Σα να ξημέρωνε γιορτή το ίδιο όνειρο το μοιραστήκαμε
Σαββάτο άνθιζε ο έρωτας τις Κυριακές μοσχοβολούσε
Πως να ξεχάσω πως ν' απαρνηθώ το γέλιο
σου το πρωινό
Αγαπημένο άγγιγμα ζωές που ζήσανε μαζί που ορκιστήκανε
Χαράματα γευτήκανε γαλάζια θαύματα κι
ότι τους κράτησε
Για πάντα ζωντανούς
Ποιητική Άδεια..
Ξεφτισμένα όνειρα..
Ξεφτισμένα όνειρα..
Διάβρωση...Αχρωμία...
μαράθηκε το γιασεμί...
Ανοσμία...
Απάθεια...σε ρηχό λασπωμένο
ποτάμι η αγάπη ...
Νηνεμία...
Τσακισμένο το κατάρτι..
κι η άγκυρα του καραβιού
σκουριασμένη ακίνητη...
γλυκειά μου νοσταλγία...
Ποιητική άδεια...
Ω... ρηχοτητα εσύ ψυχρή ...
όπου πετρώνεις τις καρδιές...
με τόση ευκολία...
Έχεις νικήσει...της ψυχής
την όμορφη ουσία ...
Αμύριστο έμεινε το κρίνο...
Και μαράθηκε..
Πενθώ για τα χρόνια που χάθηκαν...
Στην νοσταλγία...
Την πίστη την ακλόνητη
την τόση αγάπη την αλησμόνητη...
μαχαίρι που έκοψε στα δύο...
Xιλια κομμάτια το καθένα...
η δυσμενής πορεία...
Μοιραία που έχει κεντήσει
σε αλαβάστρινο καμβά...
τέρατα και σημεία....
Να μείνεις εκεί να θυμάσαι...
Τι έχασες, τι προδώσεις...
Πώς έχεις χάσει σε ψυχή..
χωρίς καμιά αιτία...
Άραγε κι αν είναι αλήθεια...
να διερωτάται ακόμα...
Αργά και ετεροχρονισμένα...
Τώρα που πια ο θάνατος...
Βασίλειο έχει κτίσει..
Και μια για πάντα στο παλάτι του...
σε έχει φυλακίσει...
Δεν έχω φίλους πάει καιρός
που χάθηκαν στα σκότη
που χάθηκε κι η νιότη
και τότε ήμουν φτωχός.
Γυμνές και τότε οι ενοχές
θεόγυμνες και τώρα
που σέρνει αυτή η χώρα,
Ιωβικές πληγές.
Δεν έχω φίλους μόν’ φωνές
που με ξυπνούν τις νύχτες
προσκοπικές σφυρίχτρες
μοιράζοντας ποινές.
Για υψηλά ιδανικά
παλεύαμε και ισότη
λες κι ήμασταν οι πρώτοι
στα στείρα χρονικά.
Ο κόκκος άμμου
τι θαυμαστά
που καθρεφτίζει
πέτρα
και βράχο
και βουνό
Σαν να σου λέει:
Είμαι Εγώ
κόκκος
και πέτρα
μα και βράχος
και βουνό
Όλα μαζί
Είμαι
κομμάτι τους
μα και το ολόκληρό τους
Τόσο απλά
Τα πάντα.
English translation
Α grain of sand
how miraculously
that mirrors
stone
and rock
and mountain
As if to say to you:
"It's me
Α grain of sand
the stone
the rock
the mountain
All together
A part of them
I am
but also their whole
Everything is
that simple.
Ξεχάστηκα στην άκρη της στείρας σκέψης,
στο περιθώριο μιας άγραφης σελίδας.
Στου μισεμού την πόρτα
κρέμασα τα κλειδιά της παρακμής
να καρτερούν την επιστροφή του ασώτου…
Ξεχάστηκα στων καιρών το ξεγέλασμα
φυλλορροώντας τα νοήματα της σιωπής.
Στου νόστου τ’ ακροδάχτυλα
έβαλα αρραβώνα τ’ αλάργεμα του νου
να ζευγαρώνει τον λογισμό του ανέφικτου…
Ξεχάστηκα τ’ απόβραδο στ’ αγκάλιασμα
της καθημερινής μας χίμαιρας.
Ξεμακραίνοντας απ’ τις ρίζες
ψήλωσα τόσο πού ‘χασα τον μπούσουλα
των άστρων κοιτώντας χάμω…
Ξεχάστηκα κι απόμεινα να σε κοιτάζω
σαν του καιρού το πέρασμα
να απομακρύνεσαι στο σούρουπο
των ελπίδων κρατώντας απ’ το χέρι
το παιδικό μας όνειρο που δε μεγάλωσε…
