Με λένε αγάπη (της Μαίρης Σουρλή)

Η ανάσα της αγάπης
ρέει στις φλέβες μου,
γονιμοποιεί τις σκέψεις μου.
Είμαι του ήλιου μια ηλιαχτίδα.
Πολλαπλασιάζω τα μπουμπούκια
που ’χουν φυλακισμένο το Σ’ αγαπώ.
Παρηγοριά κι ελπίδα.
Παρουσία απτή στην απουσία.
Ζωγραφίζω πορφυρόχρυσες στιγμές,
φωτεινούς ουρανούς σε αγκαλιές.
Θα με βρεις στην καρδιά
Στο επόμενο χάδι των αισθήσεων
Στο μαγικό άγγιγμα
του χαμόγελου στα πρόσωπα.
Στον ψίθυρο της χαράς…
Στη σάρκα της ποίησης
Στην ουσία του σπόρου
Στο ανοιχτό παραθύρι
Στο φως, στη βροχή
Έγχρωμες νότες ουράνιου τόξου
τραγουδούν ερωτικά στην ψυχή.
Θα με βρεις στην αρμονία…
Στης ζωής την επιθυμία…
Στη γλώσσα των θαυμάτων
Στων άστρων τη λάμψη.
Πιστεύω στην αγάπη!

Μαίρη Σουρλή

Αφανής ήρωας (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Αφανής ήρωας η καρδιά,
μοναδικό της όπλο ο κτυπος
στις ραχοκοκκαλιες της μέρας τριγυρνά
με σφαίρες αγάπης οχυρωμένη
στην κάννη ενός τριαντάφυλλου ανθισμένη!!

"Άνθρωπο" υπομονετικά προσμένει
τον δύσβατο δρόμο της ειλικρίνειας
από το φαράγγι της αλήθειας
από το πυκνό δάσος του σεβασμού
ποιος θα τονε διαβεί,
με τις σφαίρες τις να τον πυροβολήσει
αγάπης χείμαρρος να πλημμυρίσει!!!

Λίγοι τολμούν να τονε δρασκελισουν
μα....όποιος τον καταφέρει
ενας άλλος ουρανός, πιο γαλανός
μες στη ψυχή του ροδοπέταλα,
η αγάπη θε να του φέρει!!!!

Άρτεμις Κριμιτσα

ΘΑΛΑΣΣΙΝΉ
Από την καλντέρα της ψυχής μου!!!

Τα άδεια ποιήματα (του Τάσου Βασιλειάδη)

Είναι κάποια Ποιήματα, ποιήματα άδεια,
Σαν κορμιά δίχως ψυχές…
Για αυτό, θρηνούν
τα  βράδια παραπονεμένα, ποθώντας να γεμίσουν
νόημα οι άδειες τους λέξεις, να έχουν, επιτέλους,
κάτι να πουν….

Ένα τέτοιο άδειο ποίημα, είμαι και εγώ,
Τέτοια ποιήματα, γράφω και εγώ! Και θα
ήθελα πολύ, να γεμίσω νόημα, και εγώ,
και τα ποιήματα μου….

Για αυτό, σε ψάχνω, και θα σε βρω, ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ,
Και θα  γεμίσω τα γραπτά, τα λόγια, και την   ζωη μου,
Με Νόημα!.... Και τότε, θα σε πάρω από το χέρι, και θα πάμε εκεί..

Εκεί, που όλα τα Νοήματα, φυσούν, σαν γλυκό απαλό
Αεράκι, πάνω από όμορφα, ανθοστόλιστα λιβάδια……

Που είναι όλα αυτά, μην με ρωτήσεις, αφού το ξέρεις…
 Είναι μέσα
στις σκέψεις των ανθρώπων, μέσα και στις δίκες μου..Αλλά,
δεν χρειάζεται να σου πω, τίποτα άλλο..Θα το δεις μόνη σου,
Όταν θα έρθεις…

Τάσος Βασιλειάδης

Πότε γίναμε ποιητές; (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

Πότε γίναμε ποιητές;
Νύχτα θολή ριζώσαμε σε χώματα άκαρπα.
Οι ρίζες μας άπλωναν με κόπο σε λέξεις δύσβατες.
Πάντα ένα μοναχικό μονοπάτι σκύλευε το πρόσωπό μας.
Γιατί και ο μόχθος της μέρας πολύς για να πλάσει το νόημά της
κι ο χρόνος των αγαλμάτων άλλαζε διαρκώς
ώστε δεν ξέραμε ποτέ την ηλικία τους
και πόσο ραγισμένη ήταν η καρδιά τους.
Όλα γύρω μας ήταν τόσο άγνωστα,
κι ατέλειωτοι οι αιώνες που έπρεπε να διαβούμε
για να συναντήσουμε το χτυποκάρδι των πουλιών.
Κρατούσαμε λίγο ουρανό στο χέρι μας,
γινόμασταν διάφανοι
κι αναρωτιόμασταν πόση νιότη έπλαθε τον πηλό της ψυχής μας.
Άχρονοι προχωρούσαμε
σε θάλασσες απέραντες,
ναυαγοί, περπατούσαμε λέφτεροι στον βυθό.
Ανασαίναμε τη δροσιά των ονείρων,
συλλαβίζαμε σαν για πρώτη φορά τις λέξεις,
πλάθαμε με το σχήμα και το χρώμα τους το πρόσωπό μας.
κι ο κόσμος ξεκινούσε απ’ την αρχή.

Ιωάννα Αθανασιαδου

Δεν έχω την ικανότητα (της Αγγέλας Ντελια)

Δεν έχω την ικανότητα να ομορφαίνω τα πράγματα, αντίθετα...
Κάθε σκιά, ξέρω να την κάνω σκοτάδι...
Κάθε πληγή, την κάνω πόλεμο...
Κάθε πόνο, να τον κάνω σταύρωση...
Κάθε δάκρυ, το κάνω τρικυμία...
Κάθε αβεβαιότητα, να την κάνω καημό...
Κάθε σιωπή, την κάνω τάφο...
Κάθε αδικία, να την κάνω χρώμα λευκό...
Κάθε απάρνηση, την κάνω αιώρηση στον καιρό...
Και κάθε λέξη απροστάτευτη, την κάνω κι από έναν θάνατο!

Αγγέλα Ντελια