Το μονοπατι (της Βηθλεέμ Νασλα)

Κι ειναι μακρυ το μονοπατι,
αυτο της σκεψης και της μοναξιας,
αργα να το βαδιζεις και να συλλογιεσαι!

Και μη βιαστεις
σωστα αν δεν ζυγισεις,
λαθος μπορει να κινηθεις
και να πισωπατησεις.

Τα βηματα σου σταθερα
κι η λογικη ατσαλι,
μην δωσεις χωρο στη καρδια,
μονο το γριφο σου να λυσεις για να φτασεις.

Κι οταν πλησιασεις στον δικο σου ηλιο
μπορει αυτος να δυει,
μα την χαρα θα αισθανθεις
που προλαβες τη δυση.

Κι ειναι πολλοι εκεινοι που ξεκινουν
μα δεν βρισκουν τον ηλιο,
κι ας εχουν φτασει στα μισα
χανουν το φως και σβηνουν.

Μα το φεγγαρι ειναι εκει
τον δρομο θα τους φεξει,
μα ο στοχος πια εχει χαθει
κι η λογικη πεθαινει.


Βηθλεεμ Νασλα

Η Ρωγμή (της Κικής Κωνσταντίνου)

Αδιόρατα βήματα,
να με σπρώχνουν πάντα, στο γνώριμο αδιέξοδο.

Νερό!
Νερό και χώμα

Λάσπη!
Λάσπη και εμετός

Κι εγώ, νεκρός
Μηχανικά, να ανασαίνω

Σαν σε σπηλιά να ξαποσταίνω, και σαν σε αμμουδιά, να πνίγω τον ακαθόριστο, ψυχικό παλμό.

Κι ήρθαν οι Άγγελοι, να το παίξουν πλανόδιοι εραστές και ήρθαν οι Ερινύες, να υποδυθούν κόκκινους Σταυροφόρους.

Τα κορδόνια, με οδήγησαν στο χειρότερο σταυροδρόμι της ζωής και η σόλα των άφθαρτων παπουτσιών, με ξενάγησε σε μέρη άγονα μα παραδόξως, ειδυλλιακά.

Και έγινε το δάκρυ πισίνα
Και το σώμα πέτρα

Κανείς δεν υπέθεσε τι δείχνει η ρωγμή
κι όσοι την είδαν, δεν αναρωτήθηκαν,
προσπέρασαν απλά

Σα χαραμάδα σε νερό δημιουργήθηκα
Και το είδωλο μιας πέτρας, σε αντικαθιστά.


Κική Κωνσταντίνου

Ναυάγιο (της Καλλιόπης Τσούχλη)

Ήταν το βαρομετρικό που θόλωνε τη σκέψη.
Τις δύο χαμένες άγκυρες μ’ έστειλες για να βρω.
Σινιάλο μου έκανες χωρίς η λάμπα σου να φέξει,
κείνο το φως σου που ‘θελα και πια δεν καρτερώ.


Διπλώσου κάβος κι ύστερα μόλα μου την καδένα.
Τέσσερα οχτάρια η μπίντα σου και κάνε το σταυρό.
Με παίρνει το αντιμάμαλο κι ως όλα σκουριασμένα,
ψάχνω να δω τα χέρια μου πού τ’ άφησες να βρω.


Ήχος βαθύς κι απόκοσμος η θάλασσα που σκάζει.
Μα πού μου κρύφτηκες και πια καλά δεν σε θωρώ;
Οι εφτά ουρανοί το σάλπιζαν, την ώρα που χαράζει,
ρίξου μεμιάς κι απώθησε το σώμα σου στο υγρό.


Ζώσε χλωρό τη σάρκα σου και γίνε το αρμυρίκι.
Θάρρεψε! και ξαμόλησε σε πέλαγο ανοιχτό.
Για ν’ αλαφρύνεις, θρέψου με θαλασσινό σκουλήκι.
Για να βαρύνεις, ντύσου με της νύχτας το ριχτό.


Τώρα ως βυθίζει σκέφτεσαι πώς τ’ άταφο το σώμα.
Πώς ξενιτεύτηκες γιατί και πού 'θελες να πας.
Μι’ αγάπη, που σε καρτερεί για ένα φιλί στο στόμα,
κι ένα παιδί, που ξέχασες να πεις πως τ' αγαπάς.


Καλλιόπη Τσούχλη

Εγκατάλειψη (της Σωτηρούλας Τζιαμπουρη)

Σ'αυτό το βλέμμα σου
που ζεσταίνει το σώμα.
Σ' αυτά τα μάτια σου
που μπλέκει επιθυμίες.

Σ'αυτό το πότε
που δεν θα τελειώσει.
Σ'αυτό το θέλω
Φλέβα καρφωμένη στις παλάμες.

Στου θανάτου τις σκιές.
Στην αγρυπνία της ψυχής σου.
Στο δάκρυ που γιενιεται μέσα από την βροχή .
Στο περιβόλι της εγκατάλειψης.

Άγκυρα θα ρίξω .
Ναυάγησε κι απόψε η ψυχή μου .
Ξεγυμνωθηκε από την υποκρισία .
Δραπέτευσε.....
περπάτησε στις πληγές του κορμιού μου.


Σωτηρούλα Τζιαμπουρη

Ένα ρεσάλτο στο όνειρο (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Τα όνειρα μου σκαρφαλωμένα
στης αγρύπνιας μου το δέντρο,
μετράω τα φύλλα του
προσμένοντας να έρθουν
να φωλιάσουν στα γερτά ματόκλαδα...
Τους τάζω υπακοή και πλήρη ελευθερία..
Το σώμα μου καράβι, για τα ταξίδια τους
στο απέραντο της φαντασίας...
Κωπηλάτες, οι λέξεις μου οι άναρχες...
Εκεί ψηλά κρεμασμένο στο κατάρτι,
ανεμίζει το μπαϊράκι της ελπίδας μου...
Η σελήνη γέμισε τον κύκλο της
και μας δείχνει ασημένιο δρόμο...
Τριγύρω μου απλώνουν τα πανιά
όμορφοι ναύτες μου, αστέρια...
Σου παραδόθηκα όνειρο μου,
έλα σαν κουρσάρος
και κάνε ρεσάλτο στο καράβι μου...
Δεν θα σου αντισταθώ άλλο,
Κυρίευσε με.....


Ελένη Ταϊφυριανού