Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Αγαπώ τον άνθρωπο.
Μα πιο πολύ λατρεύω τη γυναίκα.
Στο πρόσωπο της καθεμιας βλέπω μια μητέρα.
Θα περπατήσω ξυπόλυτος στη χλοη σαν τσιγγάνος.
Για να σε βρω.
Θα βαδίζω στον ήλιο γυμνός.
Σαν αρχαίος.
Για να σε βρω.
Θα μάθω πολλά να σου τα πω. Σαν σπουδαγμένος.
Θα σου πω πολλά αστεία. Για να γελάς όταν σε βρω.
θα μάθω τραγούδια.
Να τα χορέψουμε
όταν σε βρω.
Κι αν σε βρω Ζωή.
Θα σου πω
Σ' Αγαπώ Ζωή.
Κοιτάζοντας σε σαν να βλέπω τα μάτια μιας γυναίκας.
Γιατί λατρεύω τη γυναίκα.
Στο πρόσωπο της καθεμιάς
Βλέπω μια μητέρα.

Ιωάννης Τούμπας

Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολοπουλου)

Αν τα όνειρα ήταν από βελούδο
θα σου έφτιαχνα με αυτά το πιο όμορφο φόρεμα
να το φοράς, και η νύχτα να αναριγά πάνω σου
ρουθουνίζοντας με νάζι, σα γάτα…
Και σκόνη αστεριών να ξεμένει στο μαύρο βελούδο,
τόσα πολλά αστέρια που η Σελήνη
να ωχριά στο σεργιάνι σου..

Αν τα όνειρα ήταν από μετάξι
θα έφτιαχνα με αυτά σύννεφα, να σου φέρουν μεταξένια βροχή,
όμοια όπως αυτή κυλά από κορμιά εραστών
καθώς ξεδιψά διψασμένα χείλη
και δροσίζει τις φλεγόμενες ψυχές
κάνοντας την κόλαση κήπο παραδεισένιο
και τον παράδεισο πιπιλιά στο λαιμό σου,
το πιο όμορφο και πολυτιμότερο κόσμημα!

Ακόμα και με όνειρα ξερά γεμάτα αγκάθια,
θα έφτιαχνα για σένα ρόδα, με το αίμα μου,
μικρές κρήνες από δάκρια πόνο και προσευχή
να ξορκίσω τον θάνατο με ζωή,
να ποτίσω την έρημο ώσπου να ξεχάσει τον δικό της πόνο,
και πάνω στην ανθισμένη κοιλιά της
μουσικές να ανθίζουν στα βήματά σου,
όμοια με κείνες που φτιάχνουν εφηβικά δάχτυλα
καθώς ανακαλύπτουν τα μονοπάτια του έρωτα.

Πάντα υπάρχει κάποιος δρόμος μαγικός που φτάνει σε σένα
και μέσα ακόμα από το τίποτα.
Το κλειδί γι’ αυτόν,  κι ο χάρτης, τα μάτια σου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος

Μια συνηθισμένη μέρα (της Σοφίας Τανακίδου)

Δεν ήταν προγραμματισμένο
Όχι από μένα
Ίσως όμως να το 'χε προγραμματίσει η μοίρα.
Μια από τις τρεις!
Δε ξέρω ποια είναι η μοίρα που ορίζει τις μέρες μου.
Δε ξέρω καν ποια είναι η πραγματική δουλειά της.
Θεωρούσα πάντα πως εγώ τα έλεγχα όλα!!!
Ως εκείνη την μέρα.
Ούτε ένστικτο άκουσα, ούτε φωνές μέσα μου,
ούτε είδα τα σημάδια, όσα εκείνη η άγνωστη μοίρα μου έστειλε...
Μια συνηθισμένη μέρα είπα οτι ήταν...
που απλά την άφησα να προσπεράσει...μην ξέροντας πως θα 'ταν η τελευταία!

Σοφία Τανακίδου

Η Ιερή μορφή της Αγάπης (της Συλιας Χαδουλη)

Δροσοσταλίδες θαλασσινού νερού και αλατιού μίας έρημης
ακρογιαλιάς του Αυγούστου απλώνονται στους υπερτατους κόσμους του σύμπαντος
Αηχες σιωπές, απουσίες αλλότριων εποχών και θνητών ερωτών
σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους αισθήσεων και παραισθήσεων
Σπονδή Θείας Κοινωνίας άρτου και οίνου σφράγισε το δάκρυ
Εκείνο που ένωσε σε ιερό όρκο Αγαπης τα σώματα
μέσα στις ομίχλες που η μνημοσύνη καλυπτει την ύπαρξη της
Ευωδιάζουν οι πληγες των ηλων μέλι, σμύρνα και λιβάνι
Έχουν την αφη θεϊκής αφεσης
Πυρριχια ίχνη σκαλίζονται στην άμμο της γης
Πορφυροι Άγγελοι κρατούν σφραγισμένους στα ακροδάχτυλα τους
τους χρησμούς της πληγωμενης μορφης της Αγαπης
Μυστικιστικοι ψαλμοί εξαγνιζουν το σωμα της
με ικεσίες Αγγέλων σε τελετουργίες τοπίων αιωνιας ληθης και συγχώρεσης.
Στεφανι με άνθη γιασεμιών στολίζει τα ξεπλεκα μαλλια της
Ανεσπερο φως αχνοφεγγιζει το παλευκο φόρεμα της κεντημένο με χρυσες κλωστες αστεριών
Βαδίζει αφήνοντας άυλα ίχνη στο ουράνιο στερέωμα προς τις
ανθισμενες Πύλες της Αιωνιότητας.

Συλια Χαδουλη

Οι ελπίδες (της Ιωαννετας Δοκαναρη)

Στο σπίτι της νέας ζωής
οι ελπίδες πετούν χαμηλά.
Διασχίζουν τις ματιές.
Αγγίζουν τις ανάσες.
Φωτίζουν το δέρμα.
Οι υποσχέσεις μεθούν απ' τ' αρώματα.
Οι προσμονές σιγομουρμουριζουν μελωδίες γλυκιας ζωής.
Ο πόθος για αγάπη φτερουγίζει στην μεγάλη αίθουσα.
Αχ! να χα μια τεράστια καρδιά

Ιωαννετα Δοκαναρη

Από την ποιητική συλλογή
"Το χαμόγελο του ουράνιου τόξου"