Υπάρχεις (του Σπηλιου Παναγιωτόπουλου)

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
που δεν χωρούν στους στίχους μου.
Όχι απαραίτητα γιατί οι στίχοι μου είναι κακοί,
αλλά μια ενδελεχή προσπάθεια να τους χωρέσω
θα είχε ορισμένως, σαν αποτέλεσμα,
 την ακούσια σμίκρυνση τους τόσο,
ώστε να χωρέσουν στα στενά όρια της δικής μου πραγματικότητας.

Όπως για παράδειγμα χωράει το περιστέρι στο κλουβί
ή όπως θα ήταν η προσπάθεια αποτύπωσης σε φωτογραφία
εκείνου του ηλιοβασιλέματος…

Υπάρχουν κάποια συναισθήματα που δεν χωρούν στους στίχους μου
γιατί χωράνε στην καρδιά μου.

Υπάρχεις και εσύ!


Σπήλιος Παναγιωτόπουλος

Η κυρία με τα δεν (του Χρήστου Χριστοπουλου)

Δεν έχει τέτοια ομορφιά, που θα μαγνήτιζε τα αντρικά βλέμματα.
Δεν έχει χρυσαφένια μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια, ούτε σαρκώδη χείλη κι ό,τι άλλο μπορεί να εξάψει τη φαντασία!
Δεν ντύνεται με φανταχτερά φορέματα, δε φορά ακριβά αρώματα, δεν ακολουθεί κανενός είδους μόδα.
Δεν είναι ο κρυφός, πόσο μάλλον ο φανερός πόθος των αντρών.
Δεν κατέχει σπουδαία μόρφωση, ούτε την ακολουθούν τίτλοι σπουδών και πτυχία!
Δεν ανήκει στην ελίτ της κοινωνίας μας κι ούτε έχει κάποια αξιοζήλευτη επαγγελματική καριέρα.
Δεν έχει ούτε την οικονομική άνεση, να μπορεί να συντηρεί τον εαυτό της, παρά μόνο αρκείται στα απολύτως απαραίτητα!
Δεν διακρίνεται για την μεγαλομανία της, δεν έχει φιλοδοξίες παράλογες και αρκείται στα λίγα!!
Δεν....δεν.....δεν.
Το μόνο που δεν....η αγάπη  που είναι σε αφθονία και ξεχειλίζει απ´τα βαθύτερα της ψυχής της! 
Κι αυτή η εξαίρεση στον κανόνα της κυρίας με τα Δεν, εμένα μου αρκεί!!!


Χρήστος Χριστόπουλος

ΓΚΡΙΖΟ (της Σοφίας Κοντογεώργου)

Χάραξε γκρίζο το στερέωμα
και βούρκωσε
κι άφησε διάφανο το δάκρυ
να κυλήσει
στους δρόμους
που τα βήματά σου ξέχασαν
και το σεργιάνι σου στον κόσμο
έχουν σβήσει
Σαν απαλοί λυγμοί
τη πλάση αναστατώνουν
χλωμό το πρόσωπο
η μέρα καθρεφτίζει
σε στάλες κρύσταλλα
τα μάτια που θαμπώνουν
Μοιάζουνε νότες
μελαγχολικού πεντάγραμμου
σ’ ενός πιανίστα
τα επιδέξια τα χέρια
μια μελωδία
για κανέναν που δεν γράφτηκε
παρά μονάχα
να ακουστεί από τ’ αστέρια
Ενας ζωγράφος
που τα χρώματά του ξέχασε
και μόνο γκρίζο
στη παλέτα  ανακατεύει
θλιμμένος πίνακας
στην άκρη που αφέθηκε
μοναχικές ζωές πάντα  να συντροφεύει
Παράξενο πως ταίριασε
ο καιρός με τα αισθήματα
η απουσία σου
που έφερε συντροφιά μου
τραγούδι δίχως μελωδία
η αγάπη μου
πίνακας που έχασε τα χρώματα
η καρδιά μου.


Σοφία Κοντογεώργου

Ας μιλήσει δυνατά η ψυχή (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Μπορώ  να κάνω  πως λησμονώ,
μπορώ να σιωπώ, να πνίγομαι,
μα μέσα μου να ουρλιάζω!
'Έτσι  μου μάθανε.....
τους άλλους  να μην ενοχλώ,
παρά  μονάχα... εμένα.
Ακόμη  βλέπεις  προσπαθώ,
τον γύψο μου να σπάσω,
με προσοχή! μη γίνει  θόρυβος
και κάποιους  ενοχλήσω....


Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθη

Κοντά στο όριο (της Φωτεινής Ψιρολιολιου)

Γερνά η υπομονή στα μάτια μας
Τη συναντώ  κάθε πρωί
Δεν την αναγνωρίζω.
Ο χρόνος με σιωπή σμιλεύει την παραίτηση
Μαζεύει σε βαζάκια στάλες δροσιάς για το καμμένο μέτωπο
Ακροβολίζει με μαεστρία θεούς παρείσακτους
Ταΐζει περιστέρια απ τα στριφώματα παρθένων κοριτσιών
Βγάζει το φίμωτρο απ τα μωρά που κλαίνε



Φωτεινή Ψιρολιολιου