ΕΡΙΝΥΕΣ (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Αναπολώ και χάνομαι κατάβαθα της σκέψης

χαράζοντας τη μνήμη μου στου χρόνου τη σχισμή

κι ανάμεσα στα σφάλματα, ψυχή μου να γυρέψεις

την λύτρωση που τάξανε της μοίρας οι χρησμοί!

Οι Ερινύες σύσσωμες περνούν από μπροστά μου

τραντάζουνε συθέμελα καρδιά κι εγωισμό

και με τραβάνε σέρνοντας σε κρίματα γνωστά μου

στ´αγριεμένο πέλαγος με δίχως γυρισμό!

Ένα καράβι όνειρα συγκρούστηκε στον βράχο

βουλιάζει αβοήθητο στης πίκρας τον βυθό

κι αμπαρωμένο μ´άφησαν με τραύματα μονάχο

οι Ερινύες φεύγουνε για ν´αποκοιμηθώ!

Ο ήλιος που νοστάλγησα, ξανά δεν θ´ανατείλλει

με πνίγουνε τα κύματα, μακριά του να κρυφτώ

Οι ψίθυροι που κρέμονται στα ματωμένα χείλη

κραυγές συγνώμης γίνονται με πρόσωπο σκυφτό!

Χρήστος Χριστόπουλος

Η αράχνη (του Άντρος Νικολάου)

Στον δικό σου 

ιστό θέλω να 

πιαστώ αράχνη 

μου. 

Σκάλα θα κάνω 

τήν περίτεχνή 

σου ύφανση 

νά  'ρθώ να 

σ' ανταμώσω.

Γνωστό το τέλος 

του ανεβάσματος.

Γλυκό θα είναι.

Τροφή σου θα 

γίνω αράχνη μου, 

θυσία στου έρωτα 

τον βωμό.

Άντρος Νικολάου

Πίνακας : " Η αράχνη " 

Νικολάου Γύζη.

ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΘΥΜΗΣΕΣ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

 

Ένα μπουκέτο θύμησες θα μας ενώνουν πάντα,

χρόνια πολλά πώς πέρασαν,

χρόνια λευκά πουλιά;

Κοράλλια μύρια οι ευχές

που αφήσαμε στις μέρες

κι οι όρκοι πάντα μυστικοί,

χάντρες κεχριμπαρένιες.

Άκουσε την ψυχούλα μας άνεμος καβαλάρης

και ξεπεζεύει απ’ τ’ άλογο στης χαραυγής την πόρτα.

Κι ήρθε η άνοιξη ξανά κρατώντας άσπρα κρίνα

κι έδειξε δρόμους μάλαμα

κι έτρεξε στο κατόπι.

Διάφανοι γινήκαμε κάτω απ’ το φως του ήλιου,

προσκέφαλό μας ζηλευτό ο ουρανός με τ’ άστρα.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα δημοσιευμένο στην εφημερίδα Πρωινός Τύπος της Δράμας.

Εξηγήσεις...(του Πατροκλου Σεφεριάδη)

Μου είπαν ότι γράφω προτάσεις

 ποιος να ξέρει τι κρύβει η ψυχή μου.

Αν ερωτεύτηκα μπορεί κανένας να διακρίνει.

 Αν θρηνω μέσα στη σιωπή το σεπτο πατέρα μου.

Αν ένα χάδι τρυφερό στα μαλλιά μου στο μέτωπο κυλάει.

Έχω ένα δωμάτιο σκοτεινό ανάβω ένα κερί και γράφω.

Μέσα στο μυαλό εικόνες ξεχάστηκε το παρελθόν μια απάντηση έχω να δώσω.

 Δεν υπάρχω στο πριν το μέλλον ακόμα παραπέρα δεν νοσταλγώ.

Στο τώρα έρωτας μόνο υπάρχει.... 

Πάτροκλος Σεφεριάδης

Λέξεις από τη συλλογή

Τόλμα αν μπορείς

ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΚΥΚΝΟΣ (της Τζούλιας Πουλημενακου)

Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη

έτσι λαμπρή κι ασάλευτη!

Προβάλλεις στις χιονισμένες τις κορφές

σα διάφανο πέπλο στ’ ουρανού το άπειρο

και ακτινοβολείς τις νύχτες των στεναγμών μου!

Σου έχουν πει πως το φέγγισμά σου

που σκορπίζεις στα βράδια μου

αναδύει ένα διάφανο, τρυφερό φως

που απαλύνει τη σκοτεινιασμένη μου ψυχή;

Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη

έτσι πάλλευκη κι αμίλητη!

Αναπολείς τα περασμένα χρόνια,

αυτά που δέσμια στροβιλίζονται στην άβυσσο

μιας εποχής χαμένης

στον κυκλώνα της ύπαρξης!

Σου έχουν πει πως η ασημιά μαρμαρυγή

που χαράσσεις στη θάλασσα

είναι η φλόγα μιας πνοής ξεχασμένης

που αναγεννιέται στη λάμψη σου;

Τι πανέμορφη που είσαι σελήνη,

έτσι πάμφωτη και σιωπηλή,

σαν ασημένιος κύκνος,

ν’ αντέχεις στο στεφάνι σου 

τα μυστικά του κόσμου! 

Τζούλια Πουλημενακου

Ποιητική Συλλογή "Απρόσμενη Άνοιξη" (2016)