Οι άνθρωποι μας (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Οι ωραίοι άνθρωποι δεν χρειάζονται την υπερπαραγωγή μες στην ζωή τους… Οι ωραίοι άνθρωποι μυρίζουν σεβασμό, εμπνέουν εμπιστοσύνη, κερδίζουν αγάπη, μοιράζουν χαμόγελα… Οι ωραίοι άνθρωποι δεν κοστολογούν την ζωή τους μέσα σ’ ένα πορτοφόλι, δεν ξοδεύουν την ψυχή τους στην μιζέρια, δεν το βάζουν κάτω όταν βρέχει… Λατρεύουν την βιοπάλη μέσα στο μπουρίνι, άλλωστε το χαμόγελο τους, γονατίζει και την μπόρα… Οι ωραίοι άνθρωποι λένε την καλημέρα τους αλλιώτικα, στέλνουν την καληνύχτα τους ιδιαίτερα… Κάνουν ξεχωριστές τις λέξεις, δίνουν νόημα ακόμα και στην τελεία που κλείνει την πρόταση κι ανοίγει την πόρτα για το όνειρο… Οι ωραίοι άνθρωποι, δεν κάθονται στην πρώτη σειρά, μα στην τελευταία, ακτινοβολούν σαν τ’ αστέρια από τα ψηλά πατώματα… Οι ωραίοι άνθρωποι, όταν σου πουν πως σ’ αγαπούν, το νιώθουν και το εννοούν… Δεν μαγαρίζουν τις κουβέντες στον αέρα και τα χάδια στα λεπτά… Οι ωραίοι άνθρωποι, όταν μας δουν γονατιστούς, απλώνουν ένα χέρι να μας σηκώσουν… Με το ίδιο χέρι μας αγκαλιάζουν… Χωρίς καν να το ζητήσουμε, χωρίς να απολογηθούμε… Οι ωραίοι άνθρωποι λιγόστεψαν, μα ακόμα υπάρχουν… Δυσεύρετοι σαν τα ρουμπίνια, πολύτιμοι σαν τα σμαράγδια… Αγαπάω τους ωραίους ανθρώπους και την ελευθερία που μαρτυράει το χαμόγελο τους… Οι ωραίοι άνθρωποι δεν μιλάνε, μοναχά χαμογελάνε…

Καλλιόπη Τσουχλη

Ματισιά (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Είν το σκαρί που σκούριασε κι η ματισιά βελόνι, είναι το μπότζι το βαρύ και που κοιτούν πια μόνοι, μήτε αστρολάβο πια θωρούν μήτε την αμφιλύκη, κρατούν πορεία δυτική και στον βυθό σταλίκι. Πάει καιρός π’ αλάργεψε η αφρισμένη κλίνη, εκείνη που λογάριαζε ανέμους και την δίνη, κι είναι το φως το νοερό και το στουπί που πλέει, κι ο ναύτης που δεν γνώρισε πατρίδα και που κλαίει. Την ειμαρμένη καρτερούν τα χρόνια τους να ζήσουν, τα σπιτικά που τ’ άφησαν να μην τα λησμονήσουν, και ξενερίζει απ’ το νερό της άγκυρας το νύχι, κι ο ναύτης αναστέναξε για την δική του τύχη. Είν η αλμύρα έρωτας για πούθε και τον πάει, σε μέρη π’ ονειρεύτηκε σ’ εκείνη π’ αγαπάει, τα δυο του μάτια θάλασσα και η καρδιά κοχύλι, στον στεναγμό τα χέρια του και του φιλάει τα χείλη. Καλλιόπη Τσουχλη

Ήταν Αύγουστος... τότε...(της Ελένης Ταϊφυριανού)

Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι
και μια άδεια παραλία...
Βρεγμένη η άμμος απ'τη νυχτερινή υγρασία...
Γονάτισα κι άφησα την κραυγή μου
να φτάσει απέναντι,
εκεί στον υποτιθέμενο όγκο του Αγίου όρους...
Εκεί...στο περίπου του Θεού...
Δυό αστραπές ξιφομάχισαν στη νύχτα
λες και χάραξαν πυρακτωμένα
στην καρδιά μου τα ξίφη τους...
Αναφυλλητά πνιχτά...
Κλάμα θυμωμένο...
Οι χούφτες γεμίζουν άμμο
και αδειάζουν με λύσσα στη θάλασσα,
λες και μου φταίει αυτή
για τον πυρετό που καίει στο κορμί σου,
για την αρχή του τέλους που ξεκίνησε...
Το κινητό χτυπάει συνέχεια...με ψάχνουν...
Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν...
Σε λίγη ώρα... βήματα δίπλα μου,
η κολλητή μου ήξερε που θα με βρει...
Δεν μιλάει... κάθεται δίπλα μου
πάνω στην υγρή άμμο...
Δεν μιλάει...κι όμως όλα τα λέει,
Ανάβει τσιγάρο και μου το δίνει...
Ήχος υγρού που ρέει σε ποτήρι...
— Πιες μου λέει...
— Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει το ουίσκι...
— Πιες...μου ξαναλέει σιγά...
Δεν κατάλαβα πως άδειασα το ποτήρι,
πως ήπια το δεύτερο...το τρίτο...
Κι είναι το μόνο που πίνω από τότε...
Μόνο που κάθε φορά
ακουμπάω το ποτήρι στα χείλη,
θυμάμαι τον λόγο που το δοκίμασα,
κι εκείνες οι αστραπές
που χάραξαν πυρακτωμένα στην καρδιά μου
ξαναματώνουν και πονάνε...
Κι ήταν Αύγουστος...
Ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι...
Τότε που ξεκίνησε η αρχή του τέλους...
Το πρωί σε πήρα και φύγαμε...


Ελένη Ταϊφυριανού

Τα σ' αγαπώ (της Σοφίας Τανακιδου)

Πολλές φορές δε μίλησα.
Είπα θα μιλήσουν τα μάτια και οι πράξεις μου.
Τα σώπασα τα σ' αγαπώ  κι αυτά τα λίγα που είπα τα μετάνιωσα
Ίσως όχι για τους άλλους μα να για μένα το σ' αγαπώ
ήταν θηλιά.
Κρεμόταν σαν αγχόνη απ' τα χείλη
και μ' έπνιγε

Στο πρώτο που μαρτύρησα πέρασα τη θηλιά μονάχη μου ψυχοραγγούσα μερόνυχτα.
Στο δεύτερο το φρόντισαν άλλοι,
ομολογώ λίγο πιο χαλαρά από μένα.
Ε... το τρίτο πια το σ' αγαπώ το σκότωσα πριν να το πω.
Το τέταρτο το άργησα πολύ και στη θηλιά του αγκιστρώθηκα γερά.
Πότε πατούσα στο σκαλί και πότε στο κενό χωρίς ανάσα
Κι ορκίστηκα να μην το ξαναπώ.
Θηλιές περνάω και χωρίς αυτό.
Μα να καμιά φορά αναρωτιέμαι για κείνο το τρίτο το σ' αγαπώ που σκότωσα προτού να πω, θά 'τανε  άραγε σφιχτή η θηλιά
ή θα με άφηνε κι αυτό να αργοπεθαίνω;


Σοφία Τανακίδου

Τ' Αυγουστου το φεγγαρι (της Βηθλεέμ Νασλα)

Ποσο φωτεινο το φεγγαρι
και ταυτοχρονα μαγευτικο.
Ο βασιλιας των αστεριων
και του ερωτα.

Το γιατακι ολων των ανθρωπινων
συναισθηματων.
Το φως στο απολυτο σκοταδι
της νυχτας.

Μυρια τραγουδια γραμμενα
μονο για τη χαρη του.
Αμετρητες φωτογραφιες με
φοντο τη λαμψη του.

Ποσοι δεν το κοιταξαν
πιασμενοι χερι χερι.
Ποσοι δεν ξενυχτησαν κλαιγοντας
ζητωντας τη παρηγορια του.

Κι εχει μια χαρη νυχτα με τη νυχτα
αλλαζοντας μεγεθος
και μια μαγεια μες  στη νυχτα
απλωνοντας το φως του.

Μα τον Αυγουστο,
ω τον Αυγουστο ειναι ονειρο!


Βηθλεέμ Νασλα