Σιωπη! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

~ ~
Δεν είναι τα όνειρα παιχνίδια
αναψυχής!
~ ~
δεν είναι ρούχο που τ' αλλάζεις
στη στιγμή!
~ ~
Ούτε αγγίγματα που χαθήκαν 
την αυγή!
~ ~
Είναι οι ώρες που χαθήκαν
στα φεγγάρια!
~ ~
Είναι οι σιωπές όταν αγγίζεις
τα σκοτάδια!
~ ~
Είναι οι νύχτες που απορόφησαν
το βλέμμα!
~ ~
Το ρολόι που χτυπά
απελπισμένα!
~ ~
Δεν είναι τα όνειρα γεμάτα μυρωδιές
είναι μελτέμια που σαλπάρεις
της ψυχής ανατροπές!
~ ~
Είναι ξενύχτια ουτοπικά βαθιά σιωπή
Χωρίς εσένα
Ρωγμές ψυχής
κενό το βλέμμα!
~ ~
Είναι το όνειρο μαγνήτης 
απόσταγμα ψυχής
μέθης και λύπης!
~ ~
Είναι στιγμές που σε τρομάζουν,
κι άλλες τόσες στ' ουρανού, τα καρδιοχτύπια
σ' ανεβάζουν!
~ ~
Σαν την αποψινή βροχή έκαιγε η ανάσα σου
κι αυτό σου το φιλί!
~ ~
Μόνο που ήταν όνειρο κι απόμεινα στο
χάδι της αυγής!
~ ~
Είναι το όνειρο λάμψη κεριού φιλί γινομένο
με γεύση μελιού!
~ ~

Νέλλη Κουμεντάκη

Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.(της Σοφίας Τανακιδου)

Όταν εφυγες δεν πήρες μαζί σου τα κλειδιά.
Τα άφησες πάνω στο τραπεζάκι.
Ναι εκεί που πάντα τα άφηνες,
για να μην τα ξεχνάς.
Λίγο πριν φύγεις πάντα κοίταζες για να βεβαιωθείς.
Χωρίς αυτα δεν έφευγες ποτέ
Για να μην ενοχλήσεις όταν θα γύριζες αργότερα.
Να μη ξυπνήσεις εκείνον...

Σήμερα όμως δεν τα πήρες.
Τα θυμήθηκες, όχι δεν τα ξέχασες.
Τα είδες πάνω στο τραπεζακι που περίμεναν να χωθούν μέσα στις τσέπες σου.
Μα δεν τα πήρες.

Έκλεισες την πόρτα.
Έκλεισες τα μάτια.
Έκλεισες την καρδιά σου απέξω.
Κι έφυγες με τα χέρια άδεια, παγωμένα μέσα στις τσέπες σου.

Δε θα τον ξυπνούσες
Φτάνει που είχες ξυπνήσει εσύ.
Έφυγες χωρίς τα κλειδιά σου.
Είχες πάρει μαζί σου κάτι πιο πολύτιμο
Την καρδιά σου!!!


Σοφία Τανακιδου

Δανειο με επιτοκιο ζωης (της Βηθλεέμ Νασλα)

Ανθρωπε, εσυ που δινεις τα παντα.......
Τον ιδιο σου τον εαυτο δανειζονται και μαλιστα με πολυ υψηλο επιτοκιο και αγυριστο...
Σαν το κεφαλι σου ανθρωπε....
Μην εμπιστευεσαι ανθρωπε σε κλεβουν, σε πολλες περιπτωσεις σε ληστευουν.
Τον χρονο σου ανθρωπε, τα συναισθηματα σου και τη λογικη σου προστατεψε.
Μην πουλας τις αρετες σου.
Κι αν καποια στιγμη αποφασισεις να κανεις εκπτωσεις ......
Μεινε εκει τουλαχιστον μην εκποιηθεις.
Θα βρεθεις κατασχεμενος, ρημαγμενος και ναι θα το χεις επιλεξει εσυ.

Βηθλεέμ Νασλα

Τρίστρατη ζαριά (της Καλλιόπης Τσουχλη)

Κορίτσι εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες αγάπη, εσύ που αναμετρήθηκες με το σφοδρό δρολάπι, γυναίκα, που στερήθηκες του κόσμου σου το χάδι, εσύ! Που πολεμήθηκες μες στο βαθύ σκοτάδι. Κορίτσι, εσύ που τόλμησες στο πέλαο του θανάτου, εσύ καθάρια Θάλασσα κι ήλιε συ του φλογάτου, μπορεί τα χρόνια σου φαιδρά κι οδυνηρά, χυδαία! Μ’ απέμεινε η καρδούλα σου ν’ ανασκιρτά γενναία. Κορίτσι, εσύ καλόψυχο που ήσουν ρόδο και κρίνο, που ήρθα ως εδώ του τάφου σου την πλάκα να ξεπλύνω - ο δρόμος που περπάτησες κι αν σου ‘μελλε θλιμμένος, στο χώμα κι αν σε θέλησε το ανθρώπινο το μένος. Κορίτσι, εσύ που δύσμοιρο δεν γνώρισες το χάδι, εσύ, που δεν ευτύχισες παρά μες στο σκοτάδι, τώρα που πια αναπαύεσαι κάτω απ’ τα κυπαρίσσια, καλό ταξίδι, αγάπη μου, ψυχή μου, πελαγίσια.

Καλλιόπη Τσουχλη

Επισκέπτης (του Απόστολου Φεκάτη)

Στο ισόγειο
το παράλογο διεκδικεί πορείες
η αδικία στον τρίτο καυγαδίζει
διάτρητη η οργή των λέξεων
στάζει κέρματα θυμού.

Η γαλήνη ελλοχεύει αναποδιές
και στο ρετιρέ
το ανεκπλήρωτο
μοιχεύει τα  σ' αγαπώ
και η αλήθεια  αύριο,γενέθλια έχει
και σε ταγκό θα ξοδευτεί
και θα γιορτάσει με αβέβαιο φόβο.

Μία μέρα μου είπες

Μην καις τα ποιήματα
καδραρισέ τα στα πάγια  ενοικίων
ερηπωμένων κτιρίων.

Εγώ , πόνεσα πολύ
δεν είχα βλέπεις δωμάτιο
να στεγάσω τις φιλοδοξίες μου.

Ναυαγός, τώρα
ο επισκέπτης χρόνος
δώρο του
οι στίχοι από εσωτερικές φωνές
από μια θάλασσα που δεν πονάει πια
θα τους κρατήσω όμως
να τους εξευμενίσω
για το μοιραίο ταξίδι
στο διάβα της ψυχής
αλλά
κι εκείνη
η πόρτα
Θέλω
 να μείνει ανοιχτή
να υποδεχεται, τον ουρανό
μου το υπόσχεσαι;


Αποστολος Α. Φεκατης