Ξεχασμένα όνειρα! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Για τα καλοκαίρια
που έφυγαν γι αυτά
να μου λες, για τ' αυγούστου
τα απομεσήμερα τις κρυφές του στιγμές!

Μίλα μου
για του ονείρου
το φευγιό, για κείνο το αντίο
το στερνό,  για του δειλινού
τ' ανέγγιχτα, το μοναδικό πρωινό!

Μίλα μου
για το ξεχασμένο άγγιγμα
των χειλιών, για κείνο το ψεύτικο
σ' αγαπώ!

Για τα καλοκαίρια
τ' απρόσμενα, μίλα μου για τα
μεσημέρια τις Κυριακές, για τις
αποστάσεις που μας ξεγέλασαν,
γι αυτά να μου λές!

Για τα ξεχασμένα
όνειρα το προδομενο
Φιλί την αγκαλιά την απόμακρη
για την αλήθεια να λες!

Για το κουρασμένο σου βλέμμα,
τις απίστεφτες εμμονές
την αδιαφορία σε μένα , χαμογέλα
επιτέλους χωρίς ενοχές!
.....πάψε να κλαίς!

Νέλλη Κουμεντάκη

Ο χορός μιας ατέρμονης θλίψης (της Λιλής Βασιλάκη)

Ήσουν πληγή, μια επικείμενη σήψη,
ο χορός μιας ατέρμονης θλίψης.
Ήσουν η ουσία στο πικρό κατακάθι,
η οξεία ακίδα στο ξερό το αγκάθι.

Ήσουν ο πόνος διπλωμένος στη μέση,
το δάκρυ πριν στο πάτωμα πέσει.
Ήσουν ένας κόμπος στο λαιμό σκαλωμένος,
η ίδια η ελπίδα πνιγμένη σε έλος...

Ήσουν το βάλς των χαμένων ονείρων,
ο σταθμός των κεκλεισμένων ορίων.
Ήσουν η χαμένη, μια απέλπιδα Άνοιξη,
απ' την αρχή, ένα τέλος μιας άφιξης...

Ήσουν ένα βήμα, σε υπόκωφο βάθρο,
το άλυτο θέμα σε παράλογο άρθρο.
Οι δείχτες στου χρόνου το σπασμένο ρολόι,
στη ζωή απεχθές, συνεχές μοιρολόι.

Ήσουν η γεύση μιας πλανεύτρας ουσίας,
Ο απών στην ψυχή μιας χλιαρής παρουσίας.
Ήσουν το σκότος, στο αδιάβλητο χάος,
αχλή υποψία, ένας ασθμαίνοντας φάρος.

Δεν ήσουν εκείνα που η καρδιά  'ποζητάει ..
Να πιει την αγάπη, σαν τη γη που διψάει...
Ήσουν από κείνα, που την θλίψη ορίζουν,
τη χαρά, την αγάπη που αιώνες γκρεμίζουν.. .

Ρηχό, ασταθές της καρδιάς σου το βάδισμα,
πικρό και βαθύ της δικής μου το ράγισμα...
Ήσουν του τόξου σου το σπασμένο σου βέλος,
σ' ένα έργο προδότης, μιας ουτοπίας το τέλος...

Λιλή Βασιλάκη
Συλλογή "ροές ψυχης"

Λείπεις (της Ιωάννας Πιτσιλλή)

Όλα μου λείπουν από σένα.
Μα πιο πολύ η αύρα σου η θετική.
Και κείνη η σιγουριά που έντυνες μια - μια τις λέξεις.
«Όλα θα πάνε καλά», μου έλεγες. Και εκείνο το «Δεν θέλω να φοβάσαι» αναμετριόταν στα ίσα με τους εφιάλτες μου κάτι στοιχειωμένα βράδια.
Βράδια που έστηναν χορό, άσχημες γριές μάγισσες στη μέση της αυλής μου.

Ιωάννα Πιτσιλλή
Από την ποιητική συλλογή : Ράβδοι πλαστελίνης

Ήλιε μου (της Μαρίας Μηνά)

Ήλιε μου δεν βασίλεψες
μέσα στην αγκαλιά μου.
Ήλιε δεν σε αντάμωσα
ψύχρα  στα σωθικά μου.

Γυρνούσα φεγγαρόλουστη
και  φεγγαροπαρμένη.
Κι όταν ερχόμουν έφευγες
σαν  έβγαινες  χανόμουν.

Οταν γεννιόμουν πέθαινες
σαν πέθαινα γεννιόσουν.
Ποτέ μου δεν σε αντάμωσα
μέσα  εις τους αιώνες.

Από μακριά σε ζήταγα
κοντά ποτέ  δεν σε είχα.
Ήλιος εσύ, φεγγάρι εγώ
ποτέ δεν θα βρεθούμε.

Φεγγάρι εγώ, Ήλιος εσύ
μόνο θα κοιταχτούμε.


Μαρία Μηνά

Ουράνιο τόξο (της Παυλίνας Στυλιανού)

Η σκάλα για να φτάσει η ψυχή στον ουρανό
Μια σκάλα με πανδαισία χρωμάτων
κι απορώ!
Το γαλάζιο της θάλασσας που αφήνεις πίσω
Το κόκκινο της επίγειας αγάπης προς τον δρόμο της ουράνιας
κι ας κρύβεται πίσω από ένα γαλάζιο ουρανό
Το κίτρινο της μαδημένης μαργαρίτας του «αν μ’ αγαπάς»
Το πράσινο της φύσης των χρωμάτων
Το λευκό του νυφικού κάτω απ’ το φώς του φεγγαριού
Το ροζ της γέννησης ενός κοριτσιού
Το μπλε της γέννησης ενός αγοριού.

Το μαύρο…
Έχει το ουράνιο τόξο μαύρο;
Μα είναι το μαύρο για το χαμό του αγαπημένου
και τι μ’ αυτό
Εγώ  θέλω να φοράς το άσπρο
Το νυφικό που έφεξε κάποτε κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
Που μας χάρισε το γαλάζιο μια μέρα στη θάλασσα
Που μας χάρισε το κόκκινο όταν σου έδινα την αγάπη μου
Που μας χάρισε το πράσινο μια μέρα στη φύση
Που μας χάρισε το κίτρινο της μαδημένης μαργαρίτας όταν αμφέβαλες αν σ’ αγαπώ
Που μας χάρισε το ροζ και το μπλε στη γέννηση των παιδιών μας
Αυτό θέλω να φοράς κι ας τους άλλους να λένε…

Παυλίνα Στυλιανού