Φυλακή δεν είναι τα κτίρια με τα κάγκελα παντού..
Χειρότερη φυλακή απ' το ίδιο σου το μυαλό δεν έχει..
Εκεί μέσα κρατάς σκέψεις , αναμνήσεις,όλα εκεί μέσα..
Και σε τρελαίνουν..
Κάθε βράδυ ειδικά που αρχίζει να πέφτει το βαθύ σκοτάδι γυρνάνε
σαν φαντάσματα φυλακισμένα ..
Κι ακούς τις αλυσίδες να τρίζουν ..
Και να σερνονται..
Τι φυλακή αυτή του μυαλού...
Δεν πρόκειται να ελευθερωθεις ποτέ από αυτήν..
Ισόβια κάθειρξη η ποινή σου..
Το έγκλημα σου?
Απλά αγάπησες χωρίς να αγαπηθεις..
Βάζω υπενθύμιση στον εαυτό μου
-να μη το αμελήσει αυτή τη φορά-.
Τις σωστές λέξεις να σου πω,
τι κι αν δεν τις εννοώ.
Όλα υπόκεινται πια,
σε ένα συλλογικό όφελος.
Θα είμαστε καλύτερα
έτσι χωριστά κι αγαπημένοι,
(κι ενδόμυχα ερωτευμένοι).
Μου λείπεις, ακόμα.
Κι απ' τις τρεις αυτές λέξεις,
εκείνη κυριολεκτικά που με διαλύει
είναι αυτό το -ακόμα-.
Σαν ποινή ακούγεται,
σαν έσχατη τιμωρία
για κάποιο έγκλημα
που μάλλον δεν διέπραξα.
Να θυμηθώ την επόμενη φορά
που θα σε συναντήσω
να προσποιηθώ πως μου πέρασες
σαν μη θανατηφόρα ασθένεια
βραχείας διάρκειας.
Να μη ξεχάσω να σου δείξω
πόσο εντάξει είμαι μακριά σου.
Να μη ξεχαστώ επάνω στον
έκδηλο συναισθηματισμο μου
και σου ομολογήσω πως σε σκέφτομαι
... ακόμα.
Γιατί σε κάθε ρήμα που έχει εσένα
ως υποκείμενο, σχεδόν αυτόματα
προσδίδεται η έννοια του ακόμα.
Σε αγαπώ ακόμα.
Σε ξεπερνάω ακόμα.
Βλέπεις πιο χαλάει την πρόταση;
Ποιο δημιουργεί πρόβλημα;
Αυτό το ακόμα.
Πολλοί με αγάπησαν από ανάγκη.
Ήθελαν να πιουν από το ίδιο ποτήρι
που έπινα και γω.
Διψουσαν για την ψυχή μου που έβλεπαν.
Άδειοι άνθρωποι με τρύπιες τσέπες στη ψυχή τους.
Με μια ψυχή κενή, στα σκοτάδια χωρίς χρώματα, χωρίς φως .
Ανάπηροι ήταν...με δεκανίκια περπατούσαν στη κόλαση του μυαλού τους.
Καίγονταν με τα παντζούρια κλειστά.
Στα πεζοδρόμια έπεφτε η αυλαία τους.
Σε μια καταιγίδα με ξεβαμενους ρόλους, πατημενους στη μιζέρια που κουβαλούσαν.
Φθαρμενη μιζέρια που σκαλιζε να βρει ευτυχία σε λάθος ρόλους.
Ρόλοι που ναυαγησαν στο σκοτάδι τους.
Αδειοι άνθρωποι χωρίς ψυχή...
Άδεια τασάκια χωρίς αποτσιγαρα....
Θυμάμαι,
όταν έφυγες,
όταν αποφάσισες εσύ
και για τους δυο μας
ορκίστηκα
πώς δεν θ’ αντέξω
μονάχη μου λεπτό.
Άντεξα, όμως,
και προχώρησα.
Έτσι, τόσο πεζά και κυνικά,
είδα πώς δεν πεθαίνουν
οι άνθρωποι από έρωτα.
Γκρέμισα όλα μου τα παραμύθια,
τα πήρα στους ώμους
και συνέχισα.
Δεν μίλησα για σένανε ποτέ
-να μη γνωρίζει κανένας
πώς υπήρξες.
Μα τώρα τελευταία,
θαρρείς και χόρτασε το μέσα μου
τα ψέματα,
αναλογίζομαι πώς κάποτε
θα χρειαστεί να τα μπαλώσω.
Θα έρχονται αύριο
τα παιδιά μου,
θα ρωτάνε
για τον πρώτο έρωτα
της μαμάς
-βέβαια πώς θ’ ακούσουν
για τον λατρευτό τους πατέρα-
κι εγώ θα τους σκαρώνω ιστορίες
-μη τα πλακώσουν τα συντρίμμια μου.
Θα έρχονται μεθαύριο
τα εγγόνια μου,
θα θέλουν να μάθουν
τι απέγινε
ο πρώτος έρωτας
της γιαγιάς
-σίγουρα πώς θα δουν
έστω και μια φωτογραφία-
κι εγώ δεν θα γνωρίζω καν
ποιο χώμα σε σκεπάζει.
Σκέφτομαι μακάβρια,
θα μου πεις.
Με συγχωρείς,
μα μόνο θάνατος μ’ απέμεινε
από σένα.
Τί κι αν έχω την πρόθεση
τον ζήλο κι αν έχω τί;
Δεν μου δίνονται σήμερα οι λέξεις
Κρυμμένες στα σκοτεινά λαγούμια τους
σαν κουρασμένες
σαν φοβισμένες
σαν άτολμες
λουφάζουν
Ανάμειξη δεν θέλουνε καμιά
στα τεκταινόμενα
των τετραδίων
Έτσι κι εγώ τις άφησα
μακριά
από την θηριωδία των πρωινών μου σκέψεων
Άναψα τη σόμπα
ευωδιά καμμένου ξύλου
φλούδες πέργαμου ξυσμένες
έτοιμες για το γλυκό
στο ραδιόφωνο ένα χαρούμενο ηπειρώτικο
- οι ρίζες μου αργοσαλεύουν ηδονικά-
και ο καφές πάντα πικρός
λιγάκι να σου μοιάζει
Το δωμάτιο φλύαρο
οι κουρτίνες ανυποψίαστες για το έξω φως
πέντε στίχοι βγάζουν το κεφάλι τους
από το λαγούμι
ξανακρύβονται όμως
-σοφή επιλογή-
Κι εγώ δένω το σιρόπι
δένω τις σιωπές μου ματσάκι
αμφιβόλου χρώματος και μυρουδιάς
και περιμένω
Μη με ρωτήσεις
Δεν ξέρω τί
Τί κι αν έχω την πρόθεση
τις λέξεις κι αν τις κανάκεψα τί;
Δεν μου δίνεται σήμερα ο ουρανός
Πικρός και απόμακρος
σαν την μορφή σου....
[ Φ.Β. 2-2-20 ''ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ'' 2018-2020]
[ πίνακας : Marc Chalmé ]
