Το νεκρό τριαντάφυλλο (της Σοφίας Τριανταφυλλίδου)

Με κόψανε βίαια.
Ξερίζωσαν
τα αγκάθια μου.
Με πέταξαν
στην παγωνιά.
Όλα τα άντεξα,
αλλά το ότι
ποτέ δεν μ' άγγιξες
και δεν με μύρισες,
αυτό με σκότωσε.
 
Σοφία Τριανταφυλλίδου

                                   

Δρόμοι ερωτευσιμοι (του Αποστόλου Φεκατη)

Στου χρόνου το πέρασμα
πως αλλάζει γεύση το φιλί

ηθελημένα

προσπερνά τις μορφές, την τύχη
ναυτικός καταλήγει σ' άγριες θάλασσες
από την μια μεριά

- αν το θέλεις -

κι από την άλλη
δώρο σφιχτοδεμένο
καταλήγει
στις κορφές των αστεριών
μιαν άστεγη συμπόνοια

για να σε βλέπω με μάτια
μυρωμένα, ανθοβολημένα
της αγάπης
παράνομων εραστών.

Πως ορέγονται
τα μικροπούλια
τον τρυφερό σου λαιμό
συμπαίχτης
τα χέρια μου τ' ακόλαστα
νέος μύστης
δεσμώτης
στου Έρωτά σου
τα καμώματα..

Της ανθοφορίας μου το μέλι
πως απλώνεται
στου καιρού σου, τα κλώνια.

Στους πολυσύχναστους δρόμους
πως αγαπιέται το φιλί.
Λάφυρο για τον κλέφτη
δεν τ' αφήνω.

Απόστολος Φεκατης

Απουσία (της Αντριάνας Ονουφρίου Περικλέους)

Καλημέρα καρδιά μου,
Ψες σάρωσε η νεροποντή
την ύπαρξη μου.
Πέρασε σαν μάζα φωτιάς
κι έλιωσε την Αγάπη.

Από μακριά ακούγονταν κραυγές
που έσπαζαν εκκωφαντικά την
σιωπή της νύχτας.
Έκλεισα τ αυτιά σφιχτά με τα χέρια,
μα ο ήχος με διαπερνούσε άγρια.

Το νερό πήρε ν ανεβαίνει.
Κάλυψε το βλέμμα και
πέτρωσε το δάκρυ.
χτυπιόντουσαν τα σύννεφα
σαν αρσενικά λιοντάρια

και στο φως της αστραπής
έβλεπα τα μάτια σου αδιάφορα.
Η ψυχή μου κατρακυλούσε,
κουφάρι άπνοο, βαθιά τυλιγμένη
στις αποχρώσεις των φύλλων.

Να μην βλέπει, να μην ακούει να
μην ακουμπάει τον πόνο της απουσίας.

Αντριάνα Περικλέους Ονουφρίου

ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ (της Τζένης Τσιουγκου)

Κλείδωσες όλες μου τις σκέψεις στη ματιά σου,
εκεί χάθηκαν τα τελευταία απομεινάρια της ψυχής μου.
Στον κόσμο σου φυλακίστηκε η απεραντοσύνη της αγάπης μου,
εκεί ακουστήκαν τα πιο δυνατά χτυποκάρδια του κορμιού μου
κι η παραζάλη του έρωτα αρνήθηκε να μ’ εγκαταλείψει.
αφού στο σύμπαν των ονείρων έρχεσαι εσύ, αγαπημένε,
χορεύεις μαζί μου στη σιωπή της νύχτας,
στα τραγούδια του φεγγαριού.
Έκλεισες όλες μου τις λέξεις στη ματιά σου
κι απέμεινα βουβή να σε κοιτώ
κι όσα θέλω ακόμη να σου πω
ξεφεύγουν απ’ το φλύαρο βλέμμα μου
και ξανακρύβονται βιαστικά στο δικό σου,
πριν προλάβω να τα κρατήσω για μένα…
Όνειρα, σκέψεις, λόγια, χτυποκάρδια
γίνονται όλα δικά σου κι ανήκουν μονάχα σε σένα.

Τζένη Τσιουγκου

Το συνηθίσαμε πια (του Βασίλη Τσερελη)

Κοίτα ρε φίλε,
το συνηθίσαμε πια
δεν είναι πλέον σπουδαία η είδηση:
«ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΝΙΓΗΚΑΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΑΠ΄ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ».
Το συνηθίσαμε πια
εκεί που σμίγουν τα γαλάζια τους χρώματα
θάλασσα και ουρανός
σ’ ένα ακρογιάλι της Λέσβου
μες στη μαγεία του τοπίου
πώς να προσέξεις ρε φίλε
ένα παιδικό παπουτσάκι που επιπλέει
ή μια σπασμένη κούκλα
στον αφρό των κυμάτων;
Κοίτα ρε φίλε
το συνηθίσαμε πια
«ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΝΙΓΗΚΑΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ»
δεν είναι πρώτη είδηση
τη διαβάζουμε στην εφημερίδα
στην τέταρτη σελίδα
δίπλα στις ανακοινώσεις γάμων και κηδειών
λίγο πιο κάτω
απ’ τις αγγελίες συνοικεσίων!
Δε βαριέσαι ρε φίλε
το συνηθίσαμε πια!


Βασίλης Τσερελης