Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Tα όνειρα  ξεφύγανε..

δραπετες.. απ' τη πληξη,

παραπονα γινήκανε..,

θα βρουμε αλλη γειτονια,

θα μπουμε σ' αλλο σπιτι!

θα κανουμε ποδαρικο σε αλλο καρδιοχτυπι!

Βρηκανε δρομο της φυγης,

και γυρω μου σαρκάζουν!

Προκλητικα, και μ' απειλουν...

τον στειρο ερωτα περιφρονουν

στον ποθο μου φωλιάζουν!

Για θυμιση μαζι τους, 

το μέσα μου επηραν,

νωπο ξεπερασμενο

σε χρό-νια αναμονη,

βαθια σταματημενο!

Ψαχνω για να 'βρω το γιατι...

στα μακρινα ταξιδια..

παροχημενες αποδρασεις,

μνήμης κληρονομιας παιχνιδια!

Τα ανθισμενα θελω μου,

το νοημα της ελπιδας,

τις περασμενες μας στιγμες,

τοτε που πρωτοδιαβικα

την πρωτη σου σελιδα!

Σαν κρυφοκοιταξα 

το γελιο σου το αγιο

τσιγαρο σαν μοιραστηκα,

ανασες και ναυάγιο!

Πριν να προφτασω να γευθω,

τα ποθητά σου χειλη,

αλλαξανε τα ματια μας τροχια,

και μειναμε δυο φιλοι!

Φιλοι στενοι ..μονάχα,

ανεραστοι περαστικοι..

κι' αναρωτιεμαι.. γιατι τάχα..

απόντες της στιγμης,

θυματ' αμφιβολίας,  

..σεναριο έργου μελαγχολιας?

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Ξανά απ την αρχή (της Ιωάννετας Δοκαναρη)

 

Σε συναντώ στο χαμόγελο των παιδιών .

Σε εισπνέω στη φλόγα των ερωτευμένων. 

Σε αγγίζω στο φιλί της θάλασσας.

Σε αισθάνομαι στο χορό των ελεύθερων.

Σε ακούω στο μοίρασμα της ξένης οδύνης.

Σε υποστηρίζω στου δίκιου τις μάχες. 

Σε αφουγκράζομαι στον αναστεναγμό της γης. 

Σε μοιράζομαι στις σελίδες της ιστορίας.

Σε αναγνωρίζω στου δίκιου τις δάφνες.

Ιωάννετα Δοκαναρη

Άτιτλο (της Σταματίνας Βάθη)

Μέσα στης νύχτας τα μυστικά, 

με των αστεριών την φεγγοβολιά

και των λουλουδιών την μυρωδιά, 

δύο ψυχές που η μία την αλλη  αποζητούσαν,

κάθονταν και μονολογούσαν.

Θάλασσες, βουνά και κάμποι,

μεταξύ τους στο σκοτάδι.

Τόσο απομακρυσμένοι μα και ερωτευμένοι.

Κάθε τραγούδι και ένα χάδι,

κάθε μυρωδιά και ένα δάκρυ.

Ματιά του φέγγους από προσμονή, 

από της απομάκρυνσης την διδαχή.

Τόση υπομονή για βροχή, 

σε έναν κάμπο με ξερή γη.

Δύο ματιές,  δύο ιστορίες για μεγάλες απουσίες.

Η απόσταση να νομίζουν πως θεριεύει, 

πως στην ελπίδα τους κωφεύει.

Η ανάγκη τους να τους ορίζει, 

σε έναν ουρανό αβεβαιότητας να τους γυρίζει.

Ψυχές που πάλλονται από αγάπη, 

από της έλλειψης το δύσκολο παιχνίδι.

Άστρα, φεγγάρι, νυχτερινό τοπίο, 

σε συγχορδία καμωμένο. 

Με τις ψυχές τις απομακρυσμένες,

να τις συντροφεύουν, να προσπαθούν να τις γιατρεύουν.

Ένας ουρανός κοινός για τους δύο, να τους θυμίζει ότι δεν κάνουν χώρια οι δύο.

Σταματίνα Βάθη

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ανταλλάσσω τους δαίμονες μου

Με την εναρμόνιση

Με τη λειτουργικότητα και την ουσία

Τους κρύβω μέσα στη τσέπη μου

Και τους βγάζω

Έναν – έναν

Σαν θησαυρούς.

Τα πιο σκληρά πρόσωπα,

Τις πιο πονεμένες ώρες.

Έναν – έναν.

Ματωμένα χείλια

Σπασμένα μέλη

Δυο κουβέντες με γυρισμένη την πλάτη.

Την μέσα καρδιά

Όχι αυτή που ζωγραφίζεις στο χαρτί

Χαρτί είναι

Θα ζήσει περισσότερο

Από τη στιγμή μας,

Δεν το ξέρεις;

Χάρις Παρασκευοπούλου)

Photo by Ρανια Καρα

Άτιτλο (της Αντριάνας Αρβανιτιδου)

Μπορεί ένα χαμόγελο να κρύψει την σπίθα της θλίψης απο το βλέμμα;

Μπορεί η προσποίηση να καλύψει τον πόνο που κυλάει στο αίμα; 

Ένα κόκκινο κραγίον στα χείλη

λιγό χρώμα στα μάτια, εξαφανίζουν την λύπη; 

Πόσο εύκολα μπορείς να ζωγραφίσεις την χαρά σε ένα χαρτί που κομμάτια μετρά. 

Το βάρος που η ψυχή κουβαλάει δεν σου δίνει την ώθηση να πετάς.

Βαρίδια στα πόδια σου κουβαλάς. 

Σαν να πεθαίνεις κάθε βράδυ 

η ανασα σου κοφτή.

Και περιμένεις το θαύμα για να πιαστείς

στα συντρίμια να μην πληγωθείς.

Αντριάνα Αρβανιτιδου