ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ (της Εύας Γεωργίου)

 

 Τι να πεις για μια  πόλη 

που μόνο λύκοι 

τις νύχτες oουρλιάζουν,

 για μια έρημη πόλη

πού σε απρόσμενο θέρος

το βλέμμα σταμάτησε.

 Μαύρο Ιούλη  τραγουδά 

και Αττίλα Αύγουστο μήνα βρυχάται.

Στα ερείπια ο ήλιος χάθηκε,

οι νεκροί δεν κοιμούνται.

Θρυμματισμένα οστά

μεταναστεύουν για την κηδεία τους

μόνιμα, στο άλλο μισό.

Έγκλειστες πορτοκαλιές

σε αυλές καρποφορούν  

εκεί που μόνο ερπετά σέρνονται

 και κατοικούν ακάλεστα 

στο σώμα που χάσαμε.

Ποιο μαρτύριο καθηλώνει

την ψυχή και την κάνει τόσο ανήμπορη 

 να δραπετεύει;

Aναπάντητα γιατί εισχωρούνε παντού

μα δεν χωρούν άλλους νεκρούς τα φέρετρα.

 Με πόθους φιλιώνει η απόγνωση  

μα εξασθενεί η κραυγή.

Φοβάμαι μην σωπάσει για πάντα

Εύα Γεωργίου

Ματαιότητα (της Χρυσταλλας Κοσμά)

Λυσσομανούσε μαθές ο πόνος κι έφτυσε την πίκρα του όλη μες την ψυχή μου....
Πάνιασαν τα χείλη μου και μαζεύτηκε όλη η ύπαρξη μου σ' ένα στερνό ξεψυχησμένο χτυποκάρδι...
Άνοιξε η γης τα σπλάχνα της και με προσκάλεσε μέσα....
Στοιβάχτηκαν οι μνήμες μου σ ένα σκαρί για τον Άδη....
Θανατικό μετοίκησε στο ήδη αποστεωμένο μου σώμα....
Αγρίμια ρούφηξαν και την τελευταία σταγόνα υγρού στοιχείου απ' το κουφάρι μου...
Όρνεα έγλυψαν το κρανίο απ' το ψοφίμι που κάποτε λεγόμουν άνθρωπος...
Πέρασα έτσι οριστικά, τώρα πια, στην ανυπαρξία

Χρυστάλλα Κοσμά
                                   

Είναι η νύχτα (της Χρυσαυγής Τούμπα)

 

Είναι η νύχτα

που λιμνάζει ο αέρας 

κι η σιωπή πέρα από τη μεθόριο του χρόνου

μια άνευ ορίων οδύνη

που προχωράω σκιά

προς την αστροφωτισμένη αμνησία

γαντζωμένη από το τρέμουλο ενός ονόματος

είναι η νύχτα

που φεύγω στα κύματα

για δέκα περιπλανώμενες δεκαετίες

κι άλλα είκοσι απελπισμένα φεγγάρια

που δίνω τον εαυτό μου γυμνό

με τα χέρια απλωμένα σαν εσταυρωμένη 

γυμνή σαν όνειρο

τρυφερή όπως το αμπέλι που ωριμάζει στον ήλιο

είναι η νύχτα...

Χρυσαυγή Τούμπα

Πιστευω πως είναι αξία (του Αριστομένη Λαγουβαρδου)

Πιστεύω πώς είναι αξία η ζωή,
το νερό, το τριαντάφυλλο το μυρμήγκι.

Πιστεύω πως είναι αξία να προστατεύω το  περιβάλλον,
σε πείσμα όσων πιστεύουν πώς ένας κούκος
δε φέρνει την άνοιξη,
να χαμογελώ με το γέλιο ενός παιδιού,
που θυμίζει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Πιστεύω πως είναι αξία να κοιτάζω τη βροχή
μέσα από το τζάμι ακούγοντας τα ΄΄Πέτρινα  χρόνια΄΄,
το ΄΄Va  pensiero΄΄, το ΄΄je  ne  regret  rien΄΄
ή το  ΄΄Μy  wαy΄΄.

Πιστεύω πως είναι αξία αυτό που περιμένω, γιατί ακόμα
μου λείπει αυτό που αναζητώ, και συνεχίζω
να το σκέφτομαι.

Πιστεύω πως είναι αξία τα μάτια ενός μωρού που
παρατηρούν, καθώς η αναπνοή του χαλαρώνει
πρίν να αφεθεί στον ύπνο.

Πιστεύω πως είναι αξία η δύναμη ενός ατόμου
με ειδικές ανάγκες, που στην ερώτηση ΄είσαι  κουρασμένος΄,
απαντά΄όχι΄, ενώ την προηγούμενη μέρα ευχαριστούσε το Θεό
για την πρόοδο που είχε.

Πιστεύω πως είναι αξία η πορεία, όταν ελαφραίνει
το σώμα, χαλαρώνει τους χτύπους η καρδιά,
και το μυαλό προχωρά ανανεώνοντας τις  δυνάμεις.

Πιστεύω πως είναι αξία ο ασπασμός σ΄ένα αδύναμο,
τα δάκρυα και η απλότητα του ανθρώπου,
η αθωότητα του παιδιού.

Πιστεύω πως είναι αξία τα τρυπημένα παπούτσια μου,
κατά την πορεία σε τόπους δύσκολους και  ωραίους.

Πιστεύω πως είναι αξία ο αυτοέλεγχος και η ευχαρίστηση
για κάθε στιγμή της ζωής, το θάρρος για
να ξεπερνώ κάθε δυσκολία, το να δέχομαι

κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω.

Πιστεύω πως είναι αξία η αμφιβολία, η επιθυμία για μάθηση,
η περιέργεια, το ρίσκο, το πάθος.
Είναι κι άλλες αξίες, μα πιο πολύ αυτές με  σημάδεψαν.

Αριστομένης Λαγουβαρδος

Η γλώσσα (του Χρήστου Κουκουσουρη)

Σαν μι’ άλλη μια μέρα στο κενό πέρασε η μέρα ετούτη

σαν χθες που δεν κερδήθηκε καμιά καινούργια λέξη

κι είχε μια άπνοια πληκτική και έννοιες χιλιάδες

στο δρόμο της απώλειας που αφύλακτος κοιμάται,

Κι η νύχτα, που φαντάσματα γεννάει και αναμνήσεις

κρύβει ολοφυρόμενες ψυχές και τον λυγμό τους

σ’ ένα μπλοκάκι με σπιράλ κρατώντας απουσίες

διάθεση αφαιρετική που έχουν οι επιζώντες.

Με νότες πένθιμες η αυγή γυρνάει τη νέα σελίδα

κάνε μεγαλοδύναμε σήμερα να μην χάσει

μη στάξει η πένα ούτε λεκέ, ούτε καν μια τελεία

που οι νέοι με λίγα εφόδια ταξίδια ετοιμάζουν.

Στο τζόγο που έστησαν με αργκό, μαγκιές και αυταπάτες

τον πλούτο της αποδομούν οι πάτρωνες του λόγου

βλέπεις στην τηλεόραση πώς ρίχνουν στον καιάδα

οι απαίδευτοι, κάθε έννοια που δεν καταλαβαίνουν

Χρήστος Κουκουσουρης