Νανούρισμα (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Να χεις την πόρτα
της ψυχής σου ανοιχτή,
σε μια γωνιά της κρύψεμε
να μην  με πιάνει η βροχή!

Ανεμοστρόβιλος
κι αν είμαι για σένα θα γίνω
απανεμιά, ψιθυριστά θα σου
μιλώ μεθυστικά!

Να χεις τα μπράτσα σου
ανοιχτά, να μ' αγκαλιάζεις
τρυφερά, να αφουγκράζεσαι
σαν  ναυαγώ στα σιωπηλά!

Να χεις στο βλέμμα σου
της θάλασσας το χρώμα
την ηχώ την ηρεμία της,
το πιόμα!

Νωχελικά θα σε κοιτώ,
στα χείλη σου θα χτίζω παραδείσους,
και στις αηχες τις λέξεις θα
εστιάζω στη μορφή σου!

 Να σε βρίσκω
στης ψυχής μου τις ρωγμές,
μια μπαλάντα να μου λές, στο
νανούρισμα να διψάνε οι στιγμές!

Νέλλη Κουμεντάκη

Στο πάμφωτο τοπίο (του Λευτέρη Ελευθερίου)

Στο πάμφωτο τοπίο η καινούρια μέρα ακροβατεί.

Ο Ήλιος ερωτοτροπεί με την Αγάπη.

Η ζεστασιά τους, σαν χάδι ερωτικό, απλώνεται στη γή και την αναζωογονεί.

Τα λουλούδια με πέταλα ορθάνοικτα σαν αγκαλιές καλωσορίζουν το ζευγάρι.

Μοσχοβολούν των έρωτα Τους από ευγνομωσύνη.

Η ζωή χαμογελά με αυτάρεσκεια απολαμβάνοντας τα επιτεύγματα της.

Οι άνθρωποι απασχολημένοι με τους δείκτες του ρολογιού, μετρούν τον χρόνο...

Δεν έχουν προσέξει τίποτα.

Λευτέρης Ελευθερίου

Η περισπωμένη (της Κούλας Κραντα)

Να έχεις ένα κεραμιδί να βάλεις από κάτω το κεφάλι σου,
μας έλεγαν οι παλιοί...
Μας είχε γίνει σχεδόν εμμονή...
Ακόμη και στη λέξη βάζαμε περισπωμένη,
όσο να πεις είχε ένα στέγαστρο να προσπαστευτει...
Τώρα άλλαξαν οι καιροί...
Τα κεραμίδια έγιναν πολυώροφα,
οι λέξεις ξεθώριασαν στη βροχή...
Κάθε γωνιά και άστεγος,
μ ένα χαρτόκουτο για περισπωμένη
πασχίζει να στεγάσει την ψυχή!

Κούλα Κραντα

Ευχαριστώ (της Μαρίας Μηνά)

Εδίψασεν ο άγγελος
κι έγειρε το κεφάλι,
στις χούφτες σου
να πιεί νερό,
μη και γελάσει πάλι.
Να πιεί νερό να ξεδιψάσει.
Μα ήταν πικρό και αλμυρό,
της αρνησιάς νερό είχες κεράσει.
Πικράθηκε το στόμα του
επέσαν τα φτερά του.
Ολόγυμνος εστάθηκε,
χάθηκε η ομορφιά του.
Αλλά  λυπήθηκε ο Θεός,
μεγάλο το Έλεος του.
Κι έβγαλε ρίζες και κλαδιά,
θωρεί  τον ουρανό του.
Παρακαλώ σε ουρανέ,
κράτα για με τη πίκρα.
Ευχαριστώ σε Σε Θεέ,
που τα φτερά μου βρήκα.

Μαρία Μηνά

Το τελευταίο τσιγάρο (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρή)

Δώσαμε ραντεβού στο όνειρο.
Εσύ, καις το τελευταίο τσιγάρο με την ομίχλη του να σκεπάζει τα πάντα.
Ένα τελευταίο τσιγάρο.....
Και συ να χάνεσαι στην ομίχλη του.
Ένα τελευταίο τσιγάρο.....
Άκουγες τις κραυγές της σιωπής σου
να σκίζουν την καρδιά σου
Τα δάκρυα σου να καίνε την ψυχή σου.
Ένα τελευταίο τσιγάρο ...
Ακούς τις ανάσες σου που χάθηκαν στο χτες .
Αυτές που σου έκλεψαν.
Όμως δεν πέθαναν.
Αυτές μετράς.
Ένα τελευταίο τσιγάρο......
Το τελευταίο φιλί σου στη σάρκα μου.
Που δεν πέθανε.
Ένα τελευταίο φιλί που έμεινε χαραγμένο.
Καις ένα τελευταίο τσιγάρο για την ψυχή που ξεγυμνωθηκε, που τσαλακωθηκε.
Καις το τελευταίο τσιγάρο απόψε....
Καίω το τελευταίο μου τσιγάρο απόψε με την παλιά μου ζωή!!!!
Ένα τελευταίο τσιγάρο για μας !!!


Σωτηρούλα Τζιαμπουρή