Μια αφιέρωση με σημασία (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

Κι αν κάποτε εκδοθεί,
ανθολογία ποιημάτων μου,
ένα αντίτυπο μόνο θα τυπώσω!
Γνήσιο και υπογεγραμμένο θα σου δωθεί
πρόθυμα στη ματιά!
Αδιόρθωτο, σαν μια διάφανη αλήθεια!
Γιατί η ψυχή δεν επεξεργάζεται συμπεριφορές!
Και η καρδιά δεν διυλίζει συναισθήματα!
Θα απαιτήσει λοιπόν στον ορίζοντα της μοιρας,
να ταυτιστεί με τη δική σου ποίηση,
και νοερα θ' ακολουθει,
τις χαρές σου και στις λύπες!

Μόνο λίγο ξεθωριασμένη η γραφή,
απο το δάκρυ,
και ιδρωμένες οι σελίδες από τον κόπο
της εμμονικης συνυπαρξης!
Εκεί, μην το διαβάσεις!
Θα 'ναι σε γλώσσα άγνωστη!
Κοίταξε μόνο... στις αφιερώσεις!
Ισως ακόμα,  μπορείς να διακρίνεις τα χρώματα,
στον επίλογο της κομμένης σάρκας!

Το κόκκινο του πάθους - τι άλλο -?
Γαλαζιο οι στιγμες!
Στο γκρι οι εμμονές μας!
Στο κίτρινο οι πίκρες!
Στο μαύρο απουσία!
Μην ψάχνεις όμως πουθενά,
για το λευκό, της αδιαφοριιας!
Αυτό δεν βάφτηκε ποτέ!


Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Όλα του γάμου δύσκολα (της Βηθλεέμ Νασλα)

Όλα ήτανε έτοιμα
ο γάμος να γενεί
κι η νύφη ετοιμάστηκε
χωρίς να χτενιστεί.

Το νυφικό το φόρεσε
όπως της είχαν πει,
χατίρι δεν εχαλασε
γιατί θα ταν βαρύ.

Της μάνας της τη θέληση
ακολούθησε πιστά,
της πεθεράς τα έθιμα
κι αυτά ήταν σεβαστά.

Εκείνη άλλα ήθελε
κι άλλα η καρδιά ζητούσε
μα ο κόσμος την εκραταγε
στο χέρι και γλεντούσε.

Εκαθισε και σκέφτηκε
πως έφτασε ως εδω
κι αντί γοβακια φορεσε
all star να σε χαρώ.

Της αρεζε πολύ το ροζ
της θύμιζε κουφέτα,
κι ήταν και άνετα πολύ
δε χώραγε κουβέντα.

Κι αν εφτανε στην ώρα της
μπροστά στην εκκλησιά,
στα πόδια θα το εβαζε
χωρίς βαριά καρδιά!

Βηθλεεμ Νασλα

Ηλεκτρικά Αυτοκίνητα (του Περικλή Ρεΐζη)

Ηλεκτρικά αυτοκίνητα

Μόνο η θάλασσα μας συγχωρει ακόμα και μεγαλόθυμη

ανέχεται την ανοησία μας...θάλασσες υπομονής γίναν με τον καιρό ''μαζί μας''

Αυτοκτονούν στα δάση οι Αμαδρυάδες, θα κόψουμε κι άλλα δέντρα

και μετά θα τα στολίσουμε!!!Τον ερχομό του Σωτήρα να φέρουν...

Έχουμε ακόμα στις πολεις, αξόδευτο οξυγόνο να αναπνεύσουμε χωρίς μάσκες...

Θα βρει τρόπους και επιχειρηματα να εμπορευτεί η κακία μας...

ηλεκτρικά αυτοκίνητα, για μένα , για σένα , για όλους...καθαρή τεχνολογία

να φονέψουμε την ομορφιά με ευαισθησία, ως που η ζωή να βαρέσει σιωπητήριο!!!

Έστω με λιγότερα δάση με βρώμικα ποταμια  ή ξερά...εμείς οικόπεδα χρειαζόμαστε

έστω σαθρά και σε ρέματα...όλα τσιμέντο να γίνουν!!!Και μετά ας το κάνουμε βούκινο

καιρός να εξοντώσουμε τα πουλιά να απαλλαγούμε απ' το ενοχλητικό κελάηδημα τους!!!

Άλλη μια νίκη-τέτοιες είναι τελευταία οι νίκες μας...αυτογκόλ της ζωής μας...

Έτσι που το πήραν απόφαση τα  όνειρα...σηκωθήκαν και φύγαν μακριά μας, να γλιτώσουν...

Ήρθε ο καιρός του μισεμού των εποχών και των ανθρώπων...μα δεν ανησυχούμε

εκπαιδευτικά ντοκυμαντερ της ζωής και της Φύσης ήδη γυρίσαμε...

Ας ανησυχούν  ''οι απολίτιστοι ιθαγενείς'' στον Αμαζόνιο,,,που από ντοκυμαντέρ δεν ξέρουν!!!

Έχουμε καιρό να ασχοληθούμε μαζί τους...προχωράει έστω κι αργά η μόνη εποχή...

αυτή του ''τσιμέντου''..


Περικλής Ρεΐζης

Στην αμμουδιά (της Μαριάνθη Πλειώνη)

Μικρό καβούρι στην αμμουδιά
μες στο βυθό κοράλλι,
του γλάρου τα λευκά φτερά,
φοράει το μαϊστράλι.

Να ήμουν-λέει- πειρατής,
της θάλασσας κουρσάρος,
του φεγγαριού ταξιδευτής,
στον βράχο πάνω, φάρος.

Ο αφρός από τα κύματα
νερό να ξεδιψάω,
της βάρκας τ’ άσπρο το πανί
καπέλο να φοράω.

Καθώς τ’ αγέρι θα φυσά
το γαλανό μαντήλι,
κλέβοντας λίγο ουρανό
να μπω σ’ ένα κοχύλι!"

Μαριάνθη Πλειώνη

Εικόνα: Αθηνά Πετούλη

Μαζί (της Αθανασίας Δαμπολια)

Αν της ζωής μας το μονοπάτι το στενό
με λίγη καλοσύνη το φαρδαίναμε ακόμα,
χέρι χέρι θα βαδίζαμε κι οι δυό
με μόνη πυξίδα, της αγάπης μας το χρώμα.

Πάρε το χέρι μου και σφίξε το γερά
να νιώθω την αγάπη σου
στην δύσκολή μου ώρα.
Κι εγώ σου δίνω την δική μου την καρδιά
για να`μαστε ενωμένοι
στην καταιγίδα και στην μπόρα.

Δώσε μου το φιλί της ζωής
και το φιλί της αγάπης,
Κι άσε τις καρδιές μας
να χτυπάνε μαζί
σαν δυό ρολόγια
σαν δυό καμπάνες.

Αθανασία Δαμπολια