Άτιτλο (του Δημήτρη Δημητριάδη)

 Δεν έβαζα πουλιά στα 

ποιήματα

Ξαφνικά έφευγαν 

Ούτε πρόσωπα που ήθελαν να

μιλήσουν

Οι διάλογοι δεν οδηγούν πουθενά.

Δημήτρης Δημητριάδης

Μην χαθείς.. (της Λιλης Βασιλάκη)

Αφιερωμένο σε όλους τους ερωτευμένους, 

που ζουν το όνειρο της Αγάπης και το κρατούν 

βαθιά στην καρδιά τους σαν κόρη οφθαλμού...

Τι ομορφότερο στη ζωή! 

Εάν έχετε μια τέτοια Αγάπη, μην τη χάσετε!

 

 

 

Μην χαθείς... ποτέ μη χαθεί αυτή η αγάπη!! 

Μην συρθεί στου χρόνου τα αλύτρωτα βάθη, 

στου κόσμου τα διάσελα, σε ανοίκεια άκρη...

Μην πνιγεί σαν λυγμός μες σε ασύμβατα λάθη... 

 

Αν θες να είσαι σύννεφο, μη στέργεις μακριά μου, 

ρίξε το νάμα σου βροχή να θρέφω την καρδιά μου... 

Αν είσαι πάλι κύμα βουερό, μην σβήσεις σ' ακρογιάλι, 

θέλω να βαπτιστείς σε έρωτα, ζωή με όλα της τα κάλλη... 

 

Αν είσ' αγέρας, μην βιαστείς να στρέψεις τη μορφή σου, 

να γίνεις ο χιτώνας μου, να νιώθω την αφή σου... 

Θέλω να είσαι ο όρθρος μου, ναός, η εκκλησιά μου, 

κάθε αυγή και δειλινό να είσαι η ανασεμιά μου... 

 

Σ' αγάπησα σε μια στιγμή, σαν είδα τη ματιά σου

κι είναι δική μου πια η γη, σαν μπήκα στην καρδιά σου... 

Εγινα, εσύ, εγώ, κι εσύ γιορτή για μένα, 

με λόγια άπαρτα του νου από καρδιάς γραμμένα... 

 

Ω, πόσο σ' αγαπώ, στο μαρτυρώ με τις αισθήσεις, 

θαρρώ πως πλάι σου πετώ, σαν να 'χω παραισθήσεις!! 

Γιατι 'σαι ο ίδιος όνειρο, το πέταγμα του νου μου,

μιας ουτοπίας ζωγραφιά του άλο(γ)ου λογισμού μου...

 

Κι όμως, είσαι η αλήθεια μου, ο πόθος μου στις φλέβες, 

είσαι η βροχή που πότισες τις άνυδρές μου στέπες. 

Θα είμαι δέντρο και ανθός, καρπούς θα σε φιλεύω 

και με τη σμίλη της καρδιάς αγάπη θα σμιλεύω... 

 

Ποτέ μην γίνεις κεραυνός, απάτη, καταιγίδα, 

ούτε σιωπή, ούτε ρωγμή, μες την καρδιά ρυτίδα...

Μαζί με σένανε ποθώ, την ίδια να 'χουμε πατρίδα,

να πλέω μες στα μάτια σου, την γαλανή κοιτίδα... 

 

Λιλη Βασιλάκη

"οταν χορεύει η καρδιά"

Στο σκοτάδι της νύχτας (της Λένας Σαρή)

Περιστρέφομαι

γύρω απο τον εαυτό μου.

 

Μες το σκοτάδι της νύχτας

απούσες οι επαφές.

 

Έρμαιο της φαντασίας μου είμαι.

 

Οι όρκοι για αιώνια αγάπη δεν ισχύουν πιά.

 

Δυο κορμιά λικνίζονται

στο χορό του έρωτα.

 

Μα μόνο σκέψεις είναι.

 

Κι εγώ στο μεσονύχτιο 

γράφω ποιήματα.

 

Μαζί σου να τα μοιραστώ

μαζί σου να τα ζήσω

Λένα Σαρή

ΥΠΟ ΤΟΝ ΟΡΟΝ (του Λάμπρου Βασιλειάδη)

Σεμνά.

Δε σε χαρακτηρίζει το πομπώδες'

το ύφος

τ' ορειχάλκινο

επέδραμε

στις στέπες του θρασύδειλου

σα Δον Κιχώτης

των φτωχών

επεξηγήσεων.

 

Στρατηγική υποκρισίας.

 

Βρίθει το πλήθος των ζητιάνων

της εκτίμησης'

"ό,τι έχετε ευχαρίστηση".

Οίκτο να δώσω,

συγκατάβαση θυμού;

Ευχή να κάνω;

Προσευχή;

Ν' αδιαφορήσω;

Όχι, ποτέ μου αβασάνιστα

δεν πρόσφερα την εύνοια,

τις τύψεις του φιλάνθρωπου,

του δήθεν Σαμαρείτη,

του "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό"

δε ζήλεψα'

λυπάμαι.

 

Τα πάντα ρεί,

όταν η φύση λειτουργεί 

σα φύση.

Το στάσιμο

δε γίνεται αναστάσιμο

χωρίς καμμιά θυσία.

 

Σεμνά.

Σεμνά

ό,τι βασίζεται,

ό,τι απομυθοποιείται,

υπό τον όρον

να σ' ακολουθεί

κι η σκιά σου.

 

Λάμπρος Βασιλειαδης

Διαυγής Αντίδραση

εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

Θυμήσου...(της Ελένης Ταϊφυριανου)

 

Λυπάμαι

Μα δεν μπορώ να μη θυμάμαι

πώς έσπασα σαν κύμα στην ακτή σου,

τόσες φορές σου έλεγα αφήσου

είναι ένα πυροτέχνημα η ζωή σου...

Θυμήσου

τις ώρες που μου έλεγες κρατήσου,

και 'γώ σου φώναζα σκορπίσου,

σαν άνεμος  ας χαθώ μαζί σου...

Θυμήσου

δεν πρόλαβα να πω πόσο λυπάμαι,

δεν είσαι τόσο δυνατός φοβάμαι,

δεν είχες τα φτερά για να πετάξεις

ούτε τη δύναμη για να με φτάσεις...

Μόνο θυμήσου

πώς ήμουν ένα κύμα στην ακτή σου,

ένα πυροτέχνημα μες στη ζωή σου,

που αγάπησες για λίγο μία στιγμή

και χάθηκε μαζί με την αυγή...

Ελένη Ταϊφυριανου