Μάνα γιατί γράφεις? (της Μάρθας Καναρη)

 

...με ρωτάς γιατί γράφω..

κι εγώ κοιτώ τα μάτια σου, παιδί μου...

κι είναι τα ματια σου για με

λίμνες του παραδείσου...

κι είναι το κλάμα σου βροχή

π' αναπαμό δεν έχει.

Γράφω γι αυτά που πέρασαν...

που άλλοι στα στερήσαν,

γράφω γι αυτά που θα ρθουνε,

που άλλοι τ' αποφασίσαν...

Η φλόγα σου στη φλόγα μου,

σκιά μεγάλη βγάζει...

φεύγει το φως, φεύγει η αυγή,

απλώνει το σκοτάδι.

Χωρίς σκοτάδι δεν μπορείς

να καταπιείς μελάνι...

να φτύσεις πόνο και οργή...

να ζήσεις...να πεθάνεις...

Μην με μαλώνεις μάτια μου,

που γράφω δακρυσμένη...

είναι το δάκρυ προσευχή

παρηγοριά δοσμένη.

Εχε στο νου καρδούλα μου.,

τον κόσμο κι αν γυρίσεις,

σε μια γλώσσα...μόνο μια...

θα μάθεις να δακρύζεις...

Μάρθα Καναρη

ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ (του Γεράσιμου Μαρούλη)

Το ποτάμι έχει νερό.

Στο νερό πλέουν οι πάπιες.

Στον μαγιάτικο αγρό.

Στήσανε χορό οι κάμπιες.

Τα κουκούλια τους ανοίξαν.

Ανοίξανε τα φτερά τους.

Στα πολύχρωμα λουλούδια.

Πρόσθεσαν τα χρώματά τους.

Πάπα πάπα πάπα πάπα.

Τραγουδάνε όλες οι πάπιες.

Πάπα πάπα πάπα πάπα.

΄΄Για χαρά σας΄΄ λένε στις κάμπιες.

Στον γαλάζιο ουρανό.

Σύννεφα λευκά περνάνε.

Στο ποτάμι το θολό.

Τα νερά αργοκυλάνε.

Κάτω είναι το ποτάμι.

Πάνω είναι η γέφυρα.

Μούσκεμα με έχεις κάνει.

Όπως παίζεις στα νερά.

Γεράσιμος Μαρούλης

# Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή 

ΑΡΙΕΣ ΑΡΙΕΤΕΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

ΕΠΙΒΙΩΣΗ (του Χρήστου Παπαχρυσάφη)

Θέλω

να μοιραστώ το μέλι

που στάζει η καρδιά μου,

όμως φαρμάκι γίνεται

για κάποιους τα χείλη τους.

 

Και εγώ

που είχα μάθει στη ζωή πάντα να δίνω,

χολή έπαιρνα από τη δικιά τους καρδιά.

 

Δύο κόσμοι διαφορετικοί,

σε μία κοινή συνύπαρξη.

Υποχωρήσεις για την επιβίωση.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

 

Συνάξεις ουρανίων συμβόλων ενσκήπτοντας φωτος (της Συλιας Χαδουλη)

Ιερουργίες μυστικιστικού φωτος συνειδησιακης μαγειας διαχέονται 

στον αειφόρο λειμώνα των προσδοκιων

Θρυαλλίδες απεραντοσύνης αιωρούνται ως δρώντες άυλοι παρατηρητές

του χωροχρόνου της Θεϊκής ουσίας

Οίησις της σπαρακτικότερης κραυγής της συνειδησιακής επίγνωσης της φθοράς 

των ανθρωπίνων

Αυλητριδες ως ικέτιδες της κιβωτού της απεραντοσύνης της αιωνιότητας

κεντουν με πολύτιμους λίθους την ύστατη πορφυρα διαθήκη 

στον ουράνιο θολό  

Αραχνοΰφαντα πέπλα νόησης αδοτων αισθήσεων και παραισθήσεων φθαρτης ουσίας

ιπτανται ως φτερά εκπεσοντος Αγγέλου 

Ανθιζουν οι σαράντα γλώσσες του ουρανού στα Ιερά δώματα της επουράνιας

Απόλυτης Γνωσης της Καλοσυνης και της Άχραντης Αγαπης

Ζείδωρος οφις ως πανάρχαιο σύμβολο της θεϊκής ίασης εισχωρεί στις 

αιμορραγουσες φλέβες των δεσμών αίματος της ανθρωπότητας

Παρακλήσεις και ικεσίες συγχωρεσης αντανακλωνται εν μέσω ιερών ήχων  

των επτά σαλπιγγων της Αποκάλυψης

Πνεύμα Παναγαθον της Αλήθειας, Παναμωμη Μητέρα,

σκέπασε  με την στοργή Σου 

μέσω του ζωοδοτου φωτος της Αμωμης Σταυρικης Θυσίας της Υπέρτατης Αγαπης

τα δεινά της αιμορραγουσας ανθρωπότητας

Επουράνιες μυστικιστικές επικλήσεις και ικεσίες Ταγμάτων Αρχαγγελων 

των επτά εκκλησιών  σε συνάξεις ουρανίων συμβόλων ενσκήπτοντας  φωτος ευωδιάζουν  

προσφέροντες μύρο, λιβανιι και ελαιον ως πρεσβευτές των  πεδίων της  ανθρώπινης ουτοπικής ύπαρξης 

Αιτούνται και λαμβάνουν τα μέγιστα δώρα της Ίασης και της συγχωρεσης

από τα άυλα δάκτυλά της Υπέρτατης Αγνης και Αμωμης Θεότητας της αιωνιας Αγαπης.

Συλια Χαδουλη

Σαν κοπάδι… (του Αριστομένη Λαγουβάρδου)

Σαν κοπάδι πρόβατα τρέχουν τα σύννεφα.

Μαύρα αγριοπούλια- σαν λυκόσκυλα- τρέχουν

από δω κι΄ από κει, και τα φωνάζουν.

Φουσκωμένα απ΄ το γρασίδι τρέχουν

τα σύννεφα στους ουράνιους βοσκότοπους.

Τρέχουν πάνω από τις πεδιάδες, τα οροπέδια,

πάνω από τα λαγκάδια, πάνω από τα σπίτια…

Τρέχουν…

Σε μια μοναξιά είναι βυθισμένα όλα,

σε μια γλυκιά νοσταλγία.

Αριστομένης Λαγουβάρδος