Ψυχών απόηχος (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Όταν η θάλασσα πονά
βρυχάται δεν κοπάζει,
φορτίο φέρει μέσα της
και ο βυθός σπαράζει.

Κλάμα μωρού, την ξεπερνά
τους βράχους  της,  τους γδέρνει.
Της μάνας  αναστεναγμοί,
ξυπνούν τα μοιρολόγια
που απ τους βυθούς της έρχονται
με πονεμένα λόγια.

Τα κύματα  θεριεύουνε,
Θέλει να τους ξεβράσει,
να βγουν από τα σπλάχνα της
μήπως  και ξαποστάσει.

Και το φεγγάρι απόψε,  δες!
χάνεται  μεσ'το κύμα.
Απ' τους λυγμούς τους, χάθηκε
δεν άντεξε το κρίμα.
 

Αναστασία Κουτσούκου - Κλεάνθη

ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ (του Ντίνου Γλαρού)

Οι τοίχοι που μας περιβάλλουν
εκούσια ή ακούσια απομονωτήρια,
άλλοτε απλώνουν
και γίνονται ουρανός
άλλοτε στενεύουν
και γίνονται κελί.

Μειώνουν τη θέα
μας αποσπούν από την κοινωνία
και στην ασφάλεια της μοναξιάς μας
δημιουργείται η δυνατότητα
να απελευθερωθούμε.

Ντίνος Ι. Γλαρός

Νανούρισμα (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Να χεις την πόρτα
της ψυχής σου ανοιχτή,
σε μια γωνιά της κρύψεμε
να μην  με πιάνει η βροχή!

Ανεμοστρόβιλος
κι αν είμαι για σένα θα γίνω
απανεμιά, ψιθυριστά θα σου
μιλώ μεθυστικά!

Να χεις τα μπράτσα σου
ανοιχτά, να μ' αγκαλιάζεις
τρυφερά, να αφουγκράζεσαι
σαν  ναυαγώ στα σιωπηλά!

Να χεις στο βλέμμα σου
της θάλασσας το χρώμα
την ηχώ την ηρεμία της,
το πιόμα!

Νωχελικά θα σε κοιτώ,
στα χείλη σου θα χτίζω παραδείσους,
και στις αηχες τις λέξεις θα
εστιάζω στη μορφή σου!

 Να σε βρίσκω
στης ψυχής μου τις ρωγμές,
μια μπαλάντα να μου λές, στο
νανούρισμα να διψάνε οι στιγμές!

Νέλλη Κουμεντάκη

Στο πάμφωτο τοπίο (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Στο πάμφωτο τοπίο η καινούρια μέρα ακροβατεί.

Ο Ήλιος ερωτοτροπεί με την Αγάπη.

Η ζεστασιά τους, σαν χάδι ερωτικό, απλώνεται στη γή και την αναζωογονεί.

Τα λουλούδια με πέταλα ορθάνοικτα σαν αγκαλιές καλωσορίζουν το ζευγάρι.

Μοσχοβολούν των έρωτα Τους από ευγνομωσύνη.

Η ζωή χαμογελά με αυτάρεσκεια απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα της.

Οι άνθρωποι απασχολημένοι με τους δείκτες του ρολογιού, μετρούν τον χρόνο...

Δεν έχουν προσέξει τίποτα.

Λευτέρης Ελευθερίου

Η περισπωμένη (της Κούλας Κραντα)

Να έχεις ένα κεραμιδί να βάλεις από κάτω το κεφάλι σου,
μας έλεγαν οι παλιοί...
Μας είχε γίνει σχεδόν εμμονή...
Ακόμη και στη λέξη βάζαμε περισπωμένη,
όσο να πεις είχε ένα στέγαστρο να προσπαστευτει...
Τώρα άλλαξαν οι καιροί...
Τα κεραμίδια έγιναν πολυώροφα,
οι λέξεις ξεθώριασαν στη βροχή...
Κάθε γωνιά και άστεγος,
μ ένα χαρτόκουτο για περισπωμένη
πασχίζει να στεγάσει την ψυχή!

Κούλα Κραντα