Άτιτλο (της Χριστινης Σκουλούδη)

...τα μυστικά σου
αλλάξανε χέρια
καταδότες,..κλειδιά μιας ανάγκης
στενά ...να χωράει ο φόβος
ψίχουλα...ματαιωμένης εκδρομής
συσσίτια...ωρών κρεμασμένων
στις σκοτεινές γωνιές
των προσώπων τους,
μη κλαις ,
μη λυπάσαι
...τα μυστικά σου
στα στενά μιας ξαστεριάς
πριν το χάραμα θα ξεψυχήσουν
μα πάρε το παιδί κλειδί μαζί σου
πέτα το γλάρο στο κύμα
και άνοιξε ...
στο σταυροδρόμι της  θάλασσας
εκεί θα σε συναντήσω....ξανά
πορφύρα γης
γαλάζιο σπέρμα
μνήμη μου αίμα
φλέβα ζωή.

Χριστινη Σκουλούδη

ΩΡΙΜΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ (του Λάμπρου Βασιλειάδη)

Ποιες αποστάσεις;
Μια ανάσα και αν ...

Αν πεις φιλί,
θα μου τρομάξεις τις προθέσεις.
Και η περίφημη του σώματος
η γλώσσα;
Ας φλυαρεί.

Να υποθέσω πως αλλάξαμε τοπία;
Γιατί μια γέφυρα
προσέγγισης
με την παλίρροια αισθημάτων
που μας διέπει,
αλλάζει όχθες.

Κρούω τον κώδωνα  αγάπης
που επέρχεται.
Ας μη ρισκάρουμε
το ζην επικινδύνως.
Ηρωισμοί τύπου  "θα δούμε"
τέλος.

Λάμπρος Βασιλειάδης


 Φρούτινα Χρόνια
εκδόσεις λεξιτυπον 2010

Ο παλιατζής (της Ιωάννας Πιτσιλλη)

Πέρασε χθες ο παλιατζής από τη γειτονιά. Βγήκα τρέχοντας στο μπαλκόνι και του φώναξα με όλη τη δύναμη μου να περιμένει.

Είχα έτοιμες τις σακούλες από καιρό. Η δύναμη μόνο μου έλειπε να αποχωριστώ μια για πάντα το παρελθόν.

Έβγαλα βιαστικά τις πιτζάμες και ντύθηκα όπως όπως. Άρπαξα τις σακούλες με αποφασιστικότητα. Κάλεσα τον ανελκυστήρα και περίμενα με αγωνία. Βγήκα από την πολυκατοικία σαν τρελή. Σχεδόν πέταξα τις σακούλες μέσα στην καρότσα του αυτοκινήτου.

«Τι έχουν μέσα οι σακούλες σου;», άκουσα τον παλιατζή να με ρωτάει.

«Μια ζωή», του απάντησα «Μια ζωή, που δεν μου ταιριάζει πια», συμπλήρωσα.

Μπήκα και πάλι πίσω στο κτήριο μα δεν πήρα τον ανελκυστήρα αυτή τη φορά. Ανέβηκα δυο δυο τα σκαλιά μέχρι τον τρίτο.

Πέρασα μέσα στο σπίτι και έβαλα το ράδιο στη διαπασών. Γέμισα το χώρο με τα ντεσιμπέλ της χαράς και αγκάλιασα σφικτά τη γάτα.

Ιωάννα Πιτσιλλη

Είναι στιγμές (της Λένας Σαρή)

Είναι στιγμές
που θέλω να φύγω
Είναι στιγμές
που το δάκρυ
δεν κρύβω.

Είναι στιγμές
που η ψυχή μου
πονάει
που η ζωή μου
πίσω δεν γυρνάει.

Είναι στιγμές
που θέλω να κάψω
την αδικία
σ ' αυτόν τον κόσμο
να πάψω
Στην πυρά να πετάξω
τα ανθρώπινα λάθη
μίσος και πάθη.

Τη θλίψη να διώξω
από κάθε
ανθρώπινη σκέψη
το δάκρυ μη στάξει
παιδί μην τρομάξει.

Μα ποιά είμαι εγώ;
μια κοινή θνητή!
Μόνο ο Θεός το μπορεί
πίστη να μας δώσει
αγάπη και υπομονή.

Λένα Σαρή

Το πέταγμα (της Χρύσας Νικολάκη)

Μουσικά βιολιά στη Μασσαλίας
Κι ένας ήλιος δωρικός
αγναντεύει το
μισόκλειστο παράθυρο
ένα περιστέρι στο περβάζι
χαμογελά εμπρός  στο ακατόρθωτο
Να κάνει το πέρασμα ή να πετάξει ;
Μα εκείνο μετρά ακόμα
τις στιγμές μακρυά απ τη φωλιά
Σαν ανακωχή
πριν τον πόλεμο
Σαν αναμονή μιας γέννας
που αναιτια αργεί
Αμφιβολία η γενναιότητα;
Άραγε τι το κρατά ριζωμένο
σαν αλυσοδεμένο ελέφαντα
από ένα κλαράκι...

Πέτα !!! Φωνάζει η ψυχή
μα κι αυτή ρίζωσε στις πέτρες

Πέτα !!!Φωνάζει το σώμα
μα ως και τα βλέφαρα αδυνατούν
να κοιτάξουν τον ήλιο.

Ως ότου η οχλοβοη των παιδιών
να ορίσει την δική του ανάληψη
Πάντα η παιδικότητα, μας σώζει!

Χρύσα Νικολάκη