Κομματιάστηκα στα βράχια της άρνησης, στα αιχμηρά βλέμματά σου, στα ψεύτικα πρωινά και τις γυάλινες δύσεις του φιλιού σου. Τραυματίστηκα από ευχολόγια της στιγμής από το αμαρτωλό σου στόμα. Τώρα με θωρείς γεμάτο πληγές και δε με αναγνωρίζεις, μα σου λέω με σιγουριά και απόλυτα πως είμαι εγώ. Αυτή, που σου ξημέρωνε τις λέξεις με ήλιους. Αυτή, που σε κοίμιζε με της αγάπης της τα ακριβά παραμύθια. Εγώ… που κάποτε σε πίστεψα. Αφελής και αθώα. Έλα, ακούμπησε την κομματιασμένη σάρκα μου, ακόμα και εκεί θα βρεις την αγάπη μου. Έως και το κόκαλο στάζει έρωτα για εσένα. Κι αν δε ζήσω, δεν τα καταφέρω, ακόμα και η ιδέα μου θα μιλάει για σένα με τρυφερότητα, κι ας πήρα από σένα μονάχα προδοσία. Καρφώθηκα πάνω στης γλώσσας σου το μαχαίρι και ας πίστευα πως δε θα με πονέσεις ποτέ. Μετράω την συντριβή μου, μετράς το θήραμά σου. Πάρε το δέρμα μου να ζεστάνεις την κρύα ψυχή σου, ίσως έτσι καταφέρεις και μεταφράσεις κάποιες από τις μνήμες μου. Ίσως καταφέρεις και αναγνωρίσεις τα αποτυπώματά σου πάνω μου και έτσι ίσως νιώσεις πως αισθανόμουν, λίγο πριν με συντρίψεις.
