρτί σε σένα μιλάω και σου ζητάω να με αγαπάς.
Μέσα από εκείνο θέλω τόσα να σου πω, και ας ξέρω πως ποτέ δε θα διαβάσεις.
Άψυχο χαρτί που τη ψυχή μου παίρνεις, ψυχή που πια νόημα δεν έχει να υπαρχει αφού εσύ λείπεις.
Έτσι χωρίς ψυχή, χωρίς καρδιά, χωρίς πνοή έμεινα πια σε ένα κενό.
