Τις νύχτες δεν βγαίνω ούτε στο μπαλκόνι.
Μένω μέσα.
Γεμίζουν οι δρόμοι αδικοσκοτωμένους.
Περπατούν άφοβα ,ότι τους σκότωσε μένει μέσα.
Μέχρι τα έμβρυα πετούν σαν πεταλούδες.
Κι εγώ που ήλπιζα σε μετενσάρκωση,
μήπως σε ξαναβρώ,
τρέμω να γεννηθώ στο μέλλον .
Τις νύχτες βάζω το κεφάλι κάτω από την κουβέρτα και φωνάζω την μάνα μου...
Μετά βλέπω την γριά απέναντι στον καθρέφτη να μου λέει, ανάσα μην μιλάς.
Τώρα που σήκωσες κεφάλι,
ετοιμάσου να το χάσεις με αξιοπρέπεια.
Μια ζωή φόραγες νοητική μπούργκα.
Βάλε και μια βαμβακερή λεοπαρδαλέ
και φύγαμε,μόνο έτσι το βράδυ θα περπατάς στους δρόμους...ελεύθερη...
Αυτόματη γραφή πίνοντας καφέ
