Θα σε περιμένω..(της Νίκης Κροκίδη)

Εκεί...στον "κόκκινο βράχο"..
την ώρα που το φεγγάρι
θ' ασημωνει τη στράτα..
την ώρα που τ' αστέρια
θά χουν γιορτασι..
Πάνω στο κύμα
κάτω απ' το βράχο..
Πλάι..στον πετρωμενο χρόνο
τόν άχρονο..!!

Πέρα απ' τα κύματα...

Νίκη Κροκίδη

ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ (της Γεωργίας Κιουλαχογλου)

Ψυχή βαθιά
Ψυχή μου ανήλιαγη…
Ψυχή μου που έπεσες
Σε μάχες γενναίες
Σε ήττες οριστικές
Σε πλαστά όνειρα
Στων δακρύων τα αναφιλητά
Στης αλγεινής νοσταλγίας το αναύγητο χάραμα
Στων οριζόντων σου τις νεκρές ευθείες
Στα πανσέληνα απόβραδα της μελαγχολίας
Στα παγκάκια της μοναξιάς
Σε χέρια ξερά
Σε αγκαλιές δίχως κλείστρο
Στα μεταίχμια της λαχτάρας, που απεβίωσε χωρίς να βγάλει άχνα στην αιχμή του αντίο
Στην αποτρόπαια πραγματικότητα που σάρωσε μονομιάς όλες, όλες τις ελπίδες
Στων στεναγμών τα αλάλητα
Στους καημούς που σιγάστηκαν
Στα θυμιατά της θλίψης
Στα “θα” που δεν τα βρήκε κανένα ξημέρωμα
Στις λέξεις που κομποδέθηκαν στον λαιμό κι απόμειναν πνιγμένες
Στους λυγμούς τους υποβασταζόμενους από θεόρατα χαμόγελα αγάπης
Στο αύριο που κοιμήθηκε με μαύρο κλάμα στο μαξιλάρι του χθες
Στην ζωή που πέρασε σαν καπνός και πίσω δεν κοίταξε…

Ψυχή βαθιά...
Αχ ψυχή μου βαθιά
που σε έχασα…

Και πού να ‘ρθω τώρα πια να σ’ ανταμώσω...;

Γεωργία Κιουλαχογλου

~ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΑΔΟΞΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ (του Κυριάκου Δοσαρα)

‘’Ενθάδε κείται άδοξος ποιητής’’.

Με το λευκό του χαρτί φαντάζει
τούτη η μαρμάρινη πλάκα που τον σκεπάζει
ενώ στα σπλάχνα της κοιμούνται αθόρυβα κι ευλαβικά
-μαζί με κείνον-
οι χιλιάδες ανείπωτοι στίχοι του.

Έφυγε γυμνός απ' το σαράκι της ματαιότητος
 -ούτε καν, το όνομά του δεν γνώριζαν να χαράξουν-
καθώς εκείνος το κρατούσε καλά φυλακισμένο
στην μέσα τσέπη του νεκρικού του κουστουμιού.

Κυριάκος Δοσαρας

                                                             (Στους άδοξους ποιητές)

Άνευ σκιάς κι αγάπης (της Εύας Κοτσικου)

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν που να γείρουν.
Σε ένα αναπαυτικό μαξιλάρι, σε έναν ώμο, σε ένα στήθος που από μέσα ακούγεται ρυθμικά ο ήχος μιας καρδιάς, σε ένα μαλακό κρεβάτι, σε δυο χέρια, στη γωνίτσα ενός ζεστού σπιτιού.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν που να ακουμπήσουν τις ανάγκες, τους αναστεναγμούς, τα δάκρυα και τους πόνους τους.
Που μπορούν κάπου να αφήσουν απαλά τις πιο κρυφές τους σκέψεις και τα όνειρά τους.

Κι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ίσκιο να σταθούν. Κομμάτι γης να ξαποστάσουν.
Στάλα νερό να δροσιστούν.
Ούτε καρδιά, ούτε ώμους, ούτε χέρια πέρα από τα δικά τους.
Που αγκαλιάζουν δυνατά το ίδιο τους το σώμα, τους πόνους κάνουνε γιορτές, τα δάκρυά τους Κυριακές, τους αναστεναγμούς καράβια.

Σε ένα δισάκι στριμώχνουν τα όνειρά τους, στις τσέπες τους χώνουν τις πιο κρυφές τους σκέψεις και φεύγουν.
Μόνο φεύγουν. Πάντα φεύγουν.
Ποτέ δεν φτάνουν πουθενά.
Δεν έχουν που να γείρουν.
Πουθενά. Ποτέ.
Είναι οι απελπισμένοι.

  Εύα Κοτσικου

             

           

ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ (της Φωτεινής Θεοχαρίδη)

Ταξιδεύω στα πιο όμορφα όνειρα
που έκανε ποτέ ένα παιδί
ερμηνεύοντας ξάπλα στο χορτάρι
των σύννεφων τα παιχνιδίσματα
με το τρεχαλητό αγαπημένων φίλων
που παίζουν κρυφτό πίσω από πεζούλια
στραφταλιζοντα ασβέστη και ήλιο
ντύνοντας κούκλες σε σκαλοπάτια
τσιμεντένια και πόρτες μεταλλικές
παλιών σπιτιών και με τεράστια
χαρτόκουτα φτιάχνοντας σκηνές
στων χωραφιών την απλα
σκαρφαλώνοντας στων δένδρων τα κλαδιά
σαν άφοβοι ακροβάτες λατρεμένων ζωών
που σουλατσάρουν στα παραμύθια.
Όλα όσα ήθελε ποτέ ένα παιδί
τα έζησα δεν ήταν όνειρο!

Φωτεινή Θεοχαρίδη