Παναγία ( Η μόνη Πατρίδα ) (της Ιωάννας Χρυσακη)

Πανάγια ωραιότητα.
Πάναγνη μελαγχολία.
Μάτια αγγελικά,
γλυκιά μου Εσύ Μαρία.

Μες στα πυρόξανθα μαλλιά
σκίρτησε μια αχτίδα.
Έλαμψε μες στη νυχτιά
και φάνηκε η ελπίδα.

Μόνη Κόρη,
φωνή κρυστάλλινη.
Θα κάνεις Αγόρι,
φωνή Ατσάλινη!

Λευκό  πρόσωπο.
Ρόδινα μάγουλα.
θλιμμένος Άγγελος.
Κοιτά κατάματα.

Σεμνή ομορφιά.
Του Κόσμου ηλιαχτίδα.
Γυναίκα, Αγία Μητέρα.
Η Μόνη Πατρίδα.

Ιωάννα Γ. Χρυσακη

Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολόπουλου)

Τα μάτια της που ήτανε γαλάζια
τώρα θαμπά, μοιάζουν με τυλιγμένη κάμπια
που στο κουκούλι της επέστρεψε ξανά.
Πέρα, πάνω στα πεσμένα της φτερά
χορεύοντας ο άνεμος
χτίζει σωρούς τα σπασμένα φύλλα,
τύμβους στιγμών κι ελπίδας.
Τα άδεια χέρια, πόσο πιο ελαφρά!

Τα ενδύματα που η γνώση είχε υφάνει
γύρω στο κορμί της να φορά,
ξηλώθηκαν σε νήματα και πάλι
που έκαψε των άστρων η φωτιά.

Στις φτέρνες της καρφωμένα αγκάθια
- που βάδιζε γυμνή ως το πρωί;-
Τα γόνατα στο στήθος διπλωμένα,
κι αθώα σαν αγέννητο παιδί!

Στην άκρη του κρεβατιού της ένα δάσος
κι ένας δρυοκολάπτης, τον άκουγε συχνά
την Νύχτα να πασχίζει να τρυπήσει
κατάστηθα.. ίσως για φωλιά…

“Παράξενο”, είπαν γνωστοί και φίλοι
κοιτώντας των πελμάτων την πληγή…
“πως γίνεται να έχει περπατήσει
αφού αδύνατον στα πόδια να σταθεί;”

Νικόλας Παπανικολοπουλος

Πίνακας της ζωγράφου Victoria Crowe

Άτιτλο (της Ειρήνης Σκευοφύλαξ)

Κι αν υπήρχαν μόνο αυτά,

δε θα 'ταν αρκετά για να

χρωματίσουμε την ευτυχία;

Σαν τα βότσαλα ριγμένα να΄μαστε.

Ν' ακούμε το σκάσιμο που κάνει το κύμα.

Ν' αγκαλιάζουμε τον ουρανό.

Κι άκρη- άκρη να καθόμαστε,

για ν' αρπάζουμε τα όνειρά μας μη πνιγούν.


Ειρήνη Σκευοφύλαξ

ενθύμιον (του Χρήστου Φλουρή)

Σε μια ολόσωμη, παλιά, σ’ είδα φωτογραφία
και σαν να  πήρε ο καιρός ανάποδη στροφή
στη ρίζα του Βεζούβιου στην άδεια  Πομπηία
ανάμεσα στα  ερείπια και στην καταστροφή

Στο ασάλευτο είχαμε σταθεί μπροστά λευκό εκμαγείο
στα δυο ενωμένα σώματα που πάγωσε ο σεισμός
«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο
ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό»

«Πόσο κοινή η ανθρώπινη ζωή στην οικουμένη
Ό,τι πεθαίνει μια φορά ποτέ δεν ξαναζεί
δεν ξέρω τι είναι πιο πικρό τι πιο πολύ βαραίνει
να χάνεις ή να χάνεσαι μ’ ότι αγαπάς μαζί»

Θυμάμαι μοιραστήκαμε ύστερα ένα τσιγάρο
αμίλητοι κοιτάζοντας το πέλαγος μακριά
την ώρα που αναβόσβηνε της Νάπολης ο  φάρος
σου πα, «του κόσμου οι θάλασσες- το ξέρεις;- είναι μια»

Χρήστος Φλουρής

ΡΩΓΜΕΣ!! (της Τριάδας Ζερβού)

Οι δρόμοι, αποπνικτικοί
γεμάτοι από αιθάλη!
Σ' αυτές εδώ τις γειτονιές,
το χνώτο από την πείνα,
απλώνεται σαν σύννεφο,
σαν μουχλιασμένη ζάλη,
πάνω απο στέγες άναρχες,
με σκέτη λαμαρίνα..

Βουνά σκουπίδια αταίριαστα,
όλα ανακατεμένα,
βωμοί που θυσιάζεται
 πάνω τους η υγεία,
μικρών παιδιών που αναζητούν βίαια,μανιασμένα,
μια λύση επιβίωσης,
κάτι που να'χει αξία..

Ρωγμές στο σχεδιάγραμμα,
της τάχα ευημερίας!
Μεταλλικές,συρρίζουσες,
βαρειές κοφτές ανάσες..
Χεράκια που σκαλίζουνε,
μια γη δήθεν επαγγελίας,
θύματα που γεμίζουνε
 τις νεκρικές τους κάσες..

Μονάδες!!Αριθμοί και νούμερα
 στους νόμους αρπαγής,
στους καταλόγους ειδεχθών,
ακραίων εγκλημάτων!
Ω!!!Παγκοσμιοποίηση,
κυρίαρχη οντότητα της γης!
Ω!!Παμφάγο τέρας των αγνών,
της φύσης των θαυμάτων..

Τριάδα Ζερβού