Με ελκύουν πάντα
τα ποιήματα.
Μια Κυριακή
γεννήθηκαν μαζί μου.
Στο πρώτο κλάμα μου
ανασάναν
στην πρώτη λέξη μου
ανθίσαν
Κι έκτισα τείχη να τα προφυλάξω
απ' τον έξω κόσμο.
Χρόνια στη λήθη και στη μοναξιά μου, κρυμμένα.
Και μια βραδιά ονειρική μου χτίσαν γέφυρες
να βρω ανθρώπους
που ήταν γεννημένοι
σαν εμένα.
Με μια λέξη καρφωμένη στης ψυχής τους τα ενδότερα
Με μια έλξη για της ποίησης το ατελείωτο ταξίδι..
Οι μήνες, άνδρες
Αλλάζουν τα πρόσωπα
Διαβαίνουν περήφανοι
Φορούν πανοπλίες
Καρπίζουν ανθούς
Σκορπίζουνε έρωτες
Ζεσταίνουν καρδιές
Τοπία χρυσοκίτρινα
σε ζωγραφιές
Παγώνουν χαμόγελα
σε ακρογιαλιές
Χαρίζουν στα δύσκολα
θαλπωρής αγκαλιές
Γιορτάζουν, θυμούνται
κάθε φορά
Δουλεύουν ακούραστα
πραγματικά
Φλερτάρουνε κάποιοι
την ανεμελιά
Δώδεκα άνδρες
με άλλα μυαλά
Ποιος θα ξανάρθει
ποιος ξεψυχά
Γιορτάζει η πλάση
κάθε φορά
Φωταγώγησε η ψυχή μου,
το σκηνικό του Έρωτα μας,
χτες,
σαν έσταζε ολονυχτίς,
ιδρώτας πόθου,
εκεί,
στις κόκκινες γραμμές
ορίων της ζωής μου.
Ραβασάκια μεθυσμένα
από αρωματικό ροζέ κρασί.
Χυμένο και αυτό,
παραδομένο,
στο πρόσφορο έδαφος
των αισθήσεων μου.
Ασύντακτες γραμματοσειρές,
σαν άγγελοι σε πλανητική παράταξη,
που ξεκολλάν τα φτερά τους
απ' το βρεγμένο χώμα.
Έμεινα να κοιτώ
την αθόρυβη ομορφιά,
στο αναπέταγμά τους.
Μια Ερινύα φεύγει, μαζί με τη νυχτιά,
αφού πρώτα,
ρίχνει στον κλήδονα
τα κεριά που κράταγε χρόνια.
Αυτά που δεν άναψε ποτέ...
Ανέλπιστη πραγμάτωση,
το χρώμα που πήρε ο ουρανός,
η διάθεση του ήλιου,
να ανατείλει υπέρλαμπρα
το ξεψύχισμα του δράματος.
Γέμισε ψυχή, το γαριασμένο σκαρί μου,
γέμισαν ψυχή ,τα μάτια μου.
Και εδώ,
στην πλάνη της ονειροπαγίδας
ακούω τον τριγμό της κλειδωνιάς...
"Μόνο να Νιώθω το ρυθμό σου",
μου αρκεί,
να πετάξω το άβολο ρούχο
της φτώχιας στον Έρωτα.
"Το ποίημα μου αυτό,φωταγώγησε το ταξίδι στο διεθνή διαγωνισμό "Νίκος Καζαντζάκης".
Είναι και αυτά τα ποιήματα τα απαγορευμένα...
Αυτά που οι λέξεις τους πρόστυχες κυλιούνται στο χαρτί...
Που ξεχειλίζουν ηδονή ατόφια δίχως μάσκα...
Γραμμένα μόνο για εκλεκτό πρόσωπο λατρεμένο...
Ποιήματα που δεν θα διαβαστούν ούτε στον εμπνευστή τους...
Κλεισμένα στο συρτάρι μου θα μείνουνε για πάντα...
Συγγνώμη που δεν θα στα πω...
Φοβάμαι πως το πάθος τους αυτό θα σε τρομάξει...
Βουρκωμένα...
τα μάτια μου,
πίσω απ τα συρματοπλέγματα.
.
Κι οι ανάσες πνιχτές...
.
Οι κίτρινες πεταλούδες εμπρός,
νεύμα μου κάνουν....
.....τις ακολουθώ....μαζί με τ' όνειρο....
