Ήταν όπως η σάρκα... (της Σταματίνας Βαθη)

Ήταν όπως η σάρκα γινόταν ένα με το νερό.
Ερεε τρεχούμενο σε κάθε καμπύλη, σε κάθε κρυφό μυστικό.
Πορτοκαλόχρυσα τα φιλιά και αυτή  μια μέλισσα που αποζητούσε με πάθος όλο το νέκταρ, κάθε γλυκιά πινελιά.

Βομβητά από τα χάδια του αγέρα όπως έπαιζε με τα πέταλα, τρυγώντας τα ολόδροσα,
εκλύοντας μυρωδιές θεσπέσιες,
δίνοντας του  ηλιοκράτορα χάδια πάμπολλα από έρωτα καιγόμενα.

Και όπως άγγιζε την πηγή, υγρό να τρέχει άφθονο, να ξεδιψά κάθε εκατοστό, κάθε άνυδρη ψυχή.
Και το λουλούδι να καθρεφτίζεται, νερό διαμάντι το κάθε φιλί.
Άκουγα τις σταγόνες όπως γλυκά λεηλατούσαν την κάθε καρδιά χωρίς υπομονή.

Και αυτή πέταξε με την γύρη γεμάτη πάνω στα φτερά.
Χρύσιζε σε κάθε αχτίδα του ήλιου,
έλαμπε από χαρά.
Την σκόρπισε παντού σε κάθε φύλλο, σε κάθε κρυφή γωνιά.
Και η καρδιά πετάρησε, ήθελε αχόρταγη να κοιμηθεί σε αυτή την αγκαλιά.

Σταματίνα Βάθη



Φωτογραφία :Kostas Andreopoulos

“Παρελθόν σε παρένθεση” (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Τη στιγμή που σκεφτόμουνα
 να προσπεράσω
Το δειλό σταυροδρόμι μου
Θηλιά
Παρελθόν σε παρένθεση
Έχω να κάψω
Και την ψευτιά
Στη φωτιά

Τη στιγμή που κρυβόμουνα
Στου νου την χάση
Αφημένης μου υπόσχεσης
πληγή
Προσευχή στην απόφαση
Που έχω να σώσω
Και μια αγκαλιά
Πιο σφιχτή

Μην το πεις σε κανένα
ποτέ μην το ακόυσει η καρδιά
Μυστικά ξεχασμένα
Ας μείνουν μοναχά μυστικά
Σαν κεράκια σβησμένα τα λάθη
στα σκοτάδια ουλές
Στους καιρούς κερασμένα τα πάθη
Σαν αλήτρες σκιές

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Και ξεπέρασαν εαυτό
τρέχοντας σαν σφαίρα να κρυφτούν!
Με μια ταχύτητα απελευθέρωσης,
ιλιγγιώδους πόθου!
Λές και το φευγιό
ήτανε όνειρο, και  προσμονή...
κι' η ερημιά ένα ζητούμενο
δάσος ζωής!

Στην αντίπερα όχθη...
Άλλος καιρός... Της επιμονής!
Ψάχνοντας στην χημεία...
εκείνα τα καθαριστικά ψυχής
για τους λεκέδες της νύχτας,
απ' τα λόγια που ξοδεύτηκαν
όταν πουλούσαν μ' ευκολία
παραδείσους, σε τιμές
κάτω του κόστους!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Άτιτλο (της Αγγελικής Ντελια)

Μοναχική φρεγάτα η ζωή, που κουρασμένη και ακούραστη πολεμάει στους αιώνες...
Με μύριες ήττες και λίγες μόνο μετανιωμένες νίκες...

Εσύ που θαρραλέα κάρφωνες με κεντριά ατσάλινα αιματοβάφοντας τα γιγαντόσωμα πέλαγα...
Εσύ που τιθάσευες με γαλαζοκέντητα γκέμια τα αετόφτερα κύματα ιππεύοντάς τα...
Προκαλώντας με φωνές τους ουρανούς  που τόσο ψηλά μέσα τους πετούσες, σπέρνοντας θεόρατους γκρεμούς στα πιο βαθιά φαράγγια ως τα ψηλότερα λυκολημέρια ξυπνώντας όλους τους κοιμόμενους θεούς...

-Αχ Θάνατε-Ύπνε, μέγα μάγε...

Που είναι οι ποιητές που ξελόγιασες παρασύροντάς τους να γίνουν φύλακες των χρυσαφιών στους Παγκαίους κόρφους;
Που είναι οι αλλόφρονες μούσες, οι γαιτανοφόρες νεράιδες που ανίχνευαν με λόγια ακατάληπτα τους αρχαίους καιρούς, σμίγοντας σαν υδάτινες στρόφιγγες τα πάθη στους ανέραστους βάλτους;
Δημιουργώντας συστάδες κορμιών απ' τους στιγμιαίους ανώμαλους οργασμούς των πνιγμών...
Χείρωνες ζευγάρωνες, με μικρά λεπτόφλουδα μαγιάτικα κορίτσια...
Βαθιά, στα πλούσια λιβάδια της Ποσειδώνιας μνήμης, ως του ακροβάσταχτου κόσμου τα πλεονάσματα μύρισαν χιλιάδες οι συφορές...
Και οι κατάρες διαδέχτηκαν τις μέρες και τις νύχτες!

Δυσμενείς οι μήτρες, εργάτορες των θαλασσομαχών που προστίθονται στον αέρινο κυκλώνα, προαγωγό των εποχών και των ανώτερων Ιδεών...
Φουρτούνα και μοιρολόι φτύνουν οι κάμπιες που γεννιούνται από μαυροπεταλούδες νεκρών στιγμών...

-Αχ Χρόνε-Φίδι ύπουλε, μοχθηρέ...

Που είναι οι ποιητές του ασημένιου φτερωτού πλανήτη;

Μην ανοίξετε τα σύνορα, αλυσοδέστε τις εξώπορτες σφιχτά γιατί φοβάμαι την χρυσή φωτιά...
Όπως φοβάσαι τις μάχες στα νερένια μονοπάτια της αφορισμένης ψυχής...
Κρατήσου για λίγο ακόμα στο κατάρτι...
Πολέμα για να γευτείς τις ύπουλες νίκες σου κι από αυτά τα ναυάγια...
Ίσως να στεφθείς Νικητής!

Αγγελική Ντελια

Άτιτλο (της Στέλλας Μάναλη)

Μην αναρωτιέσαι γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο.
Κάθε τι που είναι αληθινό ... εξελίσσεται.
Έτσι και τα συναισθήματά μας...δεν γερνούν.
Αποκτούν νόημα με την πάροδο του χρόνου...
Αποκτούν όνομα...βαφτίζονται...
Επαναπροσδιορίζονται...αποκτούν ταυτότητα
και χαρακτήρα,αποκτούν βάθος...
Όσο είναι στην επιφάνεια...σε ταράζουν, μετά αποκτούν θεμέλια..κι εκεί είναι δύσκολο να τα γκρεμίσεις ...
Μην αναρωτιέσαι λοιπόν....τι άλλαξε.

"Σαν αγαπήσεις είναι δύσκολο...να το γκρεμίσεις..."

Στέλλα Μαναλη